Lysistrata
netgedicht
We liepen erbij als een bloem zo gedwee
maar als ze afkwamen dan zeiden we "Nee!"
Ons bed werd een burcht, ons lichaam taboe
en als we ons wasten dan keken ze toe;
Groot en pijnlijk stond hun verdriet
geen rust vond de zwelling in hun tuniek
Geen zwaard was ons wapen, geen leger met ons
wij gaven de mannen gewoon eens de bons;
Tot slot…