Alle inzendingen over stadsdichters/streek

In onze streken Wordt vaak opgekeken. Ook wordt er toegekeken Vaak afgekeken Of weggekeken. Voor deze streken Moet je de vlag niet uitsteken.…

hoe alert moet je zijn om alles wat zich alleen al hier in Twente voordoet in tastbare woorden te vatten er is helaas al zo'n teveel aan dichters die zich manifesteren als dorpsdichter stadsdichter streekdichter provinciedichter...…

En Rubens ging in de fout Bekeek zijn model En fluisterde heel stout Luister naar mij lief boerinneke Zoals de zalm heeft zijn puikje Het mooiste aantrekkelijkste Aan jou is voor mij je buikje En zij gaf hem een gewillig oor En Rubens ging nog even door Je billen en borsten daarentegen Hadden wel wat zwaarder mogen wegen En hij legde haar…

De omgekeerde bladzijde tracht de stilte voor te blijven nu niemand, zelfs jij niet mijn gedachten kan verstoren ontroering brengt meer kalmte dan zwijgen eenzaam kan vertalen lichaamstaal blijft onveranderlijk door intieme artistieke streken gelaten in liefdesverdriet gestreeld breng ik mijn ziel terug naar zee en kijk ik naar de schepen…

De nieuwe stadsdichter van Amsterdam! Ik ben toch zó benieuwd wat hij gaat maken, al vijftig jaar is hij een lyrisch baken. Zijn wijsheid bracht me steeds in vuur en vlam. Zijn faam stoelt op “De waarheid als De Koe” én op “Haar laatste woord is altijd boe”!…

Nu vlooit de maki de mandril en die vlooit de chimpansee ---------------------------------------------------- Sipke Fluitman, stadsdichter Beverwijk, 2005.…

poëzie is meer dan een vlucht hoorde ik in het verhaal van de stadsdichter die het stof deed opwaaien tussen schimmen van eens overleden woorden hij ontkleedde zijn bruiden en bedekte borsten met rijpe mond de handen vrij van wonderlijk gemis het podium volgde zijn bed en ik glimlachte verder naar het verleden…

ik ben nooit het genie geweest dat met een streek rembrandt kon laten stralen het was altijd ploeteren en foeteren waarom ik niet de ziel naar boven kon halen alleen jij hebt mijn strijd geweten met oog en lach de waardevolle hints gegeven wees mij op nutteloze zaken die niets met de magie van jouw verschijnen hadden te maken…

Onverzettelijk van streek Gebracht, ontketend zich Gesteente uiteinde, Zich ondermijnende zelf. Verweerd een zwerfkei En gespleten in den vreemde, Breekt en geeft een grimas Meeuwenlach als delfstof prijs.…

Heb jij ooit erge streken uitgehaald? Heb je in de boeien gezeten, heb je ervoor betaald? Heb je iets uitgehaald met geweld, Iets kapot gemaakt, iemand zomaar gebeld? Een poesje tegen het raam gegooid, Knikkers op de grond gestrooid? Iets gestolen? sieraden, tassen, Of een souvenir van een molen? Of diamanten misschien?…

Hoi, daar ben ik weer ik kwam niet zomaar even langs ik hoop dat je nog weet welke dag het vandaag is ja zaterdag ! hallo, ik bedoel de datum kijk even op de steen dan bij de eerste datum nee niet de tweede daar was je namelijk even de weg kwijt we hebben je daarna nooit meer terug gezien achterom kijken kon je ineens niet meer…

Ik wens jou een heel klein beetje mij…

Als asperges in onze streken Hun kopje boven het zand uitsteken, Worden ze geliquideerd, Daarna geconsumeerd. Het zijn maar rare streken.…

wel als ze door de mand vallen staat er altijd iemand klaar om ze op te rapen uit de dwaaltuin in de schemering met gebrek aan richtingaanwijzers en wandelkaarten Als ik mijn hart als poëzie recht uit moet spreken in de gevaren die mij omringen dan moet ik zeggen dat wanneer ik door het licht beschenen zelfs in onbewoonde streken…

