Alle inzendingen over sprookjesland

Heerlijk stil is het om mij heen het is hier stil en zo sereen idyllisch is het gezicht de nevel die uit de grond wordt opgelicht heel langzaam zie je het zweven de nevel komt tot leven kon ik het maar pakken maar het verdwijnt op de takken de zon verwarmd de damp aangetrokken als een soort mistlamp het stijgt over mij heen sprookjesland…

Ik wil dromen aan de realiteit ontkomen ik wil de prins zijn Sneeuwwitje kussen de zeven dwergen zien en met hen dineren als je mij daar spot zou je zweren dat ik behoor tot die heren ik ben meester van mijn dromen het ontbreekt mij niet aan realiteitszin maar het kwaad komt er niet in.…

Wellust in sprookjesland! Sneeuwwitje, nymfomaan Vind in een triootje Zelden meer pret Want zij, bedreven in Dwergenerotica Zoekt haar bevrediging In het octet.…

Een elfje voelt zich zo vederlicht en denkt ; ik doe iets met mijn gewicht ik wil veel dikker zo lijk een kikker in sprookjesland breaking news bericht…

ik heb die ogen gezien, groen als de zee ze had geen been om op te staan maar danste met schelpen in haar hand en in de diepte van haar ogen zwom een zeemeermin naar sprookjesland…

Ik was die prins trekkend door onbekend gebied ik liep door een sprookjesland ik zag feeën, kabouters en paleizen ik nam jou aan mijn hand in je droom kwam ik je opeisen.…

Vlinders voel ik in mijn buik ik zie hen als ik mijn ogen sluit in een paradijs met duizenden bloemen vlinders vliegen daar vrij ze kleuren dat sprookjesland als een schildershand als ik mijn ogen dan weer opensla en naar buiten kijk zie ik één vlinder op een stengel ik voel me rijk.…

Vannacht reed ik met je naar wat je zei, je zat voorop en riep wat je bedoelde. Wij stopten bij de horizon, daar bloeiden achter de lage dijk de sterrenvelden. Toen kwamen kleine dieren uit de greppel de steil opsprongen tussen jou en mij, die aten van ons goed en met hun hoeven verschrikkelijk tegen onze levens sloegen. Wij veegden elkaar…

lijkt die boom op mij vroeg ik woorden scheurden in wolken jij las verder zwart-wit lijkt die eenhoorn op mij koos ik toen een sprookjesland dichter bij de leugen kwam jij liep de ochtend uit doofstom ik ledigde jouw stilte in mijn handen en zweeg opnieuw…

We verdwijnen in een veld, enkel de leegte telt, verborgen door een berg van grassprietjes en zand, neem jij me mee naar sprookjesland…

ik zag je zwijgen afwezig van de waarheid je kuste haar mond met een oud slaapliedje beveiligd door eeuwen heen je legde haar bloot in het dichte licht van sprookjesland en in het overgaan van stilte naar huilen beefde haar mond toen geluid bewoog zag ik je zwijgen door dagen en jaren heen zag je me huilen toen onschuld…

Nog één week in sferen van glans uit de dozen met spiegelreflecties in plexiglasfiber In sprookjesland toverrijst schoteltjesogen donkere stuiters in zielsdiepe vijvers Magische kerstster verlichtingsmomenten van engelhaarslingers en bambikijkers Kindervermaak in een klein paradijs de wondere zolder als speelgoedpaleis…

Geef je over aan de creatieve krachten van je geest ontdek plaatsen waar je nog nooit bent geweest en geniet want jij bent de enige die alle beelden ziet zet ze naar je hand laat ze maar komen dan verschijnen ze vanzelf in al je dromen en verdwaal in je eigen sprookjesland waar schoonheid is geluk en fantasie Dan pas beleef je…

de tijd is soms een bom wachtend op ontsteking zelden een kabbelende rivier stromend door sprookjesland windstilte voor een storm barst die los aan alle kanten lijkt er geen eind aan te komen wanneer je er midden in zit een schrale troost die wacht: elke tijd is tenslotte verleden vooral als de pijn is geleden want het heden leeft zich…

rijpend hangt de oogst in aromatisch zachte wolken voortgedreven door een warme wind jij liet ons dwalen door dit sprookjesland de mooiste vruchten in je slanke hand kijkend waar de smakelijkste hangt daar waar de seizoenen samenkomen met de producten van hun lentedromen is het uitbundig jaarmarktfeest de natuur kleurt…

Steeds vertel jij, zondagskind het mensenheugenis oud verhaal dat nooit op schrift alleen verbaal zijn weg zoekt door het labyrint van dromen, wonderwoorden zweven van je lippen, scheppen theatraal een sprookjesland in sagetaal van mond tot hart steeds doorgegeven Je kleurt een wereld vol magie de woorden tot een zinnebeeld door klank…

ik heb in het blauw van je ogen blikken gezien die nog vol fantasie spelen terwijl in je bed armen en benen zich in hun verlamdheid mateloos vervelen jij hebt geprobeerd geleidingsbanen te helen door met mentale kracht spieren te strelen zij waren decor in jouw sprookjesland altijd in stilte aanwezig helaas nooit erg bijdehand…

