en oudere vrouw
neemt haar oude moeder
een stukje mee uit wandelen
ze staan even uit te blazen
onder aan de spoordijk
en kijken de trein na...
zo'n eenvoudig plaatje
waarvan ik helaas
geen foto bezit
kan mij als dichter
zeer ontroeren
maar vraag niet waarom…
Ter zelfmoord trok ik naar de spoordijk op,
kroonde mijn hoofd met rails, deed bielsen aan:
de aarde dreunt, de helling een vulkaan;
wat nu volgt, dacht ik, schrijf ik niet meer op.
Vlak voor mij trokken de rails weg, luchtop
de hemel in waarin ze niet bestaan;
de wind ging onderdrukt gemurmel aan
dat ik verstond. Ik kwam omhoog. Rob!…
Brussel is een koud, mishandeld huis
Het waait hard om de hoge gebouwen
giert om de spoordijk heen van ´gare midi
central et nord´. De regen valt in vlagen
Bij het eten zitten we naast elkaar
wisselen babyfoto´s uit. Een moeder
is geslingerd tussen man en kind
neemt geen besluiten.…
Tussen de spoordijken volkstuintjes in de regen.
Uit het asiel waait altijd akelig geblaf.
Stoplichten, zeven, springen, tweemaal elke dag
op slag op rood als ik kom aangefietst.
En uit mijn kamer zie ik trams banaal
hun lussen draaien naar Den Haag Centraal.…
Zijn leven lang heeft hij zijn stek nog niet verlaten,
de Lage Spoordijk is het hoogst wat hij ooit zag.
Daar ligt zijn volkstuin, waar -ie huist sinds jaar en dag.
Hij teelt er spruitjes, Stiense bonen, soms tomaten
en onderwijl leest hij de grijs bestofte platen
waarop geschreven staat waarheen de trein zich spoedt.…