Alle inzendingen over schaduwspel

In het donker denk ik heldere gedachten Schaduwspel Van onsterfelijke liefde en gespeelde dood Een lichtend venster in ruime duisternis De waarheid op een kier…

Het late zonlicht speelt een licht- en schaduwspel met de boomblaadjes…

de kale akker ligt klaar om bezaaid te worden met witte kruizen ze reiken met hun schaduw elkaar de hand en tel meer doden dan ik kaarsen branden kan…

groot bleekwit gekleurd samen poppenkast spelen lakens uitdelen ongezien iets uitspoken 't verborgene gebroken…

je zag de wolken in de wei sprong opzij als zij kwamen en een echt stukje donker meenamen om daarna het licht weer te zien verte brengt de volgende al misschien ademloos fijn het schaduwspel te kunnen spelen tot aan het hek waar jij bleef steken het donker is er zonder stoppen langs gegleden…

zijn kleine hoofd stil en onafgebroken gericht naar de geel- oranje parasol wind en zon spelen doorzichtig met het blad van de oude boom in de nabijheid wachten de grootouders kalm op het kind dat niet los komt van het schaduwspel dat zon wind en dansend blad door de parasol met hem spelen…

het diepe gewemel dat schaduwspelend een donkere hemel aankleedt wil ik zonder nachteenzaamheid in ogenschouw nemen tot de morgen rijst nuchterheid terug de bovenhand krijgt…

Een schaduwspel met wajangpoppen achter een wit laken voltrekt zich een projectie van de werkelijkheid tot een schimmenspel. Tempo doeloe lijkt daar te heersen. Een burn out heeft daar geen kans. Staat daar voor eeuwig buitenspel. Gamelan muziek kalmeert de aandrang van een op haast gerichte westerse toerist.…

Om niet te genieten van het moment dat ik alleen kan pakken in het blauwe schaduwspel onder de warme levensbron! En wanneer ik houvast vind onder een dak van blauwe takken, slechts voor even een schuilplaats vind voor een brandende zon, dan kunnen ze mij niet dwingen.…

Boomtoppen wuiven als luifels langzaam open en dicht, terwijl plassen beneden schaduwspelen met pokdalig licht.…

Schaduwspelend met zonnelijnen danst zij, onderbroken door nog vluchtige stralen op losse korrels zand.…

ik herinner me de kersenbomen in bloei langs de weg de zon die al het groen van het korenveld verzamelde het schaduwspel van licht en donker in het weidse ademende landschap in deze uren van gras herinner ik hoe helder sprekend alles was…

jouw ogen lezen mijn woorden met zachte termen treed je mij tegemoet, raak je een gevoelige snaar zienderogen amendeert de sfeer ontpoppen vuurvlinders zich gracieus terwijl onze luim scharlaken kleurt spreekt het schaduwspel voor zich…

Ik kan uren kijken naar de mieren op een stronk naar het schaduwspel van bladeren op de grond luisteren naar het fluiten van de leeuw’rik op haar stok zelfs het graven van konijnen in hun hol dat alles boeit mij bovenmate tot ik terug geroepen word door zuster Bovendonk in het tehuis “Het honk”. hendrik…

waar de aronskelk dauwdruppels vangt spiegelt een hermelijn onschuldig wit als schaduwspel van zijn sluipende moord in het levensvocht van de ochtendzon dan hoort dit leven een kilte lied de stervende schreeuw die stilte wordt en dauwdruppels vangen de ochtendzon als de aronskelk zich vult met bloed…

Het schaduwspel van mijn schrijvende vingers bij avondlicht laat mijn gedachten wéér oostwaarts drijven. Het ijle goud van de tempelbel dwarrelt op uit wierookstokjes en de eenzame bidsprinkhaan in mijn tuin murmelt het gebed van vele schedelblanke monniken.…

in mijn spiegel kom ik je tegen in vlijmscherp schorpioenen vuur herken ik mijzelf en ik besef zo ver en zo nabij was jij al meer dan honderd jaar mijn alter ego en ik denk jouw gedachten terwijl in schaduwspel ieder zich in eigen dans synchroon en vloeiend voortbeweegt zijn vragen overbodig…

ze schrobt zorgvuldig schilfers balsemt ritueel nieuwe krachten met het oog op de maan als bondgenoot van het leven ze wenkt naar de zon nodigt haar warmte uit zonder schaduwspel van heden of verleden schrijdt verder door de tijd drukt elke voetstap in het zand en vormt een spoor ze noemt het hoop…

