Alle inzendingen over schijn

Zo gij mij ziet, zo ben ik niet, 't is schijn, 't is leugen: bij u, lief kind, te droef bemind, moet ik wel deugen.…

gematigdheid van Wilders is slechts schijn met woorden wordt heel slim slechts gemeanderd vandaar dat er in wezen niets verandert zijn knechten blijven zitten waar ze zijn de windbuil wappert met een hele hoop verwacht hij echt dat ik voor leugens warmloop!?…

Naakt laat je me zelden naderen Dan werp je de handdoek over mijn kop Alsof er achter het netvlies Een papegaai schatert Met een braakbal in de krop Toch gniffel je in een klam vuistje Als jouw schoot sneller ademt Met wankele zwier Met de heupen van een ballerina Mijn verzengend vlees Mijn verzadigde leeuwin Zo schenk je jouw vezels…

De schijn van rose in een roes van slapen Zo volkomen volkomen stil Wind en wind blazen rose van zacht naar kunstig wit Hand en hand strengelen samen geboetseerd in rust Oog en oog herbergen samen de loutering van licht Muur en muur werpen schaduw op de laatste blik De schijn van rose in een kist van crêpe Zo ongrijpbaar…

Toen brandde een blos van toorn op mijn gelaat, En 'k vroeg: - ‘Hoe brengt mijn goede gids mij hier, Waar al wat is, geen wezen heeft, maar schijn?’ ‘Opdat uw lied,’ sprak hij, ‘geen logen vier', Opdat uw hand zich niet verleiden laat De Waan te plukken voor het ware Zijn!’…

Want dat tussen ons was enkel schijn. Ik schreeuw maar heb geen stem. Ik kijk om me heen met m'n ogen dicht. De adem in m'n keel zit klem. Dat wat ik zie is een donker licht. Misschien moet ik toch doorgaan met m'n leven. Al weet ik niet waarom. Misschien moet ik m'n dromen toch nastreven. Juist, daarom..…

als de zon schijnt, schijnt de zon voor jou, als de lucht blauw is denk ik aan jou, je hebt van die hele mooie ogen, waar ik altijd aan moet denken, daarom is dit speciaal voor jou, daarom schijnt de zon speciaal voor jou, daarom is de lucht zo mooi, aleen voor jou, als de zon schijnt…

Vandaag heb ik een bezoek gebracht aan mijn verre vriend de zon die vreselijk heeft moeten lachen om mijn soortgenoten hier op aarde die tegen beter weten in maar blijven denken dat hij in de ochtend opkomt om zich bij het vallen van de avond te verschuilen achter een naar hem vernoemde horizon en toen ik hem vertelde dat wij ook nog denken…

bleke lippen in de ruiten maanden haar geluidloos de luiken vroeg te sluiten ze hoorde niets maar knikte zacht, haar evenbeeld had nee verwacht de nacht –van plan naar binnen te vliegen- bleef stomverbaasd hangen voor het kozijn zag haar blonde manen de zijne bedriegen, schaterend om zijn ontspiegelde schijn…

De schone schijn van de façade waarachter onzekerheid de fundamenten langzaam ondermijnt van het twijfelachtig gebouw van gemorste letters gespleten woorden zinnen zonder zin tot zwijgens toe ontroerend maar toch schijn…

mijn spiegel is aangetast door de jaren waar ik nu in kijk is verworden tot doorzichtig glas, aan een loep gelijk, doch zonder dat hij de afstand naar mijzelf kan verklaren een schild dat niet meer weerkaatst en het innerlijke naar uiterlijkheden verplaatst door een filter die steeds grotere gaten vertoont opdat de werkelijkheid…

wolken schuiven samen waardoor contouren langzaam duidelijker worden staan ze oppermachtig hoog aan de blauwe hemel licht grijze randen kleuren donkerder verraad eveneens de wind het naderend onheil die de was harder doet wapperen aan strak gespannen lijnen speelt de zon haar laatste troef uit keert hen de rug toe, en tovert een regenboog…

onverhoeds geraakt en overhoop gehaald schijnorde blijkt zijnschaos ten onder of toe gang…

jouw integriteit bleek een façade met het naken van de winter viel jouw masker als krakelee uiteen in ontelbare stukken schone schijn welke het daglicht niet kon verdragen je verpulverde zienderogen langzaam daalde het stof neer…

