Alle inzendingen over shoah

in de lentetuinen dienstmeisjes zonder broekje - l'histoire d'o ergens in die tuin sluimert achter het lusthof de achttiende eeuw het kinderwetje en heel het verzuilde land viert vijftien jaar vier zuilen ondersteunen het dak een stoa met shoah evenredig vertegenwoordigd - arbeid en adel…

uitgestrekte kale vlakten waar dood over ligt uitgesmeerd omringd door een bomenrij die stille getuigen zijn maar voor altijd zwijgen zal…

Ik tel de bielzen tel de bielzen een voor een tot aan Treblinka in de nacht Ik tel de bielzen tel de bielzen tot de laatste waar de dood geduldig wacht…

lege wagons kwamen terug beladen met verstomde verhalen die men horen kon wanneer men z'n oor ten luister zou leggen naast de rails dwarrelden afscheidsbriefjes onwetend of ze hen ooit bereiken zouden verscheurde gezinnen door gezaaide haat welke niet de onze was, maar opgedrongen de onze zou worden reden steeds vaker lege wagons het…

Wilt heden treden in de avond stilte van de wind Houd dan je adem in en luister naar de avondwind Decennia decaden koude oorlog Neurenberg Na shoah Bergen Belsen Sobibor het is te erg Voor woorden, wie het niet gelooft verbergt ze in zijn stijl Negeert ontkent de holocaust en koketteert met 'heil' Het is…

wrevel als weer een ijzeren kruis in de verte de velden decoreert afgrijselijk van dichtbij dat witgekalkte corpus en dan dat rossig haar geen wonder dat ze daar in drancy de verwantschap niet zagen ------------------------------------ zaterdag 12 januari 2002 zonneleen 43 www.abelstaring.tk…

IJskoude rails langs het perron sneden bruut haar verleden af. Waar haar dode leven begon kwam de herinnering als straf. In haar rug leest men de jaren en de klok tikt in haar gezicht de rimpels en grijze haren, haar broze lichaam vederlicht. Haar ogenvuur steeds niet gedoofd, haar verloren Heer hervonden in de Duitse doodsmachine.…

Het paviljoen vertrekt in stukken van het strand op platte wagens – oktober is ontruiming lispelt de dame in het zwart Hij draaft maar rond in minderende kringen op minderend zand – niemand splijt nog wateren niemand schept een pad voor hem Grijs de dagen zat van regen de akkers nooit vol de zee en 's avonds waait nog van verre fijn…

Dag en nacht die vlam die namen en dat vragen: bewaar mij toch de muren murmureren niemand snoert hier Job de mond…

Van alle kanten nadert de ongewenste winter Rillend loop ik door het aangeslagen bos Alle twijgjes van de kale berk glinsteren van de regendruppels in tegenlicht. Even sta ik stil bij deze levende ets van een wereld gereduceerd tot lijnenspel. Haarscherp komen structuren aan het licht. Bij mij daarentegen geen glinstering, geen heldere lijnen…

It was a hell of a job, die onmogelijke logistiek: honderden wagons organiseren een dienstregeling heel europa door tonnen en tonnen stro verzamelen overal waterreservoirs inbouwen drijvers en veeartsen aannemen en vergeet de medicijnen niet verbandmiddelen voedsel voer en halsoverkop moesten we in het oosten humane destructie- middelen…

o die onmogelijke logistiek: honderden wagons organiseren een dienstregeling heel europa door tonnen en tonnen stro verzamelen overal waterreservoirs inbouwen drijvers en veterinairen aannemen en vergeet de medicijnen niet verbandmiddelen voedsel voer en halsoverkop moesten we in het oosten humane destructie- middelen installeren van oceaan…

Morgen weer Holocaust Memorial Day. Ik haat de verplichte frases die bij zo'n dag horen. En wat voor foto hoort daar bij? De tekening van Albrecht Duerer pakte me. Zo miserabel. Koning Dood op een paarderug en dan die omgehangen doodsbel. displaced person hier is het wak in het kroos hier de grote staande snoek en aan de overkant de roomsen…

voortijdig niet te bevatten ontzield 4 mei bij schilderij van annelies landsman…

In de spiegelruit is te zien dat het flink druk is in de zaak, mensen lopen haastig in en uit, worden geknipt, geschoren, er is veel beweging en geroezemoes er valt nauwelijks iets te horen. Bomba knipt rustig en zorgvuldig een wat oudere grijzende man, zegt dan voor iedereen verstaanbaar: ik knipte van de joden het haar voordat ze de gaskamer…

Er waren weinig joden maar In Lisboa, de Nieuwe Tijd, in vijftienhonderd zes Het was erg droog, de oogst was slecht, in vijftienhonderd zes De jood, die heeft natuurlijk schuld, zo had de Kerk geleerd De meute kwam verhit bijeen; er werd vol haat gebruld ‘Sla dood de jood, verbrand zijn huis, of steek hem met je mes’ Er waren weinig joden…