Alle inzendingen over seizoenen / landschap / wensen /

Ik wacht op regen u wellicht de warme zon wens die wordt gescoord.…

ik zag een landschap en schreef het zwart op wit nu heb ik een landschap maar het is er niet ik zag een doek vol eenvoud en oorsprong over de seizoenen een landschap vertellen over de onmacht van een dichter…

Nu het seizoen kleurt in een verheugd stadium op verwarmd landschap waar broedende wereld leeft tot wonderlijk vooruitzicht.…

is er een seizoen dat zoveel stilte in zich draagt dat het tumult binnenin hoorbaar wordt een landschap waarin zoveel liefde groeit dat de dode niet verdwijnt haar tot leven roept…

Met de sneeuw dwarrelt de rust over het land Geruisloos legt tastbare kalmte zich neer in de bomen ook en op het pad, de wegen Maant zelfs de stad tot stille lome witte warmte Strekt zich uit Strekt zich Tot de wind komt Tot de wind komt Tot de wind komt En met de wind stuift de onrust dwars door hopen sneeuw en takken zonder…

luchten verwaaien onverdroten zeeën reiken verder dan het oog het vasteland blijft onverbroken als baken onder de hemelboog haar aderen zijn nooit versperd het landschap is een open geest dan uitbundig, dan weer introvert maar nooit van zichzelf verweesd het onthechte lichaam vraagt om koelte of warmte, of wellicht beide heling schuilt…

de crocus in bloei belooft in geur en in kleur het wordt weer lente! de zee glooit en gloeit wij zwemmen en zweven op golven van geluk... de nevel in wit bedekt het land in eenvoud het is zo mooi stil de winter trekt aan sneeuwt een strakke trui van ijs binnen is het warm.…

Alwaar het transformeert Als Koningin de Winter Het witte land regeert Als Koning Lente klaar is Straks met zijn winterslaap Dan duikt hij in de aarde Om met een laatste gaap De afval van de blaadjes Tot bloem getransformeerd Op aard' te laten groeien Als hij het land regeert Wees welkom herfst en winter Wees welkom nieuw seizoen…

Het schijnt licht te zijn tegen zo’n achtergrond van meer dan spectrum alleen en geen palet drukt zich meer in kleur dan hier deze ochtend dit pijnlijk mooie landschap waarvan de zon haar mond open- valt en een gelukkige ziel zich wandelaar mag wensen.…

Vannacht heeft de stille sneeuw, een landschap doen ontstaan. In een bloempot. Vanmorgen is een nieuwe lente, al bloeiend aangebroken. In de sneeuw. Vanmiddag heeft de winter, het groen kracht gegeven. In de zon. Vandaag werd een nieuw seizoen geboren. Met eigen ogen heb ik het zien ontstaan. In de lentewinter.…

Over het winterse landschap rustte een tapijt van pure witte sereniteit. Vlokkig dwarrelde bevroren wit in de ijlheid van ijskoude lucht en vormde mijn kristallijne adem die brak in de blanke leegte. Op het netvlies van mijn oog schetsen zich de kleuren van een regenboog, ontdooit het eerste groen. Voorbij is het witte seizoen.…

Het ijs wil maar niet dooien De sneeuw valt steeds maar weer De winter duurt nog even Dus geniet ik nog een keer Van het mooie witte landschap Dat zo sprookjesachtig is Bestrooid met een laagje mysterie Zo zacht, zo wit en fris Het roodborstje kijkt naar binnen De winter is haar tijd Moeder Natuur heeft het goed gedaan Dit seizoen wil…

heb nog even mijn palet gepakt de lentekleuren boven een smalle reep die zomer moest beloven daarna de gelen van de oogst de onderkant in warm rood met tikkeltjes oranjebruine tinten de eerste zwarte randjes dood maar de verf is verdroogd in het landschap van seizoenen na winterwit draagt lentegroen weer bloemen…

ik woon niet in armen noch in een gedicht een beslapen ruimte in woorden mond aan mond niet in een landschap van zon en wolken geledigde letters in gloeiende wind ik kan ook nog minder wensen een zwijgende morgen - achter ramen begoten - zin zonder zin in het sterfhuis van dit leven long naar long…

