Alle inzendingen over sprakeloos

...grote ogen ...kijken vragend ...zonder woorden ...onder de indruk ...overdonderd door klank ...niets te verwoorden Sprakeloos zijn ...…

Lippen fluisteren teder de taal der liefde zij dichten woorden ...…

ik ben op bezoek woorden worden niet gewisseld alleen gedachten…

in mijn stilte vind ik geen woorden die je kan lezen noch kan spreken zelfs fluister is niet te horen beeldt enkel uit tweevoudig jou in mijn ogen gebaar jij de warmte die je doet zinnen en ook doet weten zelfs mijn lach is niet te breken licht steeds op eenvoudig jou…

niet waar dacht ik zomaar dat jij je verveelde in het samenzijn dat we even deelden niet dat we veel woorden scoorden of de bewegende beelden uit de kast der verveling ons op de bank afleidend doorboorden we zaten gewoon te voelen zonder te raken kijkend naar wat niet werd gezegd wel had alles met ons te maken we waren sprakeloos…

Ik wilde .. ... ... ... .. .... ..... ... .. ... ..... .... Maar … .... .... .... .. .. .... .. ... .... .. .... Toen .. .... ... ... ..... .. .... .... ... .. .... .... .. Dus …. .. ..... ... .. .... .. ... .... ... .. .. ...…

De mond verbiedt het spreken kostbaar licht het niet verdraagt de pijnboom waakt over de stam ontkiemen wordt geweigerd emoties strelen het gevaar dwaling zoekt de warme corpus hoogtepunten dag en nacht stroomt de hars het wilde kleven zaad verspilt op droge grond waar Onan’s scepter heerst.…

de ogen sluiten voor de koude nacht alleen maar kijken naar de perenboom die met beschadigde knoesten de aanslag overleefde en alles heeft gezien we zouden het praten naar het water dragen woorden drogen met komma’s kuieren en letters verzetten naar betere dagen alleen maar in de schoonheid van de stilte verblijven sprakeloos…

je zei helemaal niets maar sprak me wel aan sprakeloos was ik…

je zei helemaal niets maar sprak me wel aan sprakeloos was ik…

hij had een onbeschrijfelijke zin in woorden zijn ogen vraten zich door kilometers boek het was zo erg dat als de kinderen hem stoorden zij werden verrast met een literaire vloek zij had een ongeneeslijke drang tot schrijven haar hand vergroeide met haar vergulde stift waar iedereen dan ook beter af kon blijven omdat je anders in haar geheugen…

Met geen pen te beschrijven met geen woord te zeggen op geen enkele manier uit te leggen Ik doe mijn best maar de woorden blijven op mijn lippen kleven als ik je wil vertellen dat ik heel mijn leven op jou zou willen blijven wachten komen de woorden niet los van mijn tong maar maakt mijn hart een sprong iedere keer dat ik naar je kijk…

Tranen beuken machteloos, woede ligt op mijn tong, vuisten huilen vruchteloos van verdriet dat ik niet bedwong. Hersenspinrag, doolhoven van smerige smart: verdronken in duistere kloven ben ik slaaf van een slinkend hart. Verzet tekent een open wond, bloed scheldt: "Rood", gil ik gedreven. Ik! open mijn brandende mond; de leugen valt…

Zonder een verlangen vraag ik mijzelf waarom ik alleen mijn eenzaamheid niet wil verlaten en wacht op dagen die zwijgen en woorden die volgen wanneer ik mijzelf weer zichtbaar maak.…

is niet waar dacht ik zomaar dat jij je verveelde in het samenzijn dat we even deelden niet dat we veel woorden scoorden of de bewegende beelden uit de kast der verveling ons op de bank afleidend doorboorden we zaten gewoon te voelen zonder te raken kijkend naar wat niet werd gezegd wel had alles met ons te maken we waren sprakeloos…

