Alle inzendingen over schroeien

heb de ijzers in het vuur dat blauwwit loeit een aambeeld om het gloeiend rood in vonken te gaan pletten ze te schroeien aan je hoeven die het vuur uit keien zullen ketsen ooit gaan ze stuk en worden veelgevraagde wapens van geluk…

- ik zie wolken van sterrenschijn de overlevering diende anders uitgepakt te worden Hoe moeilijk kan het zijn om in een stuip een stelsel te bevatten en te bespelen het is zwaarder om uitdrukking te geven waar ieder mens zo zijn misvattingen heeft Ik zet er een streep door schroei mijn lippen dichter dicht maak inkt van het duister en…

in het hart van het vuur waar de hitte overheerst tot felle hoopjes intens wit in gebalde knopen pure energie strekt de kosmos zich eindeloos uit vervoegen hel en hemel zich in samenspel tot aardse taferelen voeden hongerige vlammen flitse fantasma's vol prisma's die stralen werpen in het rond en winden stevig stromen laten wervelen door…

Schroeien, schaven, langzaam weer. Tranen trachten, verdriet te bedwelmen. Stromen, stormen, beglijden mijn huid. Verlangens verliezen, innig gevecht. trance in tranenput, de druppel gedroogd. ----------------------------------- Meagen, 12 jaar.…

Zij is het vuur, hij de lucht Zij is het hete gloeien Waar hij vaak voor vlucht Zijn angst om zich te schroeien Wijkt hem van haar gloed Die echter niet is uit te roeien In haar warme overmoed Blijkt zij heel gedreven En straalt hem vurig tegemoet Lucht moet hij haar wel geven Voor haar vuur is uitgedoofd Want zonder warmte kan hij…

het brandt in je zie de vonkjes in je ogen lichten je ademt kleine vlammetjes uit een felrode mond vurig zijn je kussen die mij snel doen smelten jouw handen schroeien in een liefdevol gebaar teder mijn koude huid wat koel begon is nu een laaiend vuur liefde in het eerste uur…

een geselende hitte dorst 't oude wijze land en drijft meedogenloos de boer tot flagellant Sirocco en Zephyrus schroeien de droge grond zinderend zijn de luchten brandend de horizon in waanzin tergt de ploert de geest der pyromaan wouden en wijken smeulen onder Hephaistos' waan…

het varken roept het uit ze zwaaien met vaandels aan de rand van het woud dikke bomen schroeien zich aan schallend koper het wroet, het niest, is opgewonden en bezorgd eikels zijn het eikels zijn het die vallen en aangevreten om hem heen vallen, slechts ruw vlees zal hun deel zijn geeft zich over aan honden terwijl de rest het hazenpad…

waar vlammen spelen hun warmte delen rakel jij het vuur onverwacht op je blik jaagt hartstocht aan de lach daagt uit door het lint te gaan handen gloeien schroeien mijn huid in passie gevangen schreeuw ik het uit traag dansen kleuren hun eindeloos spel maar in samen rusten vervagen ze snel…

Zal de zon ze schroeien, tot ze verlamd hun hoofd buigen en verdorren? Het is dan maar zo! Rustig wandel ik verder... In de verte hoor ik een stem, jouw stem, ze zegt fluisterzacht "Ik...Ik hou van je" Rozen, rood dieprood, laat ze!…

Was ik niet reeds blind van liefde zou het worden als ik naar je keek Als een golf van passie overstroomt blote liefde de tocht van het hart Waar liefde vurig is woedt brand vlammen geblust met natte kussen brand mijn warme lippen aan je gloeiendhete huid Vingers schroeien vast je voorverwarmde oven heet me geopend welkom voor onze…

schimmelgeurend zucht de weg een lange gang rond oude buitenwacht de nacht verduurt de maan niet meer als het raam geen uitzicht biedt geniet zijn zwarte gat van alle boze dingen kenteringen in een plas brand een kaars tussen de was schroei diens oude luister weg en zwaarte zal van daar verdwijnen als ik witte bloemen leg…

Mocht morgen mij alsnog jouw beeltenis d’ ogen schroeien, dan wordt mijn wanhoop hoop, mijn Niets jouw Alles en vergiffenis.…

Mocht morgen mij alsnog haar beeltenis d’ ogen schroeien, dan wordt mijn wanhoop hoop, mijn niets weer alles en vergiffenis.…

Geef mij nog één dag één allesverzengend moment om jou teder te schroeien met de vlammen van mijn passie niet als hebzuchtig brandmerk, maar een vingerafdruk in het zand Weet dat als ik ga mijn brandende hartstocht verkoolt om lang gloeiend te blijven en geliefden te verwarmen niet door een laaiend steekvuur, maar een smeulende gloed in…

