Alle inzendingen over scheemren

- Onze onverschilligheid zal dwalen langs de landen, tot waar het zout van ongenaakbaar-schone stranden, bijtend, voor ons moede oog de Liefde scheemren laat.…

In een stoet van grijze wolkenvlokken Trekt de maan naar 't Zuiden, naar de zee: Al wat jong is, voelt zich aangetrokken: Vissermeisjes waden langzaam mee: Voeten scheemren onder donkere rokken En weerspieglen in de blanke ree!…

En hier en daar scheemren de lage daken, Wier heerlijk rood fel en ondoofbaar praalt, Als kleurge vlekken in het grauw verdwaald. En zacht: het doet een mijmering ontwaken Naar zoelte en jeugdig groen en broze fleur En wuivend gras en tere bloesemgeur.…

En komt eens de ongenode Gast ons scheemren in 't vervaald gelaat, o Dood, met avond rijk belast: dàn wordt het dageraad.…

Steeds blijft uw wit gordijn gesloten; Geen schuchter handjen beurt het op; Toch zie 'k uw zoet gezichtjen scheemren, Zo rozig als een rozeknop. Hoort ge, mijn blonde, Geen vogel, die smacht, Ai, sluit uw oor niet Voor mijn klacht!…

Zo schouwt mijn geest de beelden van weleer door 't wazig scheemren van een weke droom. 't Verleden rimpelt, onbepaald en loom, - verzonken stad in 't stilgevallen meer. Verheerlijkt glinstren! onbereikbre trans! O vloeiend zilverlicht zo hoog verbreid...…

'k Zit zo vaak in 't avondgrauwen over 't veld naar u te schouwen, waar ge nog in gouden schijn ligt te scheemren, dorpje mijn! Boven uwe rode daken zie 'k uw hoge toren waken, die de schaduw van zijn kruis afwerpt op mijn vaderhuis.…

Ik heb weer, tuk op de oude mijmeringen, 't bevallig kronkelende dal doorlopen, waar eens mijn kinderlijke stappen gingen in dartle levenslust en dwepend hopen; bij d'ommezwaai der heimelijke paden, weer eensklaps de onverwachte vergezichten zien scheemren, die in blauwe dampen baden, en eens, zó lokkend, voor mijn treden zwichtten.…

Ik heb weer, tuk op de oude mijmeringen, 't bevallig kronkelende dal doorlopen, waar eens mijn kinderlijke stappen gingen in dartle levenslust en dwepend hopen; bij d'ommezwaai der heimelijke paden, weer eensklaps de onverwachte vergezichten zien scheemren, die in blauwe dampen baden, en eens, zó lokkend, voor mijn treden zwichtten.…

Hoe zinkt gij, ô trotse paleizen, Wanneer ik, naast Kloë gezeten, Mijn oog op uw grootheid laat scheemren! Wanneer op haar zwellende boezem Mijn rusteloos harte mag kloppen - ô Vorsten, wat zijn dan uw tronen? - Daar ginds dwaalt de onlesbare hebzucht; Verzadeloos hongert zij eeuwig.…

De zon, vast meer en meer aan ’t klimmen, Bestraalt het aardrijk met haar gloed, En, daar ze onze ogen scheemren doet, Verlaat zij spoedig de oosterkimmen. Zij rijst, terwijl ze alom natuur Verheugt, verkwikt met heldre stralen: Zij koestert de aarde uit ’s hemels zalen In een doordringend zonnevuur.…