Alle inzendingen over sterven

Verzadigd van het leven opstaan van tafel en heengaan…

Zo moet dan ook sterven zijn als het afleggen van gewaden te wijd voor kleine levensvragen te nauw voor sturm und drang in veel te strakke naden Zo moet het zijn als het achterlaten van gedachten van dromen, wensen, daden liefde in goede en in slechte dagen aan vriend en vijand of aan wie het wil want blijven doe je toch een beetje…

Lachend in de kille stille ruimte door zijn intense snikken heen weet hij toch nog te vertellen, dat zijn vragen niet meer kwellen de laatste adem, een kwestie van seconden hij was blij, dat wij er allen stonden…

Maar sterven is de zaak. Maar langzaam af te teren en matter iedere dag op 't blanke kussen 't hoofd te voelen zinken, en niet kunnen af te weren de macht die u beknelt en 't bloed uws harten rooft...…

Wat machtige deining hief het teer lichaam En deed het weer in wilde branding zinken ? Wat verre wind deed kreet na kreet verklinken, Alsof die over wilde golven kwaam ? Was het een klacht, een vraag, een lieve naam Uit lief verleden in een plots herdenken ? 't Scheen al zo ver : wij wilden u te ons-waart wenken, Waar wij aan veilige…

Nog nooit werd ik zo diep gehoord en gingen woorden zwiepend zwijgen, als twijgen tastend in de lucht, om plots stil te hangen in het voorbij zwaaiend moment van sterven, het 'sterven van mijn ik ' !…

Ik zie de gezichten nog voor me hoe ze huilden bij je graf voor hen was alles af zij droogden hun tranen en keerden huiswaarts maar ik bleef met mijn gedachten zou er iets zijn wat mijn pijn zou verzachten jij was de navelstreng die nooit was doorgesneden jij was de toekomst gelijk met het verleden uiteraard waren er die dag kraaien om…

Dat je sterven in september komen moest. In een nacht vol sterren. Nieuwe maan, een zucht, een woord. Op kouse'voeten in een wijde boog- Langs het bed waar ik zo vaak In je ziel, ons peinzen en ons minnen, Je dijen, je borsten en je haren De roze peluw en vers linnen.…

Mag ik sterven op jouw lippen, als het ooit zo ver mocht komen? Mijn hele leven laat ik dan voorbij komen op jouw wangen. De tranen zullen stil zijn als ik mag gaan. Wij waren verbonden, maar nu moet je mij voor altijd laten gaan. Lief, ga verder met je leven, ook al zal het leven niet meer zo zijn als met mij.…

Ik kan niet sterven vandaag zei zij Ik keek haar aan Het grappige jonge ding Met wipneus Maar ze was serieus Waarom dan niet?…

Ze analyseerde tot het laatste moment de wereld en haar burgers met een verbluffende scherpte. Ook op hun sterfbed slagen verstandige mensen er niet in hun intelligentie te verbergen. Alsof er te veel verstand overblijft voor het weinige leven dat nog rest. Ze zei: “ik heb nergens spijt van”. Een moment dat een mens niet langer liegt.…

In mijn jeugd had ik vele dromen, hoe het leven mij zou vergaan. In mijn jeugd voelde ik het bloed nog stromen, maar de tijd heeft niet stil gestaan. In mijn jeugd keek ik in je lieve ogen, zag de zee, de zon, de maan, In mijn jeugd was ik altijd bang te geloven, dat deze ooit dicht zouden kunnen gaan!…

Bij een voltooid leven is het verlangen naar de geboorte van de dood even verlangend als naar de geboorte van het leven maar om nu als kind(s) te eindigen gaat voor vele ouderen te ver!…

De bijna kale bomen, laten hun blote takken volop zien, de paden zijn bezaaid met hun voorheen zo mooi beklede armen, de herfst is bijna om, de winter komt eraan, ook zullen er veel, heel veel mensen van deze wereld naar de volgende gaan, tenslotte is het een aloud gegeven, dat tijdens de vallende blaadjes de meeste mensen sterven…

Wees niet bezorgd, want sterven is doodeenvoudig – Iedereen kan het.…

Zeg lief mens, mag ik je even ontvoeren, meetronen naar kleuren en geuren om deze grauwe dag even op te vrolijken. Je hoeft nog niet om vrees te bevriezen nog niet te kiezen tussen de kleuren laat staan de muziek of hun klanken ik wek je , zonder te janken nog elke dag weer een keer tot leven. Al weet ik , vele illusies zijn al gestorven…

Gaande zal ook ons sterven zijn, wanneer sterft wie we denken. Wie we denken dat we zijn. Hoe wij ons ook verzetten blijven, gaandeweg begint elke dag. Elke dag opnieuw.…

