Alle inzendingen over sijpelen

ik proef brak water aan de lippen waar champagne vloeien zou en iedere dag een feest moest zijn wisten wij wel zeker in een wereld van verschil stroomt alles anders is er soms de smaak van bitter sijpelen zuren en zouten door in het bestaan…

het heft staat fier rechtop schuldige letters sijpelen traag over woorden van liefde zij stierven een vroege dood daar egoïsme de voertaal bleek…

Ik vond je onder sijpelende rotsen naakt in weerloosheid stilte schreeuwde wind tot huiverende golven en ik reikte verder dichter tevergeefs je dreef als tanend schuim traag over zee…

Koud is het water geworden, dat jouw hand nu laat sijpelen.…

ik taal niet langer naar verholen zinnen die in ‘t vroege licht niet wezenlijk te verwoorden zijn laat de zon liever heimelijk naar binnen sijpelen en mijn lief nog even onbeschreven proef in alles onzegbare poëzie…

ondergebracht in kampen, waar macht de leidraad was monsters knalden de zwakkeren af langs de kant van de weg tijdens de dodenmarsen omdat het kon, zonder enig vorm van proces de vijand regeerde, en wij gaven hen vrij baan letters vol schaamrood sijpelen stilletjes over de dag van morgen…

Verbazingwekkend puur, ontsproten uit mijn geest, dansend op de Leieranden sijpelend door mijn handen. Schoonheid vroeger. Schoonheid nu. Schoonheid later.…

Gevangen in een net van vragen Gevangen tot je antwoord krijgt Gevangen, tot het je gaat dagen Gevangen tot zolang je zwijgt Bevangen van een groot verlangen Bevangen door een stil verdiet; waar tranen sijpelen over wangen totdat je eens het antwoord ziet…

gebarsten druppels blijdschap vloeien traag voelbaar sijpelend weg het glas eens zo helder van klank is dof geworden kan de wijn niet meer omvatten, die door de scheuren weggelopen is. door de spleten dringt de wijn de droesem blijft dit sterven doet geen pijn…

Zo verzinkt de jeugd in water en pas vele jaren later, sijpelen met het droeve water beelden van een puberende schoolverlater.…

Je kwam binnen als het schuimende zout drong in alles door keerde mij in suisen nu noem je dat avontuur en zegt dat er meer waren zijn, misschien zelfs nu klaag je dat ik je moet laten gaan omdat je anders toch wel door mij heen sijpelt maar sijpelen lukt nu even niet je rot nu even in je eigen water.…

dankzij de dijken het grasland boven water de wind in de rug dankzij de windkracht waaien de benen vooruit met natte pijpen dankzij de regen sijpelen de voetstappen nabij het kanaal dankzij het water landinwaarts over de dijk de dagtocht voorbij…

er is een rivier blijven stromen en aftakkingen gaan hun eigen weg zij sijpelen langs verboden plaatsen waar ze niet horen te zijn krijgen eindelijk klein waar ze al jarenlang op jagen het geweten van dit water heeft blijkbaar geen grens kan zoiets gemakkelijk dragen…

Eens sloop zachtjes de winter in mijn leven Met kille handen om mijn hart en kou die donkere wolken bracht Het wisselen van seizoenen Verloren in de tijd Langs mijn gezicht sijpelen natte tranen Misschien zal eens De zomer wederkeren Misschien zal ik eens Opnieuw gelukkig zijn…

Woorden uit helderdere bronnen zonder geklater, sijpelen uit handen vluchten als H2O de l’eau s.v.p. Striemende regen scherpt het aangezicht dat zich afwendt van vallen wie droogt mijn haren? waar gooi ik verdronken kleren? Alles samen heb ik het water gereinigd van het woord De wind doorgespoeld de wereld geledigd…

dan sijpelen tranen over mijn wangen en bevangen van verdriet, want ik weet het niet! Maar het is zo schitterend dat lied...…

In stilte huil ik binnentranen zij sijpelen één voor één door de aders van mijn leven tot aan de aorta-steen Een zakdoekje is niet voorhanden dan maar een grote witte envelop opvangen wil ik ze en verzenden met een pokerface als postzegel erop Niemand zit echter te wachten op mijn tranen noch mijn verdriet dan maar adresseren aan mijzelf…

