Alle inzendingen over stapelwolken

De zon die even scheen door te breken door stapelwolken heen is opnieuw bezweken onder rampspoed en geween dat nimmer bleek geweken. Wolken wolken overal en stapelen rondom elk geweken leven begraven de vreugde in elk vers gegraven graf. Waar loopt de weg dit pad voorbij waar zonnebloemen bloeien?…

Een kudde schapen stapelwolken aan de lucht en dan al dat blauw…

de auto voor mij is barstens vol geladen - met stapelwolken…

stapelwolk groeit uit tot een hemelse gletscher met zachtrose teint…

een zilvermeeuw is snel getekend tussen zon en stapelwolken zo zie je maar wat lucht is kan ook vogel zijn…

Stapelwolken aan de blauwe lucht de wind laat, verloren een diepe zucht. donker wordt de horizon van mijn gemoed leeg is het landschap de mist daalt in mijn gemoed. maar eens zal verschijnen glanzend en blij paar'lend en lachend de zon komt voorbij...…

Een ondoorzichtige lucht van dichte stapelwolken schildert een sfeer compact en somber Of is het mijn geest gehuld in duister die een wereld schept van asgrauwe tinten Die, als de zon tevoorschijn komt niet weten van wijken en op de achtergrond als schaduw een eigen leven leiden…

Die eenzame ster, door stapelwolken omhuld, straalt onverstoorbaar. Ergens in de lucht klinkt, heel ver, zacht gesis. O, een zweefvliegtuig.…

Witte stapelwolken drijven door het blauw. Een snoer van meeuwen en strandlopertjes kringelt langs de branding, waar de hemel zich spiegelt in het natte zand. Wij stappen voort over het strand, over stroompjes en knisperende schelpjes, een snelvervagend spoor achterlatend.…

grijp wat groen van dwarrelende bladeren tussen kalende bomen in een herfstseizoen Schraap een beetje blauw van de stapelwolken hemel versierd met slaande vleugels in de parelende ochtenddauw proef wat geurig lippenrood van jouw knuffelende vrouw met die ongesproken woorden van liefde intens groot pluk elke dag kleur haar onuitwisbaar…

hoor reeds de vroege vogels zingen en hier en daar een haan die kraait een boer die vlot zijn akkers maait ja, niemand kan zich nog bedwingen geen vuiltje aan de grijze lucht enkel maar wat stapelwolken die groeperen gelijk nomadenvolken doch, ze slaan weldra op de vlucht want bij het krieken van de dag in het laatste donker van de nacht…

Die eenzame ster, door stapelwolken omhuld, straalt onverstoorbaar. Ik veeg het schuurtje: bonte snippers stuiven op: eens een dagpauwoog... Luide vogelzang vult de vochtige leegte van het maartse bos. Tussen dor lover flonkert het frisse groen van bosbessenstruikjes.…

Achter witte stapelwolken, schijnt een helder stralend licht. Half verscholen, onaantastbaar, kleurig, magisch vergezicht. De zomerzon laat me lachen, plaagt mijn veel te witte huid. De wind verwart mijn haren, als ze blaast van noord tot zuid. En de aarde blijft maar draaien, om die gele grote ster.…

Luister…, hoe kakelende kaketoes zwijgen het loof lispelend zijn ruisen trilt de rivier ‘t kabbelen deinend stilt en stapelwolken donker dreigen zie…, de nevelwazen zuchtend krullen verrijzen in ‘t hoog verheven rijk uit zilvergrauw geweven tijk waarin zich zoete geuren hullen weet…, dat de zon zich zal verdrinken in rode sluiers stervend…

Luister…, hoe kakelende kaketoes zwijgen het loof lispelend zijn ruisen trilt de rivier ‘t kabbelen deinend stilt en stapelwolken donker dreigen zie…, de nevelwazen zuchtend krullen verrijzen in ‘t hoog verheven rijk uit zilvergrauw geweven tijk waarin zich zoete geuren hullen weet…, dat de zon zich zal verdrinken in rode sluiers stervend…

Anderen zagen dan weer stapelwolken schapenwolken, sluimerwolken. Maar ik zag dus poëzie. Het is een boeiende bezigheid, terwijl je wandelend een lang traject moet afleggen. Het is een leuke hobby en het kost niks.…

Juist brak een stapelwolk verrassend open en regende dat ik zou blijven schuilen. ------------------------------------------------- Uit: 'Bij bewustzijn', 1996.…

van het ijskristal Goede geleiders van het warme weer wisselen en wachten in het heelal Met gevlokte watten in ‘t avondrood De keur en ‘t kenmerk kunnen schelen Dan weer donderend en in hoge nood regen rijgen in pijpenstelen Soms groezelig grijs van somberheid Ook in ogen zacht als schapenvacht Dan weer in flarden laag en uitgebreid Stapelwolken…

In verste verte zie ik Fel klievende bliksemschichten Stapelwolken aan de horizon Witomrand verlichten Hemels, stil inferno Woest in de lucht verscheurd Mijn hart diep getroffen Mijn gezicht grimmig wit blauw Door flitsen ingekleurd In dreigende kalmte Levert Thor zijn gevecht Nog kan ik zijn donder niet horen Zij gaat met mijn stille…

Ik ben zo wonderlijk als het weer wisselvallig en humeurig wanneer ik krachtig stralend, door de zon bemind plotseling waai als een woeste wind Opborrelende stapelwolken doen mijn gedachten draaikolken spanning bouwt zich langzaam op veroorzaakt donder in mijn kop Met ruige regendruppels raas ik rond donkere wolken tekenen mijn mond boze…

De horizon toont grillige stapelwolken die heel even de vorm aannemen van hypermoderne boten, fraai gestroomlijnd. Uitgenodigd laat ik het geraas van vallende zeilen, touw en houtwerk achter, verken de glorende verte, voel een glimlach ontspannen het nu bepalen, mijzelf met beloftevol straks geconfronteerd.…

Loom stappend _ kijkt de landloper over een wijd verlaten meer onder dichte donkergrijze stapelwolken die één felle zonnestrook omsluiten gelijk losse diepgeplooide nijlpaardenhuid met GAPENDE SPEERWOND reeds half genezen witgloeiend schoongebrand stil BEZWEREND...…

gevangen laat mij maar sterven - denk ik - zo bewogen als het is - kan ik niet meer verlangen en weer raakt mijn bewustzijn zoek in verre luchten uit diepste bron herrijst Athena uit de dood als duif verjaagt zij de geruchten en legt zij veer voor veer onze essentie bloot op vleugels van vertrouwen voel ik mij bevrijd van hindernissen - naar stapelwolken…

Mijn dorp ik heb u lief Het dorp met zijn lange kale vlaktes, waar stapelwolken reiken van de Hemel naar de aarde, in een poging aard en hemel met elkaar te verenigen. Hier voelde ik de liefde als een tedere zachte warme mantel die alles omhult.…

Grote stapelwolken Schrijven in de lucht Ze schrijven stop met leven De wind die slaakt een zucht Bakken vol met water Vallen neer op je gemoed De vrieskou dringt tot in je botten Er voelt niets meer goed De vogels die nog fluiten Fluiten zacht en monotoom Je leeft als in een nevel Je vloeit samen met de stroom Maar plots breekt er…