Alle inzendingen over schuldgevoelens

hij ziet de bergketen de zee grijs en donker hij ziet de sterren in de zwarte lucht hij hoort wolven huilen naar de maan hij ziet de levenloze vrouw elke nacht ziet hij haar opengesperde ogen de geluidloze mond hij denkt aan haar weerloze handen op de donkere vloer van de cel ligt zijn bril en er is zijn gezicht dat in de duisternis…

Ik besef ineens: schuldgevoelens zijn onnodig. Mijn spaarrekening leegzuipen is gewoon zo slecht nog niet; wat voor baat heeft een toekomstig alcoholist immers in vredesnaam bij een rijbewijs?…

Dus heb ik schuldgevoelens en berouw als ik weer heb gegluurd naar Boer Zoekt Vrouw.…

onder mijn paraplu keek ik naar de fietsers en achter hun lijden naar de grachten vol regen zo onverschillig mooi zandschip dat voorbij voer in een niet aflatende storm onophoudelijke schuldgevoelens dat ik maar wat liep hier met niet meer dan een hernia plus wat regen en wind en mijn liefste die belde…

Een onschuldige mug, die ik zojuist geslagen heb, bezorgt me schuldgevoelens. Bloed op de muur bewijst, dat ze me wèl gestoken had, maar haar schuld was dat niet. Door mijn opzettelijke toedoen, kan ze geen eitjes meer leggen. Mijn bloed is onontbeerlijk zoet. Ze is nu dood maar leeft nog. Voor straf geeft ze me jeuk.…

En al die echte stenen zijn de schuldgevoelens van haar man, allemaal stukjes schuldgevoel heeft zij an. En als hij thuiskomt krijgt ze weer een bloedrobijn, of iets van bont, nog meer briljanten om haar hals meer verdriet om haar mond. --------------------- uit: Tot hier toe…

Met heel mijn hart Maak ik een nieuwe start Ik heel mijn hart Ben niet meer verward Bevrijd me van verdriet en pijn Mag nu voor altijd mezelf zijn Koester mijn lieve kleine ik Ook al ben ik nog wat dik Ik vergeef Ben blij dat ik leef Een ontvankelijk hart altijd Bevrijd me van gevoelens van spijt Laat schuldgevoelens en schaamte los Geef…

Soms kwam twijfel binnen gekropen: diepe schuldgevoelens over zijn onvermogen vooruitstrevend te zijn.…

Waar ik mezelf mag zijn, zonder schuldgevoelens of pijn. Dan plots iemand aan m'n zij, die zegt: "je bent belangrijk voor mij." Ik wil je nog niet kwijt, geef niet op in deze strijd.…

Wee mij, nu 't besef van boete mij omstrengelt als een knel, nu 'k het morgenrood niet zien wil om de werkelijkheid te weren, nu mijn wereld is gekrompen tot een troosteloze cel, nu dat spijt en schuldgevoelens al wat rest van mij verteren. Wee mij, nu de poorten sluiten...…

Dennengeur verdrinkt in gouden glitter kaarslicht mijmert in flarden nostalgisch denken schemering zweeft op vleugels van heimwee naar schimmige verten sneeuwvlokken bedekken schuldgevoelens met vrede op aarde de nacht is sereen en fluistert vergeving maanlicht weerkaatst in stralen van hoop sterren verzonken in mythische…

Patronen worden verbroken, schuldgevoelens worden geslepen. Langzaam gaat het je lichaam slopen, je gemoed zinkt in grijze nevels. Er is geen onderscheid meer tussen licht en duisternis. In de avond spreekt alleen nog een ontkleurde erfenis. Fatale druppels drijven op de waarheid, traag wordt je bewegen.…

Toen er een ziel kwam in zijn nachtmerries, en vleermuizen vlogen bewogen door de nacht las hij de brief van zijn moeder liet tranen in hout branden folterde zijn geweten met schuldgevoelens wilgentenen aan de rand van het meer, dat spiegelde herinnering vol oude poppen verweerde weemoed in de nacht met als slot het schimmenspel van…

Geen rijkelijke peperdure feesttafels dit jaar Noch franjes, glitter of onbetaalbare geschenken Blij zingend in lief en knus huisje mijn Waar het zalig toeven is Bolle roze wangen van intense tevredenheid Genietend van gezinsgeluk en oh, zo gelukkig mogen wezen Knagende schuldgevoelens die me op de vlucht joegen weggeëbd Op gezegende leeftijd…

