Alle inzendingen over slagboom

Wat is dit vreemd en pijnlijk En wat zegt het veel Over te weinig De inhoud in je houden En je beheersen Hart’s hard gelag daar voor die boom Een hart wil vechten Niet beheersen De slagboom houdt Dit hart nog net in toom.…

De slagbomen opgeheven kruisen de wegen elkaar zoekt het hoofd gezelschap Hij Banen haar gedachten zich een weg naar de andere einder een verwant van de ziel De wegen lopen gesmeerd kennen de bomen één voor één gaan uit elkaar komen elkaar weer tegen De slagbomen neergelaten een stop bij…

Woorden heffen slagbomen voor even.…

Met “Ja” vervagen grenzen om het land, geen slagboom meer, geen prikkeldraad of hek. Dus stem ik “Ja”, zo'n wet is onvermijdelijk al blijft (zie boven) “Nee” wel erg verleidelijk.…

Lawines van de wolken, slagbomen van de horizon houden dromen niet tegen in de opwaartse beweging van een luchtballon, verwarmde woorden in nieuw gedicht, naar de oorsprong van het onbekende in een vlucht van akkoorden om het inzicht te verspreiden van herinneringen, te kiemen tot waar de stilte is geland, een bevlogen ruimte te vullen…

Langs de wegen, vroeg en spade, dolen wij, op Gods genade, dorpen in en dorpen uit, tot ons, oud en onverdroten, eens de slagboom wordt gesloten die ons rustloos zwerven stuit.…

Slagboom van de geest, houden dromen niet tegen, in een vloek of zucht. Groetings aan schoonheid broze momenten van vreugd, ontvreemd aan de dood.…

Maar: veertien jaar midden in de nacht rijden op een scooter, negeer de slagbomen, kijk niet naar rode lichten, denk vooral niet aan al die mensen die je achterlaat! Vergeet ook de treinbestuurder, de inzittenden, denk al helemaal niet aan de familie! Triest: voor wie allemaal?…

geen grensgedichten zonder Schmuggelgeschichte bij de douane verbaasde gezichten een Bourtanger op de fiets die ze kwamen controleren elke week hij had niets aan te geven dan een baal stro achterop, ze doorzochten, vonden niets hadden niets door openden de slagboom lieten hem door jaren later kwam een douaneman de Bourtanger tegen…

licht van het zwart dat transparant blauw tot kern had het regende zonder zich tot bui te transformeren druppelde slierten rook uit kleine afvalproducten op de grond die als sterretjes nog even flikkerden voordat zij sissend doofden in na gloeiend rood in dit contrastenspel gaf niemand zich echt bloot alleen de slagbomen…

Deksels vallen van de wolken, een slagboom aan de horizon, een paraplu van dromen houdt de afgedwaalde zinnen niet tegen, ieder woord een uittocht, snel verdwenen over de paginarand, van achter de oorsprong koersend vanuit een gekend verleden of naar een onbekende einder, refrein op een onbeschreven blad, uitvlucht voor zovele kunstgrepen…

Ik voel me volledig geblokkeerd wegen zijn afgesloten, ook binnen-weggetjes alle grote slagbomen zijn dicht de grens van het toelaatbare is bereikt ook de grens van het tolereren, incasseren, moraliseren, beheren en archiveren ik houd het echt langer niet meer vol de donkere nachten zijn lang en leeg en de gedachten zijn kil, koel, koud…

tussen donkere haren schemert vrolijkheid uit ogen een staalblauw kijken ondoorgrondelijk diep als barrière eenzaamheid blikt zonder erbarmen tot in mijn ziel niet wetend dat ook de mijne slagbomen van mijn ego zijn zachtmoedigheid straalt van je huid en zorgeloos kijken lachend rode lippen omrand door ’t wit van sneeuw in ‘t diepste van…

Veranderingen tot op grote hoogte toelaten aanschouwen De slagboom een kraan 'n arm ging omhoog domweg omhoog. 11-11-1989…

ook woestijnzand loopt niet over water, en stokt niet aan de groene oevers van het beloofde land het sluipt en stoft in de verste uithoeken van onze kijkdoos, het matte populisme gloeit door onder de wimpers van een klinisch dak moeten we een streep trekken voor een denkbeeldige slagboom, en zelfs een gewone mus niet meer telt?…

Door hem werd in Londen een tiktak gevonden; die was aan een slagboom ontsproten. Eerst dacht-ie: 'Die komt me van pas, maar z'n oordeel veranderde ras: deze tak liet 'm koud, want ze was 'm te oud en hij vond, dat ze 'n takkewijf was. Hij vluchtte en kreeg toen z'n grote geliefde. Wat heeft-ie genoten!…

Of blijven de slagbomen half gesloten, verkent de toekomst in vele vormen, argeloosheid als vergezicht, de stip op de horizon zijn we zelf, in het gedane verleden, de brug leek dicht, even geen toekomst meer, ook geen later, het onbekende speelde met ons en met de tijd , een mythisch spel die we zelf hadden bedacht verbindt opeens…

Mee met de stroom keert de vrouw Huiswaarts snel, achter haar valt De slagboom dicht en verzamelt Zich menigeen die drommen zal Zodra de weg weer vrij is, Bang dat een voordeel kan ontgaan.…

De wrede slagboom van het leven, begreep de straat waarschijnlijk toch heel even.. de enthousiaste hartslag, opgehaald ..…

Jaagt gij dan uw rossen moe Om de slagboom te eer te winnen, Waar ons rusten zal beginnen? Waar dan (zeg het) stuit uw draf? En gij antwoordt: ‘Aan het graf.’ Daar, helaas! en daar alleen Loopt dan 't hobblig rijpad heen, Dwars door bui en onweersvlagen; Daar eerst einden pijn en plagen Daar ontsluit de rust de poort...…