In dit landschap in deze wereld waar alleen de stilte echo’s achterlaat van bloemengeur en maneschijn klinken sombere gedachten als pogingen tot wanklank Laat me nu maar liggen hier in dit bed vol donkerrode rozen verdrinken in hun zoete geur want wat valt er nog te wensen behalve die dorens uit m’n vel…

Opkomend licht valt neer veranderd landschap in nieuw gezicht nog altijd staande hoog in kracht vereeuwigt in wortelsterke aarde groeiend, verslaat hij zijn oude leven nog altijd sterk onverzettelijk nog door seizoenen heen winters landschap liet hem kaal achter door witte deken omarmt tijden verschoven in smeltend water…

Het landschap aarzelt onder haar gesternte, spiegelt hoop voor verlangende levens. Ze waakt voor de geduldige lezer gaat onder als de dag voor de nacht vlucht. Een deken voor je wensen om in te wonen, om in weg te kruipen. Verlossing is nabij. Ze is als een gebed voor je adem, luisterend naar een teken van stilte.…

de ochtend ademt zacht en ik kijk naar september meimaand van de herfst ik zie de lindebomen met hun brede kronen en de witte berken als verfijnde dames ze kennen de waarheid van de jaargetijden ik geniet van mijn land waar de hemel het halve landschap is misschien droomt de zon van een vijfde seizoen het stemt me gelukkig in deze…

Heb je het voorjaar al begroet? Je hoeft er niet voor te reizen Op pleinen en in perken Kan je het bemerken In eigen straat of plein Zal de belofte er zijn De krokussen bloeien Hoop en verwachting groeien Geeft fundament voor het leven De tere twijg wordt weer een tak voor het oog met het grootste gemak Knoppen worden tot bloem verheven…

Hoe stil kan een landschap ademen zonder het seizoen te verraden dat licht weerkaatst op zijn roestige grond.…

Op dagen als deze betrap ik mezelf op: een kleine vorm van jaloezie denk nou meteen alsjeblief niet, dit dit mijn natuurlijke gedrag is, want: dat is het op zeker niet. Mens van natuur, water bomen bloemen wat een mens maar wil alles kun je opnoemen, maar water denk ik stiekem en stil: staat bovenaan de lijst! Of het tweemaal de douche…

P rettige R ozengeur O mhuift herinneringen F ijne gesprekken I ntiem en eerlijk C oncentreren I ntens : A mour T oujours…

Door de boog van de schepping te spannen suizen de beelden van gisteren door het innerlijke oog. Raakt z’n pijl de roos van het licht waar de schaduw van de tijd zijn rug recht in zijn afgesloten kooi. We zijn een theater van overdadig geluid, souffleurs van een glorierijk verleden meningen en stemmingen uit het heden. Wij zijn slechts…

m’n tong die priemend vol verlangen klaar staat om te antwoorden op de zwoele vragen die je stelt Terwijl de gordijnen dicht blijven zodat het nog lang nacht lijkt vervul ik je lustvolle wensen: mijn tong tekent natte hartjes op het landschap van je huid…

En vanuit het gevoelloos zijn treedt een rust naar voren die de verlatenheid van het landschap zijn gelatenheid geeft. Het is een vredig wachten zonder de zekerheid over de vanzelfsprekendheid van de seizoenen. Het hart is leeg en berust.…

De winterzon van gisteren is heden nog altijd dezelfde verspreidt nu stralen van licht in een andere hoek over onze zachte ronding Alle sneeuw is verwaterd van maagdelijk naar transparant dwars door alle seizoenen ligt het landschap er onveranderlijk in oplopende graden van warmte Vandaag zwaait de jonge lente de oude winter vaarwel…

een laatste avondmaal of zou het zijn wat ik ervan maak; een vlinder in zichtbare seizoenen zomaar zwervend van steen tot steen…

Ik droomde van de zon hij was een gladde bol van bloedkoraal en werd toen op mijn smeken een gespierde jongeling in strak zwart trainingspak met glanzend rode haren. Het was onder een perenboom dat hij mij toen besprong: een zalige ervaring.…

De lente komt we raken bevangen door licht luisteren gaat in zingen over kijken in springen zien wordt blijheid en ruime adem het duister blijft achter zonder groet als niet de kleine oude stem over het bos zou praten waar bloesem groeit uit herfsten zonder einde…

die seizoenen doen me zo goed…