Lopend langs water Dragen glinsterende golfjes Dwellende gedachten Over bezonken beslissingen van later Moeten nu beslecht Door versnelde stromen aangespoeld Voel ik mij gevangen in een web Van water Druppels Sijpelend door mijn denkend brein Vlakken scherpe zijden Van dit luw en lijzig leven Af…

De beek in verval ontdiept zichzelf met kreukelig blad en met zand van hogere lagen ze kruipt weg in de schaduw van verwilderend hout fijnstof met het sijpelende water zichtbaar waar de zon wat ruimte krijgt het nazomerlicht breekt brokkelig de schaduw die over haar stroomgebied hangt stuiptrekkingen van een lang gerekt bestaan…

er golft water speels en traag onder eeuwig spiegelend blauw ik schep met mijn hand een doorzichtige lach als innige band die je pas ziet in het verdromen van beelden die mee zijn gekomen langzaam sijpel ik weg zonder een woord te hebben gezegd in de scene van scheiden ik kijk niet om maar het nat van mijn schaduw droogt…

Geen slaperige glimlach Geen fonkeling in je ogen Iets van de afgelopen nacht in je hoofd geslopen Dwalende gedachten maar moeilijk te ontcijferen Na een tijdje wachten toch naar buiten sijpelend Een oplossing voor de puzzel lag eigenlijk voor de hand Een luisterend oor en een knuffel alles wat nodig was Deze eerste traan ontstaan…

morgen is van glas de toekomst transparant met een lichte weerspiegeling van het verleden je droomt voorzichtig over morgen borduurt voort op je ervaring van vandaag morgen is van glas beslagen van mijn adem herinnering van Dromen over morgen sijpelen als water uit je handen geen houvast, oneindig lijkt de val als je in de overbruggende…

Er sijpelen druppels hartstocht door het telhuis, de tijd om te leven, maar hoe? Zal ik op reis gaan naar een mooi verhaal en die plek veroveren?…

in de man woont het kind dat zijn adem inhoudt zo blijft alles op zijn plaats een mond vol bloed verschuilt zich achter de verstarde glimlach er zijn geen woorden niet praten nu er is de heersende taal die met grote handen uitslaat een giftige sijpelende taal in de lege kruik van Pandora schittert een vergeten narratief…

als mijn ogen je ogen vangen onzeker maar willend doordring ik in het moment laag na laag je zien en laat me woord voor woord je wereld influisteren verdrinkend, bovendrijvend adem happend en weer wegzinkend sijpelen we zo maar wat als bronwater rijk aan mineralen en begrijpen ogenschijnlijk dat kijken met twinkelkracht de weg wijst naar…

gedachten sijpelen door het toetsenbord en zouden eenvoudig kunnen worden weggevaagd zodat een smetteloos wit vlak zich voor mij uitstrekt.…

Woorden praat tegen me gooi woorden over me heen ze sijpelen door m´n haar ze glijden langs m´n neus mijn mond zoeken ze binnen glippen proberen ze stijf gesloten hou ik mij tevergeefs ik voel ze plakken aan mijn gehemelte krioelen onder m´n tong zo verlammen jouw lettergrepen mijn zinnen voel…

eens sloop zachtjes de winter in mijn leven met kille handen om mijn hart en kou die donkere wolken bracht langs mij heen wisselden de seizoenen doch mijn ziel bleef dolen in de duisternis geen warme zonnestralen die mijn lichaam koesterden langs mijn gezicht sijpelen natte tranen nog steeds mijn voeten op de grond de aarde is stabiel misschien…

Het zand knerpt onder mijn tenen, ik voel het lauwe water langs mijn lichaam sijpelen. Naakt en onschuldig draai ik mijn voet door de stromingen, dans ik met de likkende vlammen, geef ik mijn heupen aan de djembees. Ochtenddauw kietelt zacht mijn benen, ontspannen adem ik de sferen in.…

Jouw mooie woorden komen niet overeen met de onuitgesproken waarheid in jouw ogen ik zie verdriet, wrok, pijn en opgedroogde tranen ik had het stukje geluk in jouw ogen willen zijn Mijn hart blijft geborgen in jouw handen bloeddruppels sijpelen door jouw vingers ze raken de grond en spatten uit elkaar 't zijn de tranen van mijn gebroken hart…