Alle inzendingen over stemmen

waarop het brein het duister van de dag zoekt in de schaduw van de nacht die zich staat te bedrinken aan de trog van de macht dewelke mijn schedelpan genadeloos heeft gelicht en het heeft gevuld met afgrijzen en waardevolle prutsige beloften niets kan waar zijn, wat ik zie zijn schepselen die mijn geest bevolken wat ik hoor zijn stemmen…

handen weven een verhaal de vingers zijn emoties aan het vlechten hoofdpersonen vechten maar niemand wint je ogen zijn gekluisterd aan het spel je aandacht is geboeid ziet blikken die snel kunnen doden je hoofd laat schimmen vrij met duistere gedachten ze ondermijnen fantasie betoveren de goede krachten en overheersen met magie stemmen…

ik zie je dwalen tussen rotsen terwijl gedachten botsen met de tijd die jij voor hen ontsluit je bent met hen begaan kan hun woord verstaan en voelt weer de emoties stemmen klinken luid jij laat hun vroeger even uit je handen op het steen hun harteklop is nog te horen in de strijd voor leven hebben zij dit stukje land een eigen…

broer van Jezus zonder pasklare antwoorden maar altijd met de paradox van alle tijden: onthullen en zwijgen we stonden stil en brachten iets in beweging een schepje water op gloeiende kolen we zaaiden wolken al wisten we niet van wie ze waren we lazen van wie bijna de hele Britse zeebodem is een wandelweg heeft vele stemmen…

de goedemorgenboom is kaal een enkel blad is blijven hangen ritselt in de vroegemiddagtaal en valt voor wie de nacht heeft doorgehaald de eerste vielen toen het licht nog donker was, wekkers stilte kraakten, stemmen zachtjes praatten en het goedenacht langzaam vervaagde als dan de klok de mensen drijft en aan ontmoeten is niet te ontkomen…

ik kijk naar ze en voel dat ze het weten als ik het vraag wil ik ineens het antwoord niet meer weten dan lachen ze en zeggen ben je mal gillend schreeuw ik nee want dat woord ken ik al in gezichten lees ik vaak mijn verdere leven weet mezelf niet meer zeker omdat ik nooit een spiegel zag ik hoor aan stemmen in mijn hoofd hoe ik me…

zoals je wel bij nieuwe maan een lichtschijn tussen de nevels door ziet komen of dat meent te zien haar onverwacht ontmoet er vloeien tranen, woorden zingen van een zoete liefde eens, een schim haar verbitterd hart, ogen vol boosheid zijn niet milder te stemmen bewegen tot een traan vergeefs vergeven doet zij nooit en niet het hoofd…

De wind voert stemmen mee in je hoofd, de golven verfrissen je gedachten. In de wind en in de golven hoor je muziek, hoor je gezang, maar het maakt je niet bang. Onrustig wordt de stilte echter wanneer je het tranende zout op je lippen proeft.…

je energieën straalden in ogen en lach je leek versteend in opperste concentratie alleen handen en vingers beheersten de modulatie van talloze stemmen die uit het universum in onbekende koers langs ons gingen in diepe smart en onpeilbare droefheid afgewisseld met intens plezier in de vele talen van vertier in alle fluctuaties…

Het onderlinge verschil moet er wezen Stel dat een ieder hetzelfde was Met gelijke gedachten en woorden Ongeacht afkomst kleur of ras Een ander aanzien zal de wereld hebben De saaiheid groot allemaal op een lijn Gelijkheid zou onze stemmen doven Er zou niemand meer bijzonder zijn Discussies zouden niet meer bestaan Geen buitensporigheden…

Niet de nachten zullen tranen al kust het kussen jouw verdriet nee, de dagen zullen slikken wanneer men oogt en waarheid ziet niet de oren zullen horen noch de stemmen zullen verstaan nee, de monden zullen spreken vertalen verbeten levenswaan niet de handen zullen reiken nimmer zijn zij meer gevuld nee, zij breken sterke dijken klauwen…

Plotseling hoorden wij hoge stemmen: 'Ga weg! Straks vallen alle bomen om!' Wij stonden stil, hielden onze adem in. De zon scheen, het was het midden van een dag. Een beek leek wel te rinkelen, had niet genoeg aan glinsteren. Toen vielen alle bomen om, bedolven ons. -------------------------------------- uit: Tirade nr. 300, 1985.…

Een stemme galmt, en ieder loopt verloren. Ik loop alleen. En 'k weet dat duizend zijn die naast me dragen door te dichte smoren lijk al te volle teilen melk hun pijn. Ga niet terug: gij zult de weg niet vinden. Gisteren, morgen, en eenzelfde klacht. De mist-klok zingt onzichtbaar-manend in de dag-witte nacht.…

lege vellen geen prachtige gedichten gebrek aan poezie en sms-berichten ook die bestonden niet een kast zonder boeken chatrooms bleven leeg geen huwelijksaanzoeken en vragen waar je bleef behoorden ook tot het verleden net als ruzie om het geld een kerk zonder gebeden geen naam meer fout gespeld televisie met slechts beelden stemmen…

Ergens klinken stemmen uit een kelder onverstaanbaar maar o zo helder een parapluie van woorden voor weken.…

