Alle inzendingen over snijdend

Snijdende woorden Menselijke waardigheid Gevild tot het bot…

vol snijdende kou gevoelstemperatuur bindt de schaatsen onder…

Een snijdende wind beneemt messcherp de adem voor vinnig weerwoord…

De ijzers snijdend in koude sneeuw zacht zoevend de wind tegemoet.…

Groot als de bomen Snijdend als de wind Oneindig als de ruimte Is het gevoel dat ik in me vind…

Dwergeiken huiveren snijdend is de wind verfomfaaid baalt het land geen reiger laat zich zien…

winter snijdend koud géén mes nodig wel warm aankleden hoor brrrrrrrrr…

Wakker worden in de hel Die gisteren heet Mijn blindheid Veroorzaakt door de schoonheid van jouw licht Helpt mij uit bed Woorden galmen op de plek Waar ooit mijn hart gezeten heeft Stiekem stopte ik 't in jouw tas Je hebt het niet gemerkt Achteraf gezien Had ik beter Je tas hier kunnen houden Dan kwam je misschien terug Ik wacht…

Er komt geen wet die u of mij verbiedt Om jongetjes hardhandig te besnijden, Maar als je omgekeerd in jonge meiden Het rituele mes zet, mag dat niet. Want meisjes, zo is Donner zijn idee, Die hebben van nature al een snee.…

Soms zijn je handen gesloten voor de prijs die je eens had gewonnen overpeins je het bestaan in een dal zonder stromend water met wat verdorde gras het leven te kort om je te geven en de hemel onbereikbaar voor het prachtige blauw ik weet dat mijn woorden soms snijden, maar ook kunnen ze fluisteren dat ik van je hou…

Haar benen hield ze steeds bedekt voor haar armen gold dit evenzeer Ze voelde zich geheel niet perfect ze was een meisje zonder verweer Haar wonden toonde zij niemand voor haar littekens ging dit ook op Ze weende dikwijls in stilte want het leven gaf haar vaak een schop Haar benen staken in lange broek zelfs als de zomerzon erop scheen…

krakend lossen schotsen in de warme onderstroom die opwelt uit de diepte van je hart scherp snijdend jaagt gedachtenwind het kruiend ijs weer vast nog wakken de emoties hun open donkere pijn laat je niet bevriezen juist in barre tijden moet je open zijn…

Zwijgen maakt een hels kabaal Als ze niet gewenst wordt Gillend, snerpend, snijdend Slaat het tegen mijn lijf Langzaam dringt het binnen En vervangt daar de stilte In een oorverdovend lijden.…

in de stilte van de nacht verliest de moed haar kracht en wordt verdriet geboren snijdend martelend tot het eerste ochtendgloren verjaagt de nevelen van de pijn en hoop vult langzaamaan het zijn…

ze zat soms stil in haar keuken bezig haar tranen te versnijden in plakken stromende vloeistof kronkelend nog op de snijplank verder snijdend, steeds kleiner fijner snijdend de pijn van zijn mijn blik op haar, haar blik op mij elkaars blikken, elkaars blozen ze glimlachte om de flinterdunne brokjes traan, klevend aan metaal en met…

Snijdende pijn van de kou.. Kleumende vingertoppen.. Kriebelende wollen trui.. Winderig buiten zijn.. In de witte kou.. Harde waters met glijdende ijzers.. Wintertenen bij het warme vuur..…

de spanning hangt ergens, tussenin niet snijdend eerder afwachtend, vragend blikken mijden aanraken wordt na gelaten ontkenning blijft aantrekking ook onder de oppervlakte overheerst het warme gevoel…

deinende zee adembenemend uitzicht intens blauw water betoverend verlicht zonsondergang weerkaatst mijn blik naar mijn gedachten rustgevend geluid snijdend door de golven niet meer naar het vasteland mijn hart is aan de zee verpand…

hoe daar opeens het gevoel van lichter was opgetild uit een moment de lach de ogen haar gezicht mijn kleine kind zo vrolijk en zo teer en jij met slechts twee woorden snijdend door mijn ziel zette mij terug neer…

wind blaast angstaanjagend beukt golven hoger op snijdend zand hapt stukken duin blaast straten leeg huilt in scheuren en kieren huizen koud meeuwen vluchten landinwaarts…

Kleurenpracht, donkere wolken, woeste wind en snijdende regen. De zon waait voorbij. Lief groen, ik wacht.…

Het publiek wilde wat snijdends daar was ruimte voor, zoals de sterren bescheiden in hun licht de maan zonder jaloersheid het donker schonken Een kus met liefde gegeven op beide wangen, omdat zij eenzaam waren Zij zegt dan dat het lief is voelt als een warmwaterbron…

Die dwars door Alle donker heen Licht geeft aan Mijn verduisterd Hart dat zichzelf Niet meer voelt, Die dwars door De snijdende kou De warmte geeft Waar ik van leef, Bent de vaste Rots waar ik op Bouw…

de snijdende samoem bestuift de heuvels van de gekliefde geest die wacht op teder dingen van haar dura mater die wacht op later tot eindelijk een piepklein duizenddollarvisje zich gastrologisch heeft geschoold in het bakken van brioches in de nisjes van haar strenggelijnde hoofd…

Het blijft maar snijdend koud, al is het lente Min vijftien de gevoelstemperatuur Qua koopklimaat is het al even guur De omzet daalt nog sneller dan de rente Ik leg mij bij de crisis lijdzaam neer Maar zie met hartstocht uit naar zomers weer…

scherp zijn haar woorden snijdend in zijn geest priemend zijn haar ogen als zij gedachten leest niets valt te verbergen zijn ziel wordt blootgelegd de waarheid is gevonden nog voor het wordt gezegd met rood gekleurde schaamte slikt hij zijn leugen in hij moet toch beter weten liegen heeft geen zin…

Raam is gebroken nu schijnt de maan zijn koude stralen recht naar binnen snijdende sikkel heult met het duister kerft in het denken tot de dageraad dan verrijst de zon bestraalt met warmte het duister weer weg tot een volgende nacht…

Door het nachtelijke van gedachten Scheert de zwaluw snijdend voort Om de dageraad af te wachten Terwijl hij dromen overhoort Dan bij het ochtendgloren De tedere vleugels uitgespreid Stort hij neder in de brakke ziel Het eeuwig duister der vergetelheid Ivan Grud…

Knagend snijdende gaten borend als in een kaas die rijpende ouder word Op smaak komt maar soms iets te scherp en dan is het te laat voor mooie randjes De extra plus verbrokkelt is moeilijk te belegen voor een hongerig man die zijn woordenliefde even niet meer vinden kan…

vanuit het niets snijdt de zandstorm het leven af het stof omsluit de kieren van het hart onder de zandmuur dringt een zwijgen binnen de snijdende stilte vult de ogen van het kind dat in mij begraven ligt het lang vervlogen huilen dat geluidloos overschaduwd wordt…