Alle inzendingen over schelpenpad

Langs het pad liggen kleine kiezels met her en der wat ontluikend onkruid in de verte snelt een haas langs een lodderogende koe net niet gevangen paarden staan op hun achterste benen wapperende manen dansen in vrijheid gierende geur geeft bleke neusjes vleugels bramen binnen handbereik soppen nog niet plukrijp in vochtige…

het schelpenpad trekt me dwars door zand en duinen vredig ruist de zee…

stappen verzanden langs herinneringsbeelden het verleden knarst…

Er waren zekerheden in het leven: In schelpenpaadjes school een groot ‘gevaar’. Je wist wel dat je lek reed maar nooit waar, Maar daar beton op is zwaar overdreven. Nooit meer een knal, nooit meer een lekke band, Verdwenen is wat hoort bij Ameland.…

Waar je gaat over stranden de schelpenpaden beukend tegen de wind turend naar de horizon soms over asfalt Bomen flitsen voorbij de tijd ook en woorden zoet, zilt en zacht begrijpend liefdevol mis ik je…

Net als dat gezellig knisperende schelpenpad; dat onbestemd meeneemt, en slingerend naar de zee door de zon wordt verblind.…

jouw ruime hand versterkt mijn ochtendlicht glijdt wenkend naar de nachten die ik wakker lig onzeker over dichte ogen schrijf ik een weg tussen ontstane sterren en doe een stap vooruit naar paarlemoeren vlinders die onverklaarbaar stromen op golfjes van het schelpenpad en die zo behoedzaam uit de vloed van jouw vingertoppen komen…

Direct voor Schelpenpad links van Monsterse kant, op het duinpad. www.lwkoppenol.nl/monster.htm : De (in 1994) 88-jarige Arie van Dam was als werkloze ingezet: "Ook ik was als steuntrekker tewerkgesteld. Schaamteloos werd je nagewezen. De verdienste als tewerkgestelde inclusief kolentoeslag bedroeg fl. 11,25 per week.…

Langs het geurend rozenhaagje, Op het schelpenpad loopt Aagje, Met een lachje om de mond, Naar de bladerkens te kijken, Die al draaiend nederstrijken Voor haar voeten, op de grond.…

is het mijn weg van hier tot aan het schelpenpad waar mijn voortgang werd verminkt door het knarsen van de zee was het een verwrongen perceptie van het beeld dat ik had verwacht?…

eenzaamheid zoekt het schelpenpad dat ik achtergelaten heb het zal zachter zijn nu ik er mijn dromen als van trap tot trap neerleg ik draai me om langzaam vult de zee mijn ogen met een zilvergrijze zon een meeuw wordt weer een stip, schip in de verte ongehaast misschien is het een teken dat de horizon zich verdiept in een stilstaand…

Achter deze groot openstaande hekken geflankeerd door hoge coniferen loopt een schelpenpad staan zerken liggen grafstenen doden beenderen van mensen voor doden zijn geen geboden hun zielen vieren vrij hier staan namen van doden lopen de levenden lezen namen zien de duur van leven te jong dankbaar oud nutteloos ziek maar hun zielen…

de schittering van het gebroken schelpenpad dwingt mij af en toe een oogje toe te knijpen maar statige koningskaarsen weten mij tijdens mijn zoektocht naar het vurig slangenkruid feilloos langs de alom aanwezige duindoorn te leiden zonder daarbij te worden afgeleid door de lonkende en zwaar geparfumeerde duinrozen die het tot nu toe moesten…

Het knersen van de korrels zand over het schelpenpad. De haren wapperend in de wind. In de rugdrager ons jongste kind, bruin koppie, rode wangen door de zon gevangen. Wat een fijn gevoel geeft dat. Wij, samen, de zon, de zee, het strand. De kinderen een lekker ijsje. Wij koffie met gebak. In de luwte van het paviljoen.…

ach, lief hoe kan ik je vertellen dat ik ook aan de zee mijn hart geschonken heb hoor dan, ze maakt mijn dromen waar golft een schelpenpad van echo's die ik opraap zie het golvend ritme alsof elke dag mijn leven begint met een glimlach van de meeuw die regenbogen hoog boven de horizon optilt ach lief, luister dan hoe onafscheidelijk…

Daar waar ik nooit jouw naam vergat Met sporen op het schelpenpad De boerenglop, het droge wad En rozenbottelwegen Daar vond ik wat ik nodig had Veel meer nog hier, dan in de stad Een stilte, die de zee verbrak Naakt in de zon gelegen Waar zeilboot met de vogels gaat Mijn hart voor jou steeds over slaat Waar lichtjes waken, 's avonds laat…

Hun banden knerpen op het smalle schelpenpad waar tegenliggers elkaar besmuikt begluren bij het passeren. Ze strijken neer bij picknickplaatsen en uit hun praktische fietstassen halen zij pakjes drinken uit de aanbieding van de supermarkt. Ze steken de rietjes in hun onwennige monden; het is tenslotte vakantie.…

gespot door de strakke voorjaarszon slingert zilverwit het schelpenpad langs zwart en groen geblokte vlakke verten en kent geen tijd twee zwaluwen breken de ruimte maken me nietig onder de blauwe koepel van oneindigheid waarin de grutto roept en de wulp haar snavel krult in hun –nu- is eeuwigheid over de grenzen van de tijd…

De tuinmerel fluit mij wakker z’n euforie werkt aanstekelijk ik grijp deze lentemorgen aan te ontsnappen uit de zondag die de hele winter duurde Verlang naar ‘t ritme der dagen wandel over het schelpenpad langs de ringsloot van de polder waai uit op het boogbruggetje luister er naar de stilte ruik er het drassige groen Een…

uitgesleten slingerpaden zonder richting  negeren noord en oost, zuid en west schaars zonlicht breekt in scherven verkwijnt in een loodgrijze bladerprut dieren, pijnlijk doodgemaakt, missen pootjes, oogjes, oortjes, staarten, tongen vogels zijn snavelloos, hun veren roodgekleurd vogelnestjes zijn planmatig leeggeroofd Eva volgt het gevlekte schelpenpad…

ik hoorde je lopen met robuuste pas op het net gelegde schelpenpad keek om in zee blauwe ogen die blond knipperden tegen een felle zomerzon samen keken we hoe golven het wit van horizon kuifden en ik jouw warme groet beantwoordde het nat van de plas verdween waar jouw pas in een lichter touche de vloedlijn proberend zonder…

Je hebt de melkbus geopend en in de bron gestaard van je dorst; het deksel paste precies op je hoofd; zo zwom je met je tong in het witste dat je waste; je dronk het mooiste vlies, doordrenkt van lucht, opgespaard uit de bus, deed je het wonder dicht; je hoorde hoe de melk getild werd naar de avond toe; op het schelpenpad stond je, zonder handen…

de bochtige straat verwachtte ons al, wij beiden stalden onze onzekerheid in het vertrouwen van de stilte van het kerkhof het ritueel van de vroege morgen, wij zeggen niets maar spreken met de taal van onze gedachten, naar elkaar terwijl onze ogen de schemer afromen naar elk waarneembaar tafereel het schelpenpad knarst onder jouw blote…

De kinderen speelden op 't schelpenpad, En deden een vond in 't zand; Naar huis vloog de vinder, de kleinen schat In de opgestoken hand. Een waardeloos zilveren kruisje was 't, Beschadigd door weer en tijd; Drie lettertjes schenen er wel gekrast In 't plaatje aan de achterzijd'.…