In de kamer van mijn leven werk en denk ik voortdurend buiten klinken voetstappen er wordt aan de deur geklopt Jezus de sterke Heiland staat buiten wil mijn gast zijn met diep ontzag kom ik nader druk langzaam op de klink met vragende schuldgevoelens mijn hand voelt zwaar aan door de kier schijnt stralend licht omgeeft de Redder de…

Was ik bezig met wat wil hij zij En nog vond ik van mezelf Dat ik er niet genoeg was Voor de ander Dit was zo mij hardnekkige patroon Dit koste zoveel energie Zodat ik in dat verhaal verdween IK..daar was geen ruimte meer voor Nu al een poosje Mijn eigen weg aan het zoeken Bepalen Dit kost me best ook veel energie En de nodige: schuldgevoelens…

een zwoele zomeravond op Kijkduin je voelt de kleding aan je lichaam plakken bij Tios ga je nog een pilsje pakken zo leid je schuldgevoelens om de tuin dan zie je met een nevelige kruin een karmozijnen zon de zee in zakken verdwenen zijn de laatste ongemakken het leven bijt niet langer als aluin je rusteloze ziel berust spontaan wat ben…

je wilde mijn vader niet zijn was niet eens een vriend scheepte me op met schuldgevoelens je deed me veel pijn ik had jouw liefde niet verdiend jarenlang liet jij mij dit geloven uiteindelijk kon ik het niet meer aan jij zal mij nooit meer kwetsen ging ik mezelf beloven ik zal zonder vader verder gaan nu jij dit zelf ook bent gaan zien…

van tijdens je wanhopige huilbuien maar ik trapte er niet in versnelde mijn pas en slikte je weg ik heb het recht niet om als psychiater te opereren zou met liefde ook niets oplossen weet ik nu waar je op neerkeek rommel je nu in rond geen enkele vat meer op mij spiegel je mij een doodsstrijd voor met uiterste tragiek waarna ik van schuldgevoelens…

De nacht schreeuwt zijn wanhoop over de okergele natuurstranden in de zompige zwerversvallei whisky drijft driftig naar de keel in alle omstandigheden te veel voor veelbelovende dwazen wijn en schuldgevoelens ankeren onder het schip van het geweten het onderbewustzijn ijverig zoekt naar de kurk maar vindt geen fles de laatste stappen…

huilen dat je spijt had, schuldgevoelens naar je kind in 't begin en toen ik erachter kwam, zat je gewoon bij een andere vriendin. heb ik me jouw liefde voor ons verbeeld, nee dat geloof ik niet, jij hebt al die tijd gewoon een spelletje met ons gespeeld.…

aanraking Je volle lippen op die van mij De liefde die was daar Het stiekeme bezoek De spannende plannen De mooie momenten Leven als in een romantisch boek Weekenden in een hotel Concerten en romantische etentjes Samen genieten van de dingen Niemand die ons kon stoppen, wij wisten het wel De werkelijkheid kwam terug De spijt, de schuldgevoelens…

uitgefoeterd vernederd uitgekotst mijn beste vriend als paria verklaard een ongewenst sujet zonder waardigheid maar hij was juist de enige die me begreep en door hem heb ik mijn pubertijd overleefd daarbij, poëziekenners, liep daar een jongedame rond, die de mooiste poëzie oversteeg, haar schoonheid bezorgt me nog steeds slapeloze nachten en schuldgevoelens…

Met uitzicht op overlijden gaan ze ruhrren, bijna rellen over hun relatie met hun ouders de kinderen nu volwassenen als ouders, grootouders met hun verwekkers ‘oh wat hadden ze een goede of slechte band’ maar ik zeg als broer Jan Jacob van en tegen mijn 2 broers, 5 zussen (1 is dood) “jouw ouders zijn de mijne niet” ik heb mijn ouders…

Ze overdacht daar hoe haar kindje er uit had kunnen zien en schuldgevoelens overvielen haar iedere keer. Hadden ze het kindje maar gehouden Ze hadden het wel gered heel misschien. Maar ze was nog zo jong en zo bang.…