hoe wit met hoe velen
gedicht
hoe mooi zeg gewoon hoe mooi ze groeien vanzelf ademen
en leven dicht opeen en nieuw onder de donkere bomen de oudsten als gul
gemorste melk of sneeuw sneeuw is er niet gevallen geen vlokken tussen de bomen
dwaling van zonnevlekken maar plotselinge witheid wildheid van bloesems slaat uit
in dit scherfje ongerept winterbos dat thuis en haven…