Ik zoek onbekende werelden op en droom van verre sprookjeslanden, voor de dag weer verder mag. Ik geloof in roze rivieren en paarse rotsen, in zachte armen die me herkennen, in zilveren ogen die naar me toe rennen. In mijn wereld kijk jij mij aan en je laat een tijdeloze glimlach op mijn gelaat bestaan.…

Kom ga mee naar sprookjesland daar kun je over water lopen laat mij je eerste kaartje kopen een gratis tripje overkant De zon is er in `t meer gebrand en kleur lijkt rouwen na te jagen je hoeft alleen de sprong te wagen vertrouw een oude fabelkrant Geen angst dat het je overmant wat is er mis met helder dromen eens lekker op verhaal te…

Ging op de knie en sprak de woorden, wil je met mij mee naar sprookjesland? Jij hebt volmondig ja gezegd, om deze ridder te gaan volgen. Ik heb ooit ook een ring voor jouw moeder neergelegd, werd onder duizenden kusjes toen bedolven.…

Het verwoest een droomaanzicht Regen, inslaand in de sneeuw Het witte dek is niet meer dicht Geen schim van wat het was Wat ooit een sprookjesland inhield Is nu nog maar een plas Mijn liefde was ooit zuiver wit Puur en onbevlekt Zij leek voor de eeuwigheid bestemd Maar is nu weggelekt De sneeuw werd langzaamaan een bui Wat puur was dat werd…

ik heb kastelen en paleizen gezien rechtstreeks uit een sprookjesland films met luister en festijnen de koninklijke ring aan smalle hand ooit heeft de romantiek gebloeid waren mensen door muziek geboeid dansten volgens protocol en brachten toch elkaar subtiel het hoofd op hol hoe kil en stil is nu de transparantie in een maatschappij met…

De stilte deed zich niet storen, We vertoefden in sprookjesland. Wij samen, we bouwden een home. Geen kasteel, nee eenvoudig en knus. Jij bezegelde toen onze droom Van de toekomst met een lach en een kus. Mijn schat, ik kan alleen nog zeggen.…

Als zij, de moeder, die in Bagdad leeft in deze nacht haar kindje toe zal stoppen het hartje in zijn slaap zal voelen kloppen terwijl ze zelf van binnen bloedt en beeft zal fluisteren; mijn jongetje, slaap zacht nee, lieveling, je hoeft niet bang te dromen van duivels die je sprookjesland in komen want immer houdt je engel toch de wacht…

Heer Muzeman, ge zegt het goed Uw klankdicht klinkt heel licht en zoet Ik dicht nooit echt omdat het moet Maar 't zit nu eenmaal in het bloed Al doen ze soms oubollig aan De nescio'tjes van titaan Of omgekeerd, vergeet dik trom Dat is passé, komt nooit weerom Tenzij de helden van weleer De nooit vermoede wederkeer Beleven in een sprookjesland…

het middageten nu ik meer van de wereld begrijp begrijp ik eigenlijk juist minder verwondering heeft plaatsgemaakt voor angst, woede en verbijstering waarom haten mensen elkaar zo waarom maken ze vaak doelbewust elkaar en ook de wereld kapot vroeger, ergens in een vorig leven was ik een prins op een wit paard in volle galop door sprookjesland…

Avondglans verspreidt zich langzaam, neemt bezit van het sprookjesland, dat op zijn luister wacht; bootjes maken hun verwazende rit. De westelijke zon heerst vol milde macht, vereent donker lover en golvend wit-blauw tot haar rijk van oranje schemerpracht.…

verliefd op haar Hij vond, ze is voor mij dé prima vriendin leven zonder haar, is nauwelijks denkbaar Haar gevoelen leken even vol liefde te zijn Ze meende, wat een schitterend exemplaar Ja ze kusten ook urenlang in de maneschijn dat kussen duurde zelfs langer dan een jaar Gouden dagen en daarbij ook al de nachten leefden onze twee klevers in sprookjesland…

Ik doe mijn ogen dicht, En voel mijn lichaam staan, onwerk'lijk licht, Zalig verloren in de oneindigheid; En harsreuk, zon, en bos, en hei, het groeit Nu samen tot een sprookjesland, waar bloeit De vrome herrijz'nis van mijn jongenstijd.…

begrijp ik eigenlijk juist minder verwondering heeft plaatsgemaakt voor angst, woede en verbijstering waarom haten mensen elkaar zo heeft de één een kort lontje de ander een aansteker paraat waarom maken ze vaak doelbewust elkaar en ook de wereld kapot vroeger, ergens in een vorig leven was ik een prins op een wit paard in volle galop door sprookjesland…