troost nader tot elkaar onder de maskerade van de horizon waar alles eindigt of ontstaat neemt hij ons de maat, verwoord in alle gaven die we zijn en tijd in de verlichting van het hart voor elk lichaam aan te raden, de kern blijft vriendschap die men levenslang met zich draagt ook in een afscheid, als laatste kus, die alle schijn…

die ongewild altijd komt, een laatste kus die de schijn doorboort?…

Ja, een zonnetje in huis wil iedereen wel – dus: schijn je zelf al?…

kuisheid lichter, neemt ons de maat, verstoort contouren van het hart vermomming van de toekomst we keerden de gaven en de tijd in de lichtheid van de tranen die uit elk lichaam valt te raden, vriendschap is de levensvorm die men meedraagt in een afscheid van het onvermijdelijke, een blijvende boodschap in een kus die alle schijn…

Maanden had Samsom op zijn wilde lokken gespaard: zijn grijns was eeuwig zijn leeuwenmuil om van te geeuwen! Hij leek zo gepast, zo charmant maar uit niks en niets omhoog gebracht... niemand had dan ook verwacht dat eerlijkheid en hoffelijkheid uit zijn brein waren gedacht. Bij het scheren van de wol waren zijn krachten niet meer vol!…

‘k Misprijs niet dat men zich begeeft om vreemde talen Te leren van jongs op met onverdroten pijn: Maar hou ook zo veel niet van Grieks, Hebreeuws, Latijn, Dat ik juist binnen haar al veel te nauwe palen De onbepaalde geest, die vrijelijk wil dwalen Door hemel, aarde, zee, en niet gebonden zijn, Beperken willen zou, o neen dat heeft geen schijn…

Van die kleine dingen onbelangrijk als ze schijnen zullen de zon net iets mooier laten schijnen, de kleine dingen op deze aard, zijn veel, veel meer in gewicht waard, dan goud ooit doen zal.…

ik schijn fel, ik schijn veel maar ik schijn en ik stop niet…

Als de zon dan ook gaat schijnen lijkt alles mooier de schijn bedriegt omdat je hart nooit liegt.…

Er liep een man op een verharde weg. Hij liep daar snel en overdacht zijn leven. Hij zag het als een pasgeknipte heg; steeds recht en mooi. Daar liep hij, 't hoofd geheven. Er liep een man op een heel oude weg. Hij liep daar traag, 't verleden in zijn ogen. Hij zag het als een wildgegroeide heg; verkeerd en slecht. Daar liep hij, 't hoofd…

de inhoud die mooi en lekker is heeft niet die verpakking de uitstraling is zo anders de kleuren lijken vaal je kocht dat pak in een soort uitverkoop nieuwsgierig was wat je werd is nu aan bederf onderhevig alleen en wel verdrietig blijft het pak nu achter want was het nu wel waard om zijn ware aard te tonen?…

Tussen beeldjes, bloemen en portretten Zitten de herinneringen Uit de tijden van ’t verleden Er kwamen nieuwe poppen bij te staan maar ook de tijd is doorgegaan Zo maar op de vensterbank Een lijstje aan de muur of uitgestald in moeders notenhouten kast Dragen zij voor altijd de herinnering Dragen zij nog vaak de loden last Want achter…

Wachten op het antwoord op een vraag die nooit werd gesteld. Luisteren naar een verhaal dat door niemand werd verteld. Alles willen nemen, maar toch een beetje geven. Lezen in een boek dat door geen schrijver werd geschreven. Houden van iemand terwijl je hem haat. Stil blijven zwijgen terwijl je druk praat. Ontzettend populair…

niet geklapt voor het goud dat hen jaren lang verblindde voor het ultieme moment dat zij even de beste mochten zijn zich konden verheffen boven anderen die faalden het ook dit keer niet haalden zij hebben een stuk van hun leven gegeven voor de schittering van eremetaal spraken in wedijver dezelfde taal van inspanning voor een schijn…

Onder het masker van de rede regeert de ijzeren vuist die gebald van onmacht suist naar het taboe van de vrede Doch onmacht raakt zijn eigenbelang niet kwijt Daar is geen plaats voor vrede, alleen maar plaats voor strijd --------------------------------------------------------------- Ideologieën bepalen steeds meer het beeld van omgangsvormen…

info vist uit de tent gelokt met nog een grote schep erop pareer jij gebakken lucht dat enkel onbenulligheden zucht een slagveld voor even maar alles is te overzien schone schijn lijkt op de vlucht wij gaan verder met ons leven…