Alle inzendingen over spaander

Spaanders plus spaanders en spaanders. Ze vallen hun tijd ver vooruit. Geruimd heb ik, gerommeld en geveegd. Nu rusten mijn schouders gelaten. Wat kan ik nog doen? Wat wil ik vandaag? Die éne dag, dat is mijn vraag.…

Waar men hakt vallen spaanders Waar men beukt blauwe plekken. Waar men kust: beleeft men liefde!…

Daar waar gevochten wordt vallen toch spaanders? En voor ons doel is toch geen lijk te veel? Waarom dan zeuren om die kleinigheden: zij rusten door ons toedoen toch in vrede?…

stenig me met zachtheid en molesteer me met je hart pak een houweel en hak een pad van gouden spaanders kus de grond waarop ik loop en laat ons samen wachten op de nachtegaal…

in alle staten gaat meneer de maaier zigzag rond een vogeltje hier en daar als schade collateraal zo maar valt ze in tolvlucht op het tegelpad te pletter en daantje cirkelt om de dood - alles is ook vreemd en groot de kruisspin naast de deur vertrekt geen spier zij evenmin - haar dagen vergaan als rook opgaand in het avondgrauw…

Hij lijkt vast minder erg – die lief bijeengebrachte hoop spaanders van mijn gedachten – op mij dan op een berg. Waar zal die laaiende gestalte van mij dan uit bestaan en waar kwam die al te late eerste vonk vandaan?…

Waar wordt gehakt, daar vallen spaanders. Dus ging de premier weer welbespraakt proberen het feilen en het falen te maskeren met heel veel mits en maar en min en plus. Wat deze Balkenende ervan bakt is niet veel meer dan half om half gehakt.…

Na A.D.O. weten die daar met zijn allen Dat waar gehakt wordt altijd spaanders vallen.…

Hij lijkt vast minder erg - die lief bijeengebrachte hoop spaanders van mijn gedachten - op mij dan een berg. Waar zal die laaiende gestalte van mij dan uit bestaan en waar kwam die al te late eerste vonk vandaan? ------------------------------------ uit: 'De mooiste gedichten', 2015.…

vrouwentongen slingeren zich venijnig een weg brokkelend laten zij van liefde geen spaander heel giftig spuiten zij vol haat dood in het rond innig met elkaar verbonden door een duister lot wenend om de zusters die niet werden verstaan…

Morgen stijg je op als een phoenix, uit de brandende spaanders van je gedachten. Morgen zal jouw bloed, door vele harten stromen, want dichters sterven wel, maar nooit voorgoed.…

nat sloop tussen vochtig, aangeslagen misschien nevelig in, tussen kieren door beslagen zicht herkende ze vergeten spaanders, niet meer nat was het onze tijd, wasemend gedruppeld nu in nerven van een vroegere inhoud, prikkend vocht vermengd droog…

de buurman is aan het verbouwen hij hakt en slaat de spaanders in het rond schuim staat op zijn mond terwijl hij klopt, boort en vloekt sjouwt, sleept en zoekt naar zijn gereedschap en handigheden om met een elektrische zaag van de juiste diameter af te zagen en dan net een centimeter te kort, zak!…

Het hout, mooi glad en vettig geworden rond de openingen heeft kennelijk mild gebrand, geen museum bewaart er een spaander van. -------------------------------------------------------- Uit: 'Schetsen uit het Hongaarse volksleven', 1971.…

Nu ben ik volstrekt ondeelbaar verloren in de karrenvracht mijn liefdesleven sleept zich zwaar op onze splijtzwam door de nacht verval van jouw verlichte geest hult mij in een eeuwig duister hoor weerloos huilen van een beest als ik onze namen fluister leven aan de oppervlakte van muien in geklonken zand drijven waar ik spaanders hakte…

ik hak het hout zie de spaanders vallen als jaren in getallen en het deert mij niet de gave blokken stapel ik heel trouw tot voorraad als het wintert splinters aanmaak voor de schouw zij smeulen tot een vuur als ik hen aanblaas hun vlam verdrijft de kou uit het vroege uur de jaarringen verdwijnen geven zo hun zomer vrij…

ieder mens is kunstenaar opgaand in zijn meesterwerk dat alle dagen groeit dimensies krijgt nieuwe kleuren lagen waarin gehakt gezaagd spaanders vallen die gelijmd met tranen wezenlijke diepte geven losgelaten oude vormen verder zoekend lerend al doende dichter nader definiërend de unieke eigen ik in uitvoering tot de allerlaatste…

in gebroken dromen overwon ik al rennend de kou roeide ik met spaanders van het voorbije leven op de koele onderstroom van tomeloze mattigheid kende het verleden geen zekerheid en in schaduwen van stilte omarmde ik jouw volle maan laverend tussen tijd en ruimte ontnam je mijn rusteloosheid en werden wij de nieuwe wereld…

