Alle inzendingen over schreden

de dodenakker ligt er zinderend in zonlicht verlaten bij het voelt vreemd dat alle neuzen hier dezelfde kant op wijzen ik groet mijn ouders bewijs hen voor de zoveelste keer de laatste eer straks klinkt een lied voor mij, ben ik een arme stakker kom ik op mijn dode akker geen weg terug…

Ze zijn ad patres heden, De rokjes zijn versneden, Het goudleer ligt vertreden, Maar 't geestje dwaalt nog om, Nog zoekt hij te overreden, En relt van zuivre zeden, In 't oude heiligdom; Maar wie zich wijdt aan 't heden - Hij zoek' zich in 't verleden Een spiegel voor zijn schreden: Doe wel en zie niet om. 1860…

Met holle schreden zwerven jouw woorden door mijn stad. Soms klop je aan zo verlegen bij ons huis. Maar daar woont niemand meer. Ik leef nu op kamers bij mezelf.…

Je rood scharlaken mantel, die je behoedt, je schreden heel teder, vervolg je de vloed. De stenen verdwenen, terwijl je ze zocht, eeuwen geleden, wist je al dat het mocht. Geen dwang meer, geen buis, kom draai je om, keer het chaos de rug, keer in Liefde terug, naar Huis.…

zandlopers rijgen langs hun onvaste schreden tijdloze korrels…

terug op mijn schreden moet ik een stap en dan nog een met gestrekte armen duw je mijn log geworden gewicht…

dood vuur is er nog slechts aangewakkerd wil het niet meer worden op mijn schreden keer ik terug naar waar de vonk eens oversloeg…

Hoe kon je het weten, zoals ze daar schreed? Zo majestueus. Zo de laatste keer. Hoe kon je het weten?…

met rasse schreden nadert plots het nieuwe jaar voor velen een feest maar voor anderen gewoon een jaartje ouder wezen!…

Hij zag er wild uit zei ik had goede ogen verte in zijn blik hij liep met zachte schreden de zee was hem lief en zand…

de storm kreunt in kruinen stotend ontbladert het gewas de herfst nadert ras met schreden en weer lijkt de zomer eeuwen geleden…

haar lijf haar lief haar leden haar stem, gebaar, haar schreden, haar vreugde, pijn en spijt haar naakte eigenheid onteigend In 't verloop der tijd…

daar waar ik wankel toch de lijn heb uitgezet belet het evenwicht me nog de drempels steeds te nemen keer op mijn schreden terug jouw ogen prikkend in mijn rug…

De aarde loopt met rasse schreden schudt ontzet het hoofd veegt haar voeten af aan de hemel niet meer zo wit niet meer zo blauw dan duikt ze als een kind zo blij aan mijn voeten ze is van mij…

Verwarrende schreden Vertederend verwoordt Stamelend zonder reden Voor het eerst gehoord Zoekt hij naar woorden Treft mij een diep verdriet Nerveus friemelende handjes Praten wil en kan ik niet…

Het jaar is uit- en tenden geleefd: van al zijne oude ellenden en heeft de last het ons ontgeven; het nieuwjaar heeft, van heden af aan, voor elk ende een, een schrede gedaan: wie zal ‘t tot tenden leven?…

Moedeloos kijk ik terug, stuk scherven vallen altijd weer anders neer deze keer vlijmscherp ze snijden diepe sneden vooruit met moede schreden vooruit is al wat rest…

Prinsheerlijk lig ik in mijn bed Stress tot pret te kneden Buiten waart de nachtvorst En zet zijn eerste schreden Op zijn koude tocht Zojuist heeft hij de zomer Aan een vroege lente verkocht…

Als je ooit nog wederkeert op verdwaalde, trage schreden.…

Sierlijk de met precisie genomen schreden fragiel het koor waar scharlaken de boventoon voert reiken groene handen tot grote hoogten terwijl de rei meesterlijk golft…

op schreden terug getreden had niemand enig schuld simpele woorden nopen tot geduld en hadden woorden niet erger mogen worden geduld mijn lief ik schrijf je een klein gedicht…

de zon betast de schrale grond het voorjaar komt met rasse schreden en geeft gehoor aan de gebeden... ik zie de knoppen aan de bomen en wil slechts over warmte dromen die wonderen verrichten zal…

voordat je een voet op het dak van de wereld zet laten monsters je zien dat ijs en sneeuw zich met rasse schreden uit de opgewarmde voeten maken een drempel is hier de plaats om niet verder te gaan…

Hij schreed en ruimte was hem soepel kleed aan 't koele lijf. de gladde luchten spatten uit elkander en rode sterren walmden àl hun wonder in wankelende nacht. hij schreed en ruimte brak aan zijn metalen tred en lucht verkromp voor zijn doorzengde zucht. leven was enkle vlokken violette geur.…

Boos om de Italiaanse arrogantie Waarmee het Duitse volk is geschoffeerd Is Schröder op zijn schreden teruggekeerd En wil daar in dat land niet op vakantie. Wellicht is Nederland een goede ruil. Dan krijgt hij aan ons strand zijn eigen kuil.…

rasse schreden terugkerend de indruk van gisteren, dag dagend herinnering de navelstreng ontworsteld lachend het leven tegemoet al die jaren toekomst naar een eenduidige dood ik vrees dat ik mijn sporen heb nagelaten…

Precies als ongeveer een jaar geleden verlaat ik in de barre wintertijd mijn huis en haard, mijn schat en deze site en keer na een kwartaal terug op mijn schreden. Op vrijdag dertien februari dus hervat ik deze snelsonnettenklus.…

Buigt het riet niet voor de wind keert de stroom niet op zijn schreden valt de zee niet uit de lucht? Gaat de morgen niet trug naar heden klinkt dan straks niet als een zucht of de zon niet drop of dronder is dan huiswaarts niet ook mijn klucht?…

Schreden uit het grijs verleden Komen indringend op mij terug De gezichten die opdoemen heden Ontwijk ik doel bewust op de vlucht Erkenning dat doet mij aarzelen Het eigen zijn met hen van weleer Wilde mijn levensweg met hen delen Hun wegen stopten kwamen nimmer weer En nu mijn klok begint af te tikken Komen zij ongevraagd mijn resttijd…

De hoogste leider van het Vaticaan, Heeft op z'n eerste digitale schreden, Als Pontifex het Twitterrijk betreden, Maar op z’n tijdlijn zie ik nog niks staan. En zie, reeds doet hij wonderbare dingen: Niets zeggen, maar al zoveel volgelingen!…