Alle inzendingen over schijndood

ogen weer te openen tot het licht wordt, het onbewuste spreekt zich uit wat eerder is geweest moed ontbrak dus ik hield de wakkere ogen stijf gesloten om de imperfectie zich in beelden bloot kon geven aan de twijfels wat niet te repareren leek, alleen met de contour van een vertrouwd figuur, wat breekt met mijn obsessie, in de schijndood…

terug hollend over jarige liefdeslanen en humorgraf lacht ze nog steeds nat rollend uit haar ogen voelt zij zijn geestige adem warm om haar heen als bescherming als zij stilstaat en zweeft door al dat zwart en grijs vertrekt ook haar witte glimlach niet nog steeds draagt zij afscheidslinten in het haar met spreuken en namen die…

met een handvol woorden loop ik richting zee ze borrelen in mijn handen maar ik sluit mijn vuisten stevig, zo stevig dat ze stikken zonder zuurstof aan de kust laat ik ze los zo dood als de pier waar ik net nog liep om levenslijnen te tellen dwarrelen ze in het schuim waar ze zinken zonder zinnige verbondenheid onbewogen staar ik…

Het is hier te warm Ik voel en lijk een oven Hoe kan dit nou Ik hoor toch daarboven Ik hoor acht keer boren Het is gebeurd Ik leef dus echt niet meer Gek dan dat dit mij treurt Het licht valt uit Ik ben de malloot want Het valt toch niet mee Een echte schijndood…

rijp belegt de misvormde takken waar korstmossen zich reeds hebben genesteld en de dood zich schijnbaar al heeft gemeld symboliek voor 't vergane leven toch verschijnen onder de rijp opeens weer kleine groene puntjes op plaatsen waar de dood zou heersen het is in de natuur vaak om het even alleen wie sterk genoeg is blijft…

waar geplooide handen in wanhoop al samendrukkend ogen naar het verleden prevelt een verbeten mond het laatste woord bleken haar dekens het kussen te laken behoorde haar hart tot die van de schijndode en stierf zij eer haar dood was gekomen…

Als gapend gat een steen op het pad ver gezocht niet weg te denken wat er onderliggend speelde emmers vol fijnkorrelig zand ooit geschept een kinderhand rustplaats voor de schijndood houdt het levend asfalt wacht betonnen muren bikkel bikkelhard…

Psychofossielen zijn schijndood. Opgraven wekt ze tot leven. Maak ze niet wakker.…

een kamer verlaat aanwezigheid zodat gehemelte aan leegte blijft plakken een lichaam sterft bloedeloos tot schijndood, verdrinkingsdood wegen scheiden naar ieders weegs, naar onderaardse brieven, ongelezen drenkelingen wandelen in hun slaap, praten over oeverloos land, door halfduistere gangen in wankele spiegeling gloort een bruggenhoofd…

het vormgeven van het eerste leven hoorde het zingen van immense koren nog ongeboren kinderen er was geen hemelpoort licht leidde mij in warme intensiteit wist en begreep het eerste vibreren op goddelijk niveau waarom bleef mijn lichaam beneden was ik nog niet afgesneden keek om voelde de draad ging terug naar mijn lijf schijndood…

Een vrouw van Duitse afkomst die in Friesland schreeuwen heeft geleerd, is tegen het begraven met het oog op schijndood. Zij wil mij een boek in drie delen lenen waarin staat hoe alles ontstaan is. In verre droom verschijnt mij snachts de Glorievolle Maagd, die ik beloof ter bedevaart te gaan naar Lourdes.…

zoeken woorden troost als jij mij nagelt en het kruis gesloten houdt roepen zinnen om vervulling van verlangen door voor jou te hangen bind mij met beloften die de tijd heeft afgeperst de voetensteun was scherts doorsteek me met een toekomst die me schijndood houdt sterven is me al vertrouwd ik zal niet naamloos gaan herrijzen…

kijken ze langs je heen als altijd op zoek naar het leven voor de dood ach kon ik ze weer blij maken in m’n armen nemen je grote trieste ogen kon ik ze slechts troosten met woorden of zinnen zinnige woorden die de dood passeren en achterom zwaaien naar wat is geweest om daarna weer te leven maar je blijft onbereikbaar als een bijna schijndode…

kan je niet tellen roept de gevlogen engel nog uit de verte haast onhoorbaar terwijl de kim toch mijn hart raakt en de kou mijn vel omsluit zo ontkleed kan ik zijn in een vloed van gedachten de handen, zwart van de resten grijpen de hoogte alsof ik mijn ziel nog wil redden voor de kast met curiosa ja, zo bloot uitgepakt en schijndood…

