Alle inzendingen over scheidslijn

Omdat één ervan zo nodig moest bewijzen dat het toch geen kwaad zou kunnen -denkend aan de veilige warme haven- om eens te balanceren op de rand dat de botte kant niet scherp zou zijn echte liefde dit wel aan moest kunnen is het nu zover dat twee harten tweesnijdend almaar leger bloeden in de valkuil van de blinde haat door de mist priemt…

Onze huid is een fijne scheiding om met lijf en leden op te heffen en als we kussend één adem zijn zijn we ook nog één geest geen verschillende gedachten één hartstocht, niets dat ons scheidt eens met elkaar en met onszelf compleet in grenzeloos Maar waar ruimte is, komt aanwezigheid, stilletjes sluipen er gedachten binnen, hand in hand…

met altijd de twijfel van waarom toch weer opnieuw een gedicht geschreven ging ik letters zetten jongleren met woorden en balanceerde ik op de scheidslijn van mistige zinnen doch het is maar de vraag of gedichten schrijven voor het vergeetboek nog wel zinvol is…

Moeder is niet meer Onder steen heeft ze zich teruggetrokken Haar hemel heeft 'r geroepen Ze stak over met het veer Te voet en moederziel alleen De rivier scheidslijn tussen leven en dood Het zal wennen zijn deze keer: Geen bloemen niet het noemen van haar naam Eerste moederdag... zonder moeder.…

Er is geen scheidslijn tussen deze twee. Geen niemandsland bevindt zich tussen beide Waarin wij ons neutraal bezinnen kunnen En ons toekomstig woonoord vrij verkiezen.…

Tegen het ochtendgloren sloegen de kogels in op de scheidslijn. Angstvallig hebben we onze stellingen verlaten. We trokken nieuwe muren op van woordstenen gevoegd met zwijgen. En sloten onze schulp.…

Schaapachtige wolken verliezen hun onschuld pakken samen in een loodgrijze lucht dikke druppels water vallen in het rechte polderland na wat uren lijkt te duren verschijnt een mathematische regenboog een vlijm scherpe scheidslijn tussen verdriet en verraad tussen mogelijkheden die even onmogelijk lijken geen ruimte latend voor nuances…

doorbreken een dunne scheidslijn, wegdoezelend verbinden deze lanen meer dan keurig aangelegde paden waar de schaduwen hun loop hebben, niet alleen veel langer reiken maar voor altijd geborgen zijn.…

precies daar op de scheidslijn van kunnen en willen gloeit de rode draad in volledig bewust aanwezig zijn het sust geen geweten vergeten daden vragen toch hun tol goedschiks of kwaad gedacht bij elkaar gebracht voelt alles als de diepte van een grove barst, traag en vol met voeten in aarde wars van wat je wilt gilt het gemoed…

Scheidslijn van de zee, kleur op canvas getekend, teer onder schoenen. Vandaag weer gevoeld of heb ik me dat verbeeld? Door zout gewassen? Groene maatjes, schubben van volkomenheid, zilte herinneringen. Krab trekt zijn vloedlijn zolang zijn scharen schrijven tot aan mijn horizon.…

ergens schort het aan besef door bomen het bos grondig, heuvelachtig, aards gruizig in mistnevelen fijnmazig verdeeld met een zilvergrijze dunheid melkweg ten spijt gehemelte noch schorre keel sommige dingen zijn niet zoals ze lijken zoals vandaag het verleden van morgen zoals scheidslijn woord voor woord gespeld zelfs toen…

die niet recht te breien zijn zitten de tranen hoog, viert frustratie hoogtij is het geheugen één grote gatenkaas waar alles uitvalt, maar dan ook echt alles namen die niet meer worden herkent de bril die wordt neergelegd zonder te weten waar iedere stap die ik zet wordt betutteld en bekeken beoordeeld en veroordeeld, zo lijkt het waar is de scheidslijn…

De schaamteloosheid van onrecht en onmacht, verminking in de willekeur van plaats en tijd, verbannen door een ruis geplukt uit het heelal het bestaan verveelt zich in mij onwillige weerwil van de zondenval een mensbeeld waarover ik struikel, herhaald in de scheidslijn van de horizon, wordt schrikdraad van het verleden versnipperd…

