Alle inzendingen over schater

Makker, de dag is óp; lóóp, om je deel te halen Van 't bare zonnegeld, van dauw en ochtenddoop, En schater, sleetse zorg en nachtlijk leed ten koop, Om 't spoelen van de wind en 't lied der wielewalen. Makker, een open dag voor strijd en nieuwe hoop. Hij schuurt het hart weer blank, hij vult de lege schalen, Zó: heil de jonge dag!…

de sleedoorn bloesemt bruidskleed voor de lieve lente Japanse kers bloost roze in haar roze maagschap leven lacht vol schatering…

verdriet klaagt wee in de valleien laagland strandt zee, in schuimkoppend schreien en ik, duidt het mij niet euvel ik glimlach mij een heuvel ja, het is erg ik schater mij een berg…

een zandweg in een grassenzee strandvrij de duinen zijn hier uitgewaait er is alleen de glooiing van de beek een schaterende, schetterende vogel wat koeien achter een omheining en weiden met duizenden boterbloemen…

als ik een bloemkool was, dan zou ik je vragen, stoom me zachtjes, doe het met liefde en een schater, maar gebruik alsjeblief geen kokend water, mixen kan maar niet te lang, van mixers heb ik echt wel bang.…

Het schateren van een kind. Hoop voor de toekomst. Heldere lucht boven het groen van de natuur. Vredesgevoel. Oneindige eenheid. Louter stilte.…

Een paar scholieren schateren van pret om de reacties op hun pretpakket.…

Wat het mooiste Uit mijn carriere Is, vraag je mij, De volle zalen, De schaterende lach, Energie die naar Me toe komt rollen Uit die enthousiaste Zaal - Dat denk je misschien, Maar het verzinnen En in elkaar zetten Was voor mij het Diepste gevoel van allemaal…

gaan er -naar gewoonte- dicht bij avond Gaan er open bij morgenzon het aanbreken ......van dag Een lach ontwapent me schater-klaterlach van de bakker die er het dagelijks witbrood ..........bakt.…

Zwarte randen onder haar nageltjes zorgen voor het schateren in haar dag En voor een nacht vol beelden van de lichte schaduwen die zij zag Verwondering is haar zo gewoon in haar element met haar bestaan droomt ze de nachten stil en laat ze de dag haar gade slaan…

‘k Zie Rutte, Pechtold en ook Segers zwoegen Ze leggen zich voor vele jaren vast Hoe troostrijk in hun smartelijke last is ’t smaken van hun dagelijks genoegen: Ze dwingen Buma tot de Volksliedpsalm De schaterende dirigent heet Zalm…

In de maartzon zag ik je wuivende haren hoorde ik je kleine schater We liepen de natte landen in en stapten door het oude bos We liepen de buitenhuizen voorbij en stapten de singels in Je gaf me je mandarijn je gaf me je lach…

Soms eens goed te kunnen schateren, geen belachelijk idee. Liever buikpijn van het lachen dan van griep of diarree.…

temperatuur loopt langzaam op ik kuier het park in duizenden tinten groen de zon davert takkebomen stralend de mist in elfenbanken beloven rente schetterend, schaterend en schitterend gaan bloemen uit hun bol, ik ben weereens wakker geschud…

De zilte wind die rond jouw enkels dwarrelt, jouw meeuwen, brutaal mooi en lachend, schaterend naar mijn verlegen adem. Oh wind, oh wind mijn vingers strelen jou, oh wind, tot stuivend zilt het zicht verblindt.…

nooit meer kunnen bellen, om je over vandaag te vertellen, nooit meer jouw schaterende lach, samen eten op zondag.... maar gemis betekent ook.... de mooie dingen die we samen hebben meegemaakt de momenten dat je mijn hart hebt aangeraakt dus geef mij maar het gemis liever dan helemaal niks…

Jouw schaterende lach als je met papa stoeit jouw onschuldige ogen als je per ongeluk knoeit Jouw leuke opmerkingen zo spontaan uit het niets jouw vrolijke gezicht rijdend op je crossfiets Jouw lieve stemmetje met je lichte accent we missen alles van jou nu je niet bij ons bent…