Soms, als een distel door dik asfalt, barst er een regel poëzie de taal van mensen in. Zo werd de Dapperstraat een plek van hoge adel en duurt de Mei al meer dan honderd jaar. Zo wijs ik soms mijn kleine zoon des avonds op een fonkelend verschijnsel en roep: O Venus, felle star. Hij corrigeert mij wel, maar geeft het later toch misschien…

hij houdt de ene hand met de andere vast tracht het trillen te bedaren zijn verleden verscheurd tot op de draad versleten het slaan van de golven het krijsen van meeuwen het wordt hem droef te moede zijn gesloten roodomrande ogen verdrinken in een peilloze diepte…

in een flits voordat de tranen kwamen ik raakte je heel even aan vroeg je met me mee te gaan er was geen schaduw meer het zwarte was verdwenen de drooom die je gegeven had was in je blik verschenen je fluisterde een toekomst van gebroken glas zag scherven van een horizon die zijn oneindigheid verloren was ik hoorde sterven…

met je ogen op de nacht gericht wachtend op wat je had verwacht raken je voeten voor een laatste keer het hout voorzichtig breekt de stilte nu elk lawaai alleen één enkele windvlaag glipt er tussen door Janneke , ontstaan uit wit goud priemt z'n ogen in je ziel laat je meegenieten van z'n gevleugeld koor klanken…

Bij elke herinnering aan jou, Sterf ik een beetje. Bij elke traan, Sterf ik een beetje. Bij elke gedachte dat ik je kwijt ben, Sterf ik een beetje. En als ik al die beetjes samen tel, Voel ik dat ik samen met jou gestorven ben...…

En de wereld is als een stervende zwaan, als wij, blind, zo door blijven gaan. Volgevreten hebben we niets te wensen, gedragen we ons als verwende mensen. Die, als was het een soort van spel, de ander méér toewensen dan de hel. En versuft, door teveel eten en drank, vallen we in een rusteloze slaap op de bank. Dromen hardop van wat we hebben…

Wat zou ik moeten Als mijn weten Bij het sterven overlijdt Als persoon niet meer gespleten En mijn lichaam eeuwig kwijt Ga ik dolen als een wilde Zoekend naar een eeuwig doel Zal het vuur nog net zo branden Kent de ziel ook dat gevoel Wat zou ik moeten Zonder schrijven Zonder woorden als mijn deel Ach, laat ik er maar in blijven In…

Gyps fulvus Hij aast gierend op z’n vlerken ik wenkte hem boven Tarifa’s stranden en schonk een geraamte aan de meesterwerken met stinkende schimmel op de randen. Op bestelling van de doodgraver vijandig gewapend zonder tanden hij zal kluiven aan m’n kadaver vloekend op pezen en ingewanden. Op het einde met lege handen maar van de duivel…

met je ogen op de nacht gericht wachtend op wat je had verwacht raken je voeten voor een laatste keer het hout voorzichtig breekt de stilte nu elk lawaai alleen één enkele windvlaag glipt er tussen door de maan, ontstaan uit wit goud priemt z'n ogen in je ziel laat je meegenieten van z'n gevleugeld koor klanken…

ik sterf in een wereld die niet de mijne is ik staar naar een tijd die zwijgend vervaagt ik kreun om een onrust die mij verwart ik verdrink in een put zonder echo mijn lichaam siddert naar eenzaamheid tussen de sterren en de maan mijn ogen trillen naar stilte tussen de zon en de zee mijn mens-zijn huilt om een herfstgekleurd waanidee…

ze deed daar zo heel gewoontjes over, alsof er nooit een woord was gezegd. Alsof het eeuwig leuk zou blijven. Ik had haar niets in de weg gelegd. Ooit sierde haar die jeugdige lach, Ondertussen weggekwijnd onder druk. Haar ogen die geen tranen meer lieten. Ze droomde verder van liefde en geluk. Ze stond daar zo heel gewoontjes te wezen,…

As icke meuge sterfe Ick sieje aol werumme Ende sie freugt ende piene In haort ende lieve geprieme So mien jung, moei kieke Ungelieke ende so rieke T'is recht unne gaeve Hunne siele te laeven Al dieje mense, o so tere Gelieke vao ende mien mude Maoke mien so mere Icke sou so gere die lefe kere As icke meuge sterfe Ende alle werumme…

Aan de oever van mijn leven ebt de zee langzaam weg. Alle kracht aan mij gegeven vervaagd in woorden die ik zeg. Ik breng mijn laatste dagen naar jou en als de tijd ze heeft vermalen. Zijn woorden die ik nog zeggen wou de tol die ik moet betalen.…