Onverwachts en zonder kloppen dringt hij binnen – de zwarte botte bijl – hakt liefde weg en het dierbare dat zich in wanhoop vastklemt zet de vensters open laat alle leegte binnen vernietigt de wortels van mijn bestaan zaait de tranen voor een oceaan van verdriet verdwijnt zonder te groeten Verwond door de spaanders krabbel ik…

ik heb het bos ontkleed zijn bladerjassen uitgedaan alle spinrag is verdwenen naakt komt het voor mij staan ongenadig hakt het licht de laatste spaanders uit donkere plooien verwaait wind lichte varens en de stilte van het beschutte ven de open plek is kaal bij volle maan wat heksenhout is blijven staan troosteloos steken…

vandaag is hier de sterrenregen koel maanlicht glijdt voorzichtig langs een uitgedoofd raam, een naamloos zuchten sterft vanzelf ik zocht warmte in de dagsluiting maar het verging door talloos flitsend in herhaling treden heen en terug de brug houdt spaanders, waar gehakt wordt lijdt een hart in eindeloze kloppen ‘laat het stoppen’…

sinds jij me zei dat liefde mensen soms als bomen velt die dan als in een heel koud land omhullend met warm rode koppen vuurbezwerend bij elkaar zich leggen en dat zij meer is dan een droom omdat wij bijlloos en met blote handen ons slechts begrijpen en omvatten kunnen als spaanders zijn in wrijvingshitte dat liefde is zich te verlieven…

mag ik aanschuiven vriend of warm jij je alleen aan het laaiende vuur heb de blokken geteld tot de aks bleef steken in de knoest van je leven in voortdurend klieven kwam de sleur met stapelen en spaanders zij heeft jouw noeste arbeid gestopt met onneembare weerbarstigheid weg met de botte bijl benader haar met liefde zodat splijten…

Zij scheurden spaanders van de plinten; in kasten viel de kalk tot gruis... De Rotte gistte van bederf. - Uw fierheid heeft geen kamp gegeven: ge hebt het vaal gespuis verdreven, nog: de boerin op eigen erf.…

toch kunnen maar nu heb ik het teruggehoord door dit verhaal ben ik de grond ingeboord luisteren ze nooit goed wat je zegt of wordt het door hen anders uitgelegd maar nu sta ik voor paal door dat verdraaide verhaal het is gewoon een pertinente leugen die ik nooit meer terugdraaien kan toch zal ik dat geleuter stoppen desnoods vallen er spaanders…

die in hem verloren zijn gegaan ik zie nog steeds geen markant gelaat of een geschaduwd silhouet die in ruste het bloed stelpt van de wonde die in hem gespleten woont zelfs de sokkel laat dezelfde kloven zien die in mijn handen de rivieren zijn van vele etmalen die dan ook rijkelijk stromen, doch in hem zwemt het laatste water spaanders…

nog gloort in het blauw van je ogen de witte wereld die zwart omkranst door tegenlicht intens helder brandt ze blinken onder plukjes gemêleerd grijs dat met alle kleuren herfst spaanders de komende egaliteit van sneeuw en ijs snel zal breken waar ook je lach de snerpende kou zal doen gloeien in een opbloeiend contact dat een magische…

ook ik heb mijn muze lief maar wel op een heel ander gebied geen strijkstokkenorkest dat alom violiert en zo een riant inkomen versiert of schilders die met messen en penselen de gelauwerde meester willen spelen ook schrijvers kunnen met een semi artistieke sof de goudkraan openen zonder enig plot waar vele spaanders vallen hakken…

Natuurlijk vallen spaanders, waar gehakt wordt. De korte oorlog duurt wellicht wat langer, maar straks bedankt u Washington en Londen,' verklaarde Bush - of was 't een dubbelganger?…

De mensen hier zijn niet helemaal volwassen Ze leven langs ongemakken heen Dus dan ga ik het maar regelen Als een ouder voor hun bestwil Commentaar hoort erbij Dat doet me niks, we moeten door Wie niet handelt, wordt gehandeld en mijn eigen voorkeuren komen niet uit de lucht vallen Ik heb ervaring Ik hak en veeg de spaanders weg Ik…