Dit is vreemd zo te blijven hangen in het verlangen naar een teken van jou. In teken en taal spreken wij al zo lang niet met elkaar de geborgenheid die ik vond, jouw lach in de avond is voorbij wat aanbrak was een kille morgenstond waarin zelfs tussen koude woorden geen traan zich meer bevond.…

Mijn wereld is vol woorden ze zijn rommelig opgeslagen in lades en dozen: overal steekt wel een woord uit, dat daar niet hoort. Ze dansen pirouetjes draaiend over mijn kaptafel; Zij steken de draak met iedereen en trekken lange neuzen naar voorbijgangers. Sommigen belanden samen geplakt in een gedicht; dat zijn de ergste, omdat ze…

m’n lief van geen dag bewust vangt het eerste streepje licht zo breekbaar nabij zo broos het geluk…

wind spreekt wartaal wanneer bomen klappen laten vallen in de hoek waar hangletters lusteloos hun klaaglied stallen in het laatste boek aan de achterkant van ruggespraak waar het gelijk een rede houdt over waan in de zin die taal ontworteld en berooid achterlaat tot zelfs de houtduif niet meer tortelt…

wind spreekt wartaal wanneer bomen klappen laten vallen in de hoek waar hangletters lusteloos hun klaaglied stallen in het laatste boek aan de achterkant van ruggespraak waar het gelijk een rede houdt over waan in de zin die taal ontworteld en berooid achterlaat tot zelfs de houtduif niet meer tortelt…

het vuur is zonder dat ik het wist uitgewaaid zonder woorden hebben we elkaar uitgezwaaid voel het verdriet hou me even schuil niemand die mij nu ziet het is niet om jou dat ik huil maar waarom huil ik dan……..…

zeg me klinkt haar fluister bijna onhoorbaar maar vol verlangen in de wind zeg me waar de jasmijn bloeit in september neem me mee omring me met de geuren zelfs al moet ik daarvoor te voet naar Rome gaan zeg het me mijn vriend de wind ik zou me er in willen baden in een fontein gevuld met jasmijn…

Ze zijn niet te vergelijken met de zachte kracht van universele ziele-intuïtie, waarbij sprakeloosheid de broosheid gaat overschrijden van klank en woord wanneer men zielewijsheid in stilte hoort.…

Woorden buitelen door mijn hoofd Zinnen fluisteren er door heen Ik kijk, zie Het oorverdovende geweld van de stilte bedekt alles…

Beroofd van alle cadans geheel uit mijn balans van zinnen teugelloos -niéts wil zich nog ontspinnen- ben ik met zoveel en met andere woorden sprakeloos. Judith, 13 december 2011…

Apathisch zag ik jouw sprekende gezicht Langs schappen van de kleurrijkste wijn. Jouw mysterie houdt mij in evenwicht. De ontbrekende conversatie maakte het bitter. Ik kan alleen nog wensen om te proosten Naar aanleiding van mijn geschreven verhaal. De kenmerken zijn zacht, soepel en fris. Misschien kom ik je nog tegen op twitter.…

Eén woord van U, Heer, maakt ons sprakeloos.…

Het gedicht is kort zo ook zijn het de dagen zelfs bedekt geruchten zijn aan de kant gezet door naakte dingen het dagelijkse kraakt in al zijn voegen bloemen dekken argelozen en kinderen sprakeloos toe omdat woorden maar woorden zijn branden wij kaarsen…

sprakeloos loop ik eindeloos door de straten van nergens ik ben de weg kwijt wie helpt mij stomverbaasd kijk ik naar de eindeloze stille wegen die nietszeggend het asfalt niet verteren ik ben de weg kwijt wie helpt mij ineengeslagen kijk ik naar alles om mij heen stilte is de overheersing van het alleen zijn wie helpt…

al die keren dat je goed beschouwd niet wist wat te zeggen je tong zei helemaal niets misschien ergens nog een gedachte in je hoofd maar het is niet zeker wat dat was, dacht je ooit ? behalve al het losse gedoe wat je zo noemt: wat woorden die je nooit hebt gezegd zoveel wat ongezegd bleef maar ik begrijp het en ook niet dat…