Alle inzendingen over snelheid /vluchtigheid/aanklampen

snelheid dwingt ons tot het amechtig aanklampen in verloop van tijd…

vluchtige momenten van lang vervlogen kussen met altijd onrust en haast omdat ik met hoge snelheid opweg was naar volwassenheid nu het zoveel later is de spijt ver voorbij en allang niet meer zo gehaast komt het besef dat ik destijds meer tijd had moeten maken…

Ach, mijn geheugen van tig Gigabyte is vluchtig en de wet van Cyberspace is snelheid, ook op de gedichtensite. Ziezo, dit snelsonnet is bijna af. Wie draait zich om in zijn Toscaanse graf? Met dank aan J.J.L. Ten Kate, Sonnet op het Sonnet…

Jij bent voor mij de wind Maar bovenal de storm De snelheid in kwadraat Vluchtig en toch enorm Jij bent voor mij de regen Maar meer nog de tranen Druppels die verdwijnen Uit vastgeroeste kranen Jij bent voor mij de winter Maar het is vooral de kou Die de wereld laat bevriezen Waar ik mijn iglo op bouw…

teruggeworpen in de tijd zie ik haar weer als kleine meid een meisje pakweg zeven met ietwat blond en hangend haar daar stond ze nog aan het begin nu zit ze er al midden in de tijd van leven razendsnel 't is aanklampen zegt u dat wel…

links rechts heen en weer in beweging constant zweven tussen twijfel en daadkracht van het ene naar het andere onderweg donkere tunnels passerend neonlicht flitst voorbij als een raket op weg naar jupiter…

Als ik het woord brood lees hoe snel ga ik dan van de eerste naar de tweede o? En als ik het schrijf? ----------------------------------- uit: 'Tellen en Wegen', 2011.…

De sprong van 't eerste half jaar is genomen. Twee kwartalen reeds om, 'k weet nog hoe 't jaar begon. Zeiden we gister niet tegen elkander: " de beste wensen" Was dat echt al zes maand gelee zitten we nu werkelijk in deel twee. De tijd vliegt.…

ik snuif de vochtige damp opstijgend uit het natte gras het vult mijn longen en aders zoals nieuw leven ruikt zoals aldoor het prille was het geurt mijn dromen vol van ruimte en lucht het geeft mij vleugels laat het zware gaan het schept een nieuwe vrucht zo voel ik even aan de schepping word gewaar van het onbestemde dat zeker…

soms zou ik willen schrijven met sporadische vluchtige woorden kortstondig van verlangen als de vlinders van één nacht…

De prille ochtend strooit een vluchtig coloriet de berken dansen…

voel ik nu een druppel zakken over mijn ongeschoren wang een traan die afscheid vertaalt in vluchtige vochtigheid van innerlijke treurgezang ik kijk nog omhoog alsof ik de waarheid verwacht van boven; het gevallen leed van een blad met uitzicht op herfstig sterven ik hou me van de dove…

Ik kijk naar de lucht draag verloren woorden langs diepgewortelde honger naar klanken zie achter die ene kale boom jouw ingehouden grijns waar tussen spiedend voorjaarsgroen oude takken seizoenen trotseren hooghartig rust de vorst in de grond bot groeien en bloeien samen met oneindige rijkdom maar bewaart even zovele tranen schaatsen…

Ontmoetingen zijn piepklein en geniepig groter willen zijn verder passen dan je benen reiken doch nog even evenredig zijn.…

in wegvloeiend licht is de droom een stil en roerloos reizen van tere stof geweven omringt hij de aankomst en het vertrek een jaarring tekent de voorbije wereld schetst de toekomstige tijd we dromen ons vast in trage kleine vergankelijkheid een vluchtige reis met enkel de bestemming van de gewisse dood…

Vol barmhartigheid Behandel ik de vluchtigheid De recht-mijn-rug-tijd Die van me af glijdt Me geenszins bevrijdt En ik berijd de golven Bereid te verdrinken In gedachten aan de vluchtigheid.…

Jouw ogen vingeren huidvluchtig door de stille ruimte. Je raakt ontroert vervoert haar als een gevleugelde engel in een snuifje Jasmijn van winter tot lente in Mei. Een stiekem vleugje Parfum vlindert zinnenprikkelend doelvrij. Als in een droom vervaag je stervend op haar huid. Te luchtig in hunkering het moment voorbij...!…

Met de Franse slag, soms een helse toer strooit hij nog wat poeder in de voorlaatste ronde zet zijn tanden verbeten in strakke truien voor hem en ruikt al trappend de geur van het groen terwijl raddraaiers vrij van smeer aanklampen om juist hém te kloppen zingen wielen als een aanstormend peloton cocaïne in my train cocaïne in my…

Met de Franse slag, soms een helse toer strooit hij nog wat poeder in de voorlaatste ronde zet zijn tanden verbeten in strakke truien voor hem en ruikt al trappend de geur van het groen terwijl raddraaiers vrij van smeer aanklampen om juist hém te kloppen zingen wielen als een aanstormend peloton cocaïne in my train cocaïne in my…

ik vlinderde om mijn dans heen, met een vluchtigheid een vlugheid die hoort bij de snelheid van 't licht terwijl een wachtende af- en aanwezigheid werd gelijk aan waar 't licht mij bracht en terwijl de afwezigheid zich inlijfde met verlangen zo wortelde de aanwezigheid zich in dromen en het licht wentelde zich in lange slierten lange, zwierende…

Verwaaide haren, mijn motor splijt de wind, splijt -- hemel en aarde.…

Kijkend door het vuile keukenraam zie ik haar wroeten in de vochtige aarde gestaag en aanklampend maar bovenal wijdbeens, zo heeft haar vader haar geleerd.…

Toen mijn tweelingbroer ging reizen Met de snelheid van het licht, Bleef ik op aard’ stilaan vergrijzen, Maar hij bleef jeugdig van gezicht. Toen hij terugkwam op de aarde Lachte hij: 'Ben jij dat, broer?…

De apostel van deze tijd is de snelheid wie stuurt deze snelheid aan de wetenschap het is knap maar schoon is het meeste niet dat was onze verfijnde kunst die kunstenaars verdwijnen en dat doet ons veel verdriet die pijn wordt door een ieder gevoeld heeft de apostel van de tijd het zo bedoeld…

Ik wil de nacht beminnen maar zij is te koud voor mij alleen Hoe hartstochtelijk wil ik opnieuw beginnen maar zij gaat immer heen…

dat moment waarop ik net dat pak koffie open heb gemaakt en er even in knijp dat de lucht erin komt die overgang van hard naar zacht, dat moment…

Rook scherpt mijn denken in muziek zit ze gevangen de inspiratie Woorden vallen snel vervangen zelfs de stilte Een nieuw nummer velt lyriek amazonehout…

Mijn liefde, een vluchtige stof, ontvlamt alleen bij de juiste chemie. Dan is zij vast en constant, anders is zij vluchtig verliest vorm en inhoud verlaat spoorloos jouw atmosfeer en slaat ergens anders neer.…

Schrijf gedachten in de lucht gekrast in het geheugen als woorden op het natte strand Schrijf woorden op papier als negatieven van gevoelens die gedachten waren…

Het korte contact vluchtig als de wind door lange haren bleef toch voelbaar als de afdruk van lichamen die elkaar hebben verwarmd Zie ik je nog wanneer of waar of wordt dit toch weer een stukje eeuwigheid droom van een dag…