Zie het licht schateren van vredigheid tussen de jaloezieën zinken gedachten naar de bodem van een witte winternacht.…

bleke lippen in de ruiten maanden haar geluidloos de luiken vroeg te sluiten ze hoorde niets maar knikte zacht, haar evenbeeld had nee verwacht de nacht –van plan naar binnen te vliegen- bleef stomverbaasd hangen voor het kozijn zag haar blonde manen de zijne bedriegen, schaterend om zijn ontspiegelde schijn…

het schrijven kan je vergaan net als lachen zomaar weg je zoekt naar woorden pakt pen en schrift maar de wanhoop geeft je niets de hardheid van het bestaan pikt jouw letters en jouw schater teveel leegte vult geen papier en alleen maar dichten over al die ellende geeft ook de schrijver geen plezier…

lach zon en verfraai met je stralen de regenbui de sierlijke boog van kleuren licht op de horizon schater zon om twee buien en vorm een tweeling kleurenboog regenboog oh kind van zon en water vaak enig kind maar soms een tweeling waarvan de straling mijn oog bemint…

alleen ik doe tevergeefs tegen beter weten in verwoede pogingen om het te winnen van de zee zelfs het tij schuimkrult schaterend…

het lijkt niet eens moeilijk vliegen met stramme vleugels schateren met de wind mee pluizen volgen op hun vliegroute een vink uit een pimpelmees een arend naast een valk of het gekraai van wat wel een kraai moet zijn herkennen maar giftige kruiden uit heilzame vertrouwen versus wantrouwen zwijgen als goud en het sprekend zilver dat is…

Ik voel je armen om me heen Het is zo’n teder gevoel Jij kent dat ook Je weet wat ik bedoel IK zie je twinkelende ogen En je schaterende lach Dat is wat ik wil zien Ja, het liefst elke dag Mijn gevoel stijgt naar ultieme hoogte Ik word gek van verlangen Laat me je zien Een stille kus op je wangen…

Uit kleine winkels klinkt de oude lach van donkere sigaren, het schateren van sandelhouten glas. Het middaglicht ontwijkend leunen de mannen op wankele gitaren. Klappen de handen het ritme van duende een blauwe avond in.…

Kledder, klieder, schater mekaar nat gooien met water. De kinderen hebben dolle pret als ze mij weg zien rennen, emmertjes water achter me aan ik laat me lekker niet kennen. Helemaal doorweekt, blauw van 't lachen eindigend samen in het grote bad hebben wij een hele fijne dag gehad.…

als licht komen ze aanwaaien ze schateren even in de zon en heuvels lijken te dansen met de verste vogels, een roep op zondag om te zijn te strelen aan je oor, de zachte wind nog niet voorbij of bewaard in een nachtkus op je vingertoppen, armen rond schouders, je buik in slaap ze buitelen in eenvoud vergankelijk en achteraf…

Daar staat hij dan, hartje centrum, Tussen het winkelende publiek - Dat vooral op koopjes jaagt - Bellen te blazen, als voetballen zo groot; Ouders lopen door, hebben er geen boodschap aan, Maar kinderen komen huppelend van vreugde En schaterend van plezier aangelopen, proberen hun Grootste geluk, zo'n zilverkleurige ballon, In hun…

jij schrijft me door het raam een stil leven van vage vlekken aan elkaar geketend waar ik als dichter sterf buiten het zicht van lege bomen en uitgestorven vuur vreemd lachend hoor ik spotvogels schateren met afgerukte bladeren en mijn grijsomrande huid want alles wat ik onderweg schreef was de adem van warmlicht verlangen…

om me heen liggen regels te baden in het licht geen schaduw of boodschap verstoort hun vreugde van bevestiging ik beloof ze nog meer blauw en vraag of ze mijn gedicht willen binnentreden zodat ik het schateren kan horen als kinderen onstuimig op het zandstrand fladderend in wind en rode zomerwolkjes op blosjes van scheppend…