Ik heb het nooit over Willem gehad en dat is onterecht, want Willem schreef mooiere gedichten dan Rawie, hij was de stadsdichter van Lelystad en hij was present op iedere braderie. Hij had de teneur van Hans Dorrestijn, jeremiëren met een droevige hondekop, alsmaar dichtend over zijn zielepijn.…

als ik meega met de wind zo maar naar verre streken krijg ik dan heimwee naar mijn lief als ik daar los kom van de wind daar in die verre streken weet ik dan wel hoe het leven gaat als ik daar adem van die wind in die vreemde streken mis ik dan mijn hartedief want vaak is die wind ginds in die verre streken toch ook maar lucht gebleken…

de weg is recht in Hebrecht het gehucht onder de hoge lucht de stilte is echt het waait lekker alleen een specht een landbouwtrekker boerderijen akkers, gras bomenrijen waterpas langs die ene weg ik verder rij Hebrecht is alweer voorbij…

'HEERLIJKE STREKEN' tovert, verovert met ondeugende wereldse streken strelende, verrassende lekkernijen, hapjes Als je die verfijnde smaken proeft snap, snak je en roept ieder strakjes: Bij 'HEERLIJKE STREKEN' echt heerlijk gegeten!!…

rek me strek me na de nacht armen warmen lijven blijven diep van binnen knuffelzacht rek me strek me in een lach naar de schoonheid van de dag…

Het dorp ademt rust omringd door vruchtbare velden. De kerktoren waakt. Een kronkelend pad, een huis tegen de glooiing: oase van vrede. De trotse hoeve heerst nog over het landschap. Zal zij verdwijnen? De novemberzon werpt lange schaduwslierten over de akkers. Uit het akkerland rijst de tumulus omhoog. De doden rusten. De…

Een stadsgedicht op armen en op benen Vrijwilligers gezocht voor een tattoo Ik moet er niet aan denken, het gedoe Maar velen die geheel spontaan verschenen Ik zie nu een recordgedicht als kans: Een levende sonnettenkransenkrans…

aangezien men er in deze stad voor staat Wat groot is terug te brengen tot de eigen minimale maat Werd het minder dan een pad: een smalle gang, een slurf, een pijp Die van volkomen niks naar volstrekt nergens leidt De bobo’s zullen bij het miezerig onthullen Van het schandelijk naambordje tot eigen eer Veel hooggestemde woorden blazen Omtrent hun stadsdichter…

op perrons of bij evenementen en belangrijke samenkomsten waren er altijd velen te duiden aan de alom zeer bekende genealogische roots in hun naam door een vriendelijke zwaai van arm en hand en de eigen draai met groet voelde alles al goed lokaal waren jullie in de meerderheid als groep staken jullie zeer herkenbaar boven…

alleen de vlam van het kaarsje leek sneller te trillen bij het manifest worden van een uiterst pittige totaal onverwachte donderslag natuurlijk deden geluidsgolven iets met de lucht zij geurde anders wat chemisch na een stevige bui door ionisatie van zuurstof met krakende bliksem toch bleek schrik voor donderbuien meer uit…

mijn kopvacht is geweken met juist gereedschap toegerust blijkt rein in mij niet uitgeblust vertoont nog immer streken mijn snuit in ieders zaken ben ik als steeds op buit belust heb slachtoffers in slaap gesust men kan mijn daden laken dus hoed u voor mijn gading een poot van mij is nooit oprecht en dekt –vaak achteraf gezegd- als valse…

In kracht gewonnen is het resultaat dat Hij lage streken oningetoomd met een rechtvaardigheidsgolf overstroomt en haar gelouterd weer wegzwemmen laat.…

Ik strek mij, tot de verbeelding Waar ik tot spreek, hoek Voor hoek, en oppervlakte, Voor oppervlakte, ook neig ik, Struikel ik, bid ik zonder ophouden, Door Hem die mij kracht geeft.…

Van stomme schepselen en weet ik geen als bomen, Die onze biddende gedaante nader komen: Wij strekken evenzo onz’ handen hemelwaart; Maar onze wortelen zijn machtig vast in d’ aard.…

De wind kan niet lezen maar als hij een open boek ziet kan hij het niet laten en blaast de bladzijden om als een waaier.…

opmerkelijke allure de luiken volgden ronde ramen in een robuuste setting rijtjes steunden elkaar in tijdloze verwantschap hadden dezelfde roots en de zo eigen taal als exponenten tuinen bloeiden een duurzame zomer in klimaat bestendigheid waar de leef afdruk in geur en ruimte zijn eigen muzikaal volume had herkenbaar zijn de streek…