Zwellen zeezuchten en blazingen aan tot de sterkte van hevigen orkaan bij Ome Dirk gaat pas alarm schellen als hij klaar is met stemmen tellen Bij hem gaat de wedstrijd altijd door daar komen de dichters immers voor de organisatie zal nimmer nooit bezwijken al breken in den Hoek de pieren en de dijken Zijn vrouw gaat met de schellevispekel…

Een auto maakt nog wel lawaai en je hoort in de verte stemmen die bij de avond horen: gedempt en zonder al te veel intonatie.…

doden begraven stemmen zwijgend toe. In de weide bloeit weer nieuwe klaver gevierd tot honing. Vanuit de verte tjilpt gezang roepend ook te komen. Maar de zon en de zoete geur van bloemen is vele malen lieflijker dan het avontuur de catacomben opnieuw te betreden. Sprinkhanen knagen zich een lied tot de zon.…

Dan komen mijn vrienden die mij wat verwennen En meren aan mijn oever hunne boot, Wij spreken van het leven, dat wij kennen Met luider stemme en zachter van de dood. Dan gaan zij heen en eenzaam blijf ik achter... Ik weet niet, is dit oppervlakkigheid, Dat niet mijn stem nog stiller werd en zachter En sprak van U en Uwe heerlijkheid?…

leven uit gemis in de opmaat van een stralende eentonigheid werd ons een pijnlijk groot geluk beloofd als de grote drieklank soms bij Schubert wij stegen met het bloed op naar een hoofd in het bruidsveld van de waarheid waar je op de pijngrens van het zijn alleen staat terwijl je toch gearmd en ruisend samengaat aan het open raam de lucht vol stemmen…

toen de storm op zijn hevigst tussen haren brulde, kwam er ook een ander geluid het huilde en het zong warrelend rond buizen die zijn stemmen vingen dwars door gaten; hoog.. laag..…

uw nachtelijke streling langs mijn voorhoofd stemmen overheen met penselen welke kleurenpracht in ogen mij tot liefdesafschrift heeft gebracht nimmer zal vervagen evenzeer wanneer uw bijzijn andere drijfveer wenst dan vermoeid poseren in mijn licht en leven al houd ik hier uw warmtestraling liefgevangen om mij heen beminde Saskia…

moest een operatie ondergaan aan het aangegroeid en uitgerekt gezwel rondom de ingang van de oren lellen gaven knipperlichten en geluid ermee naar bed gaan deed zo’n pijn het opstaan bleek nog erger vooral het eeuwige geklets van dag naar nacht en omgekeerd tussendoor het vrijen erboven en eronder het continu geroezemoes van schelle stemmen…

levensgeschiedenis van verzinken rondtasten en voortdrijven altoos zoeken naar de zee willoos meezweven met alle winden verliest zich in een vluchtige spiegel waar lege weiden gekrulde bosranden om een kleine torenspits bol glanzend doorheen glijden reine artsenij uit de oudste tijden geeft de aarde haar voeding die zacht ruisend velerlei stemmen…

ik laat de stilte na als allerlaatste beeld elk oog, door zwart en wit omrand, hecht zich als een zwerver aan het spoor waarlangs zij liepen gekleed in flarden van wanhoop die bleven haken aan elkaars hand en het schrale, nog bestaande licht ik veeg gaten in de sneeuw wil met naakte voeten stemmen vinden achter de tralies van de aarde…

Onder een gewelfde paraplu boren duizend stemmen stille gaatjes in de moezon regen die het lichaam van de rivier doorzeeft, levensdromen kerven zich in stenen. En wie van hen de glans van de woestijn doorstaat, slaat bressen waardoor een brede toekomst zich stromen laat.…

Laat na naar roes of naar gevoel te dingen, der Muze vleugelslag wordt men gewaar in ijzige windvlaag van zielshuiveringen als oude melodieën wonderbaar zich mengen met het onvergeetlijk zingen der bronzen stemmen van het Nieuwe Jaar.…

Het water van de vijver, glad als ijs Weerkaatst blijmoedig weelderige wanden Van hoogbejaarde dommelende panden De vensters geven geen geheimen prijs Het zonlicht tart dit stadse paradijs Waar mist en luwte immer samenspanden Kastanjes langs de oevers knarsetanden Hun schaduwen gehuld in stemmig grijs De vijver geeft aan stemmen geen gehoor…

zomaar het gevoel ontvangen van gemis, de uitkijktoren van vrede het bouwwerk van Babel, weten dat de hoogte het werkelijke leven ontwijkt laat september, de zomerschermen wijken voor de wallen van herfst, mijn hart wil schreien, doch nu mijn twijfel zich ontfermt over bijbelse vaardigheden voel ik ruimte het hoofd vol stemmen wordt lichtelijk…

De middernachtelijke dromen over vagevuur en hemel naast eeuwig branden in het helse martelvuur Rust mijn ziel er zijn geen andere goden dan de stemmen in je eigen hoofd Dat stemmetje dat zegt: je zou beter moeten weten je hebt toch een geweten om gewoon te kiezen tussen goed en kwaad zonder schuld, boete, overgave, beschikking,…