Het lichaam, mijn vlees zag ik, ervoer ik als enorme last... ál die hete zomerdagen dat ik zag te studeren en maar gewoon, bloot met slip over boek en pen gebogen zat. Het paste niet bij me: heel die naam, of het hoofd, de expressie de geest met aanhangsel mijn lastig lichaam. O ja, ik kon, in zekere term ervan genieten met menig manlief…

Straks komt de Engel met 't scherpe mes, voorzie de deuren van rood schapenbloed, als scheidslijn tussen kwaad en goed. Vaarwel wereld, het ga u goed ....…

een krijsende kleine burgemeester zwiert sierlijk boven het droogvallend wier in de monding van de rivier zoeken eenden gelaten naar voedsel op de nerende scheidslijn van zout en van zoet de hemel verliest in egale bewolking haar gloed de wind valt geleidelijk weg en in de verte vergrijst een berg in het zwelgende grijs steeds verder…

boom zich gekromd heeft door het zuchten van de wind Alsof hij een buiging maakt naar het groetende zonlicht en de wassende maan Ook wanneer je handen generfd als herfstige bladeren zich naast het mos neerleggen zich voor altijd in de schoot der aarde nestelen zal jij mij dansend koesteren en mij nogmaals ontmoeten op de dunne scheidslijn…

"Hoe dun de scheidslijn tussen dood en leven", denk ik als ik bij zonsopkomst ontwaak, kortstondig in een hiernamaals verbleven. En is 't nu dat ik niet meer van streek raak van 't geen de dageraad weer heeft verdreven, kies ik - als 't aan mij ligt - toch 't aards vermaak.…

door, in zichzelf te blijven geloven, om bij het ochtendgloren weer te doven, de inhoud in het licht van de nieuwe dag te wegen, in de overmoed van zinnen, maar te zwijgen, binnen de fictieve krijtlijnen van talent, bestaat er weinig wat niet wordt nagejaagd, een blauwdruk van het leven als in het literaire verlangen wordt de scheidslijn…

, tevreden achterover leunen, alsof we daarin zelf geloven, te steunen op een volprezen goed wat uit monden en oren bloedt, de letters af te wegen, in de zonvloed van zinnen te zwijgen als we dat maar konden, binnen de krijtlijn van talent, niet te krijgen wat wordt nagejaagd, de blauwdruk van een literair verlangen wordt de scheidslijn…

Het zijn de gebroken geesten in een stervende stilte waarin het lot onomkeerbaar zijn tinnen soldaten smeedt Het bloed is als rode inkt geknoeid op een wreed beschreven aarde Blind navigeert men richting een “nieuwe wereld” in verwondende handen Tussen triomfboog en kerkhof is de scheidslijn dun Wanneer uit geestesgloed een allesverwoestend…

Maak werk om oude scheidslijnen te laten verdwijnen, vergeet in hemelsnaam die onnozele tierelantijnen en geef vrouwen hun werknamen gewoon weer terug.…

achterover leunen, om daarin zelf te geloven , steunt op een onvolprezen goed, wat uit de mond en ogen bloedt, de zinnen te wegen in de zonvloed van het levensbloed, zwijgen als we dat verstonden, binnen marges en de krijtlijn van talent, wordt gejaagd op blanke bladen koele vellen, blauwdruk van een literair verlangen wordt de scheidslijn…

De schaamteloosheid, als onrecht met een combine met macht, verminking van moraal, willekeur van maatstaf en de taal, verbannen uit het prisma van ethiek bestaan, verveelt zich in weerwil van humaniteit, lijkt een metafoor waarover we struikelen, denkbeeldige scheidslijn aan een horizon, een akkoord waarin niet ieder woord op schrijdend…

Twee natte voeten, de scheidslijn is slechts een schelpenstreep, waarop vast in vloeibaar overgaat, waarover houvast transformeert naar oneindigheid.…

koningin Dido stichtte Carthago viel op Aenas kwam via Dante tot inferno ooit onneembaar voor Nebukadnezar wel slim met dammen door Alexander Werelderfgoed van duizenden jaren wonderlijk dicht op elkaar tezamen Kanaäniten leven nu als maronieten tussen druzen soennieten sjiieten Neutraal vrij banquair levend als in Zwitserland leken scheidslijnen…