Hol in de lege kamer vol met emoties Eenzaam verslagen verminkt met pijn Ziet hij haar poserend op erotische foto Weet hij, zij zal nooit meer de zijne zijn Verlaten heeft zij van een op andere dag Ging voor die ander omdat het aan hem lag Vlammen schroeien in verscheurend verdriet Machteloos gilt zijn lichaam, zij niet, zij niet Zweverig…

voor wil zijn ze schuilen achter maskers waar nog net geademd iedereen bekeken kan gekeurd, die wel, die ook en wat dan nog met oprecht of moest dat ooit eens opzouten oog in oog, tand op tand jouw hand zal ik nooit schudden daarvoor ben je niet meer dan een lastige vlek op mijn muur waar het vuur al lang gedoofd mij slechts het schroeien…

Zat ik op het strand met ogen zien Mensen, het bedekt en rood glimmen Zag ik branding mensen tillen boten vagelijk ver opdoemen Zandig tussen tenen, haren vol Knieën op een rustoord leunen Het vergaan, de resten hoor ik Het gebulder van lopen schroeien Man bloeden zonnig rood Grijzend wolken levend dood Materie arterie aorta van eens…

In de gezegende dagen Van jubelen en van bloeien Wanneer de hartstochten schroeien En hun dorst naar de lippen slaat, Wordt soms ons geluk door vlagen Van sombre weedom verdorven: Dat zijn liefden, lang gestorven, Die beschuldigen van verraad.…

Snelle, donkere wolken Zoeken door tranen heen Jouw helder lachen Grillige, naakte takken Zwiepen door de wind in Jouw sombere gedachten Schrammende, gewonde bladeren Schroeien littekens in Jouw bedrogen herinneringen Een ijzige, huiverende mist Dringt door de schimmen van Jouw serene dromen Een nieuwe, blauwer wordende horizon…

sintels schroeien achter in mijn keel waar komt dat toch vandaan de benzinepomp in zakken huig in uitslaande brand slijm en rochel stemt die contrabas ontsmoor de schor hoe staat het gehoor ik hoor een engelenkoor het is de telefoon kijk ze neuken het is de vereniging ik zet ze uit draai om die knop er zit geen stop op meneer…

Lady uit gaat groeien Geen man mag wat ik nu al weet verknoeien Gebeurt dit toch, zal ik het niet gedogen Een schandblok kan op resultaten bogen Is middel om beschimping uit te roeien Een ware schoonheid is zij in mijn ogen Die tot een Lovely Lady uit gaat groeien Hoezeer zijn ´heren´ uit de bocht gevlogen Een brandmerk in hun huid te mogen schroeien…

(De strijd om de Geest) Inpandig klinkt geknetter boven torenhoge vlammen Haren schroeien kansloos weg in zwartverkoolde handen Er is geen schijn die niet begeeft en al wat er in onmin leeft verdwijnt in vuren armen De driften worden drooggelegd De hitte danst haar vuurgevecht zonder zich te warmen Het dansen om de hete brei…

Aan den blanke waterkant waar kleine bloemkens bloeien daar hoort men het ruisend ranke riet dat daar stil van kleur verschiet door voortdurend schroeien van de warme zonnekant stijlvol is zij hoog geheven uit den koude grond tot dat plots haar heer met zoveel adem meer blaast in het rond en doet haar stengel beven hij slaat haar heen…

alles zal vergaan ik weet niet eens je naam maar lees gruwelijkheden in je ogen we houden elkaar vast in een laatste greep op ons bestaan maar het is gedaan het hete licht dat ons omringt heeft geen goddelijke allure we schroeien door hitte van de vuren geen engelengezang wel godvergeten bang om te sterven door de chaos die…

Laat het uw zintuigen ook zo schroeien door vogelgefluit, kindergelach en dat het einde met rasse schreden nadert het enige is waar u nog op hopen mag?…

Liefde, hou me lang verborgen 't Schroeien van uw pracht'ge gloed; 't Is de passie van het zonne-zoenen, Die een roze sterven doet...…

half gevuld de strekking van de stroom heeft een volledig verwarrende weg open gelaten medaillons nog niet half verslagen hebben het leven op zich statig verder gedragen met tussenpozen geprobeerd glans niet te verliezen de natuurlijke loop der dingen te achterhalen haar gezicht terug trachten te geven reikhalzend met tranen die wangen schroeien…

Mijn buurman blijkt slechts koe te kunnen schroeien wanneer zijn Ghettoblaster staat te loeien.…

ruimte die jij gaf glazen beelden tollen draaien sokkels in vernieling knappen als een ruit ik pas niet in de transparante tolerantie en breek uit geef mij de hel de geilheid van de stoeipoes kerels met verhitte koppen daar louter ik begeren leef me in uit hete lust passie om het uiterste te leren wonden boeien in het pijnlijk schroeien…