Zonlicht door het tuintafelruitjespatroon. Netkousenbenen.…

zwart fluwelen stem en onmiskenbaar zweem van zondigheid lonkende oevers facetten van een schaduwspel het vuur dat smelt tot heldere sterren op de huid laudatio van de zinnelijkheid in overvloedige uitbundigheid de zondeval bedekt door gloeiend vuur tot mij de koorts weer wijkt gevangen ‘s morgens in ’t zwoele van haar vrouwelijkheid…

Rijzende nocturnes flitsen honend contouren van verachte flora uit hun losse pols Gekegeld op gepolijste kasseien druppelen zij bebloed de versmade grond in en smeken onnodig om herkansing Dan puft de maneschijn in 't holst van 'r nacht en gelukkig beklimt 'n schim de berg van hoogmoed en vergankelijke kracht…

Beroofd van schaduwspel en luwte ligt ’t in de wind en heet nog plein vrees ik door kerk en cafetaria bekeken wie daar blijft steken wordt gezien vindt er geen reden tot flaneren zal dus huiswaarts keren zonder zich te kunnen zetten bij een boom met bank of op een knus terras daar waar de herberg was werd recht gesproken over roof…

morgen zou ik geleefd hebben indien ik je gevonden had onder het licht van vandaag sta me toe dat ik je hartstocht noem liefde en een droom, een lichaam en een danser in een ontroerend schaduwspel dat als water over mij heen glijdt, ongehaast langs schouderbandjes en die ene vlinder bij zonsopgang ik zou naar je kijken, één vinger leggen…

Gebeurtenissen van toen laten in het licht van nu een silhouet achter op de muur van de toekomst Een schaduwspel met een eigen verhaal beïnvloed door het lot geweven door onszelf De dimmer in ons hart versterkt of verzwakt het beeld dat overblijft op het doek van de ziel Een licht-en-donker-vogel ontsproten uit twee…

een moeder scheurt haar lippen open, lappen huid in bloed doordrenkt warme melk vloeit schaars en zuur, vocht dat zij voor vol aanzag het kind drinkt gulzig magere woorden, wist het beeld van welkom hier roze huid ruikt zacht en teer, schaduwspelend en tot last surrogaat vult bedelflessen, onverschillig en niet gezoet…

Waar de lucht en het water elkaar ontmoeten, daar is het, waar ons geluk werd geboren Waar wolken met hun schaduwspel onze namen schrijven op akkers met zwarte aarde, doorklieft met diepe voren Daarheen moeten wij wel gaan, -zullen wij steeds getrokken worden- het licht en de luchten wijzen ons de weg Ik klem je hand vast…

ik heb gezichten gelezen ogen die liefhebben en vrezen wimpers die krullen en openheid onthullen in lijnen de tekening van leven gezien het rechte en ronde van lippen en monden klassiek of wip het neusje vaak overbelicht door een guitige plaatsing in het schaduwspel met haren zullen oren verdwijnen of zichzelf ruiterlijk klaren…

Dat opwindende schaduwspel was`t dan bijna wel. Eén keer knipoogde ze. Dat was toen ik even niet keek. Zul je altijd zien.…

Godin in het zwart, zittend bij het vuur van de open haard een mysterieus flikkerend schaduwspel op je mooie gezicht. Gracieus sla je bladzijden om, heel bedaard zoals je bij alles je charme bewaard.…

Er is een schaduwspel van twijgen en knoppen over 't zonnig grind, en bloemengeur en licht en wind verzaligen het grote zwijgen. Het is zo stil, dat het bewegen van 't licht wordt of een ver geruis van vleugelen ging door het huis en of zich engelen om u negen. Het is zo stil en wit dit rusten.…