Dat na enige maanden van schijndood het herschapen genot van een paradijselijke tuin zal zijn. Voor al diegenen die nog iets van het leven lusten en eerst genieten voordat ze gaan rusten.…

Maar prachtvol rees de Paasdag, met geruis Van engelvleuglen - en de schijndood week. Ik kwam getogen uit mijn donker huis, De lippen zwijgend en het aanschijn bleek, En stond bij 't graf en weende... en zie! daar bleek: Zij was verrezen uit haar dodenkluis.…

verlichting en duister zijn louter abstracte ideeën, gekaderd in de ziel tussen de emoties door, verstrikt te raken in de naaktste feiten, zijn we die mistroost niet kwijt, wat door de weegschaal van realiteit niet is aangetoond, worden wenskaarten opnieuw geschud waarin de tijd zijn ware gezicht vertoond achter de schijndood…

die de koude dagen moet warmen zie naar mijn bloemen op het balkon zo triest met hun schijndode harten? waar blijft Gij met uw helder licht? die al wat duister is moet verdrijven toon toch een glimp van uw Gezicht wij willen u in glans zien verschijnen waar blijft Gij o ontluikend leven?…

Letters liggen schijndood opgebaard Op een vergelend rafelig vel Ze gisten onder de navel Ze zitten in een buis geprangd Dan mogen ze buiten spelen Waar is de taaldokter?…

het oude lichaam de eigen geest ontdekt het lijf in stoffelijk verband in de elasticiteit van leven in het extreme uitgerekt tot twee werkelijkheden, de schijndood van het verstand misleiding in de wanen van vandaag.…

die de koude dagen moet warmen zie naar m’ n bloemen op het balkon zo triest met hun schijndode harten? waar blijft Gij met uw helder licht?…

het oude lichaam de angst ontdekt, het het stoffelijk lijf in verband in de elasticiteit van leven in het extreme uitgerekt tot twee werkelijkheden, de schijndood of het verstand misleiding in de wanen van vandaag en morgen.…

dan ga ie laat november aan eind van onze herfst dan is voor hem het zand niet heet ruikt hij koud vuur in de lucht een zweem kalmerende werking lucht zijn kop dan even goed vlak voor de witte poppen, de wortels en de bloemen op zijn raam de tijd voor hem verstijven en het donker van het grote buiten vermengen met zijn lijf hem schijndood…

Ik duik onder in schijndood, hopend dat zij haar jachtlust verliest. Haar witte gelaat schiet heen en weer door het duister, als grillige tornado's en pure gekte.…

Schijndood bij de laatste moet ze wachten tot de eerste weer lichtend aan de hemel staat Vrijwel eenieder die 's nachts in haar kijkt leeft uit een valies van verlies en elk uitleggen der kleren maakt de kleuren doffer Maar onder dat verharden tot een air van `niets dat mij vermag te deren' vaart een zucht naar licht en weidse vlucht…

Schijndood helpt om op adem te komen, binnen of buiten, alles lijkt grauw en in de duisternis heersen de gnomen. Kom mij redden, partizanen van de hel, of zijn jullie net als mij, verbannen naar een ondoordringbaar oord? Vertel, verlos mij, moeder, van je moordplannen. Dit kind begrijpt het niet waarom het simpelweg niet leven mag.…

Licht lichter en lichter Dicht dichter en dichter het luwen traag en trager nog een paar laatste seconden die eeuwigheid worden de hersenen de uitval elektronen die in de kern vallen de waarnemingshorizon eeuwig vallend het massief zwart gat de genade die pijnloze dood wordt raakt nog aan de neuronen het laatste contact met de verzuchtingen…