Alle inzendingen over sterven

Niet meer dan drie procent..wat een gezemel Als ’t moet mag daar gerust een beetje bij Iedereen werk en elke burger blij Soms groeien bomen best tot in de hemel Brusselse boete..nooit..over m’n lijk Dan liever sterven voor ons koninkrijk…

loslaten het mooie moeten loslaten het warme weerloos laten gaan doet verstillen en verkillen alleen verleden blijft bestaan herinneringen zijn geschenkjes voor wie die wil verwerven laten dat mooie leven levend loslaten is een beetje sterven…

De schemering van de avond Gloort de hemel paars en rood Ik staar met open mond en denk Straks zal ik sterven ben ik dood Je fluistert in mijn oor vanavond Een stille wens die uitkomen zal Ik wil je koesteren kus op je mond Moet je verlaten uit liefde bovenal…

Morgen zal jouw bloed, door vele harten stromen, want dichters sterven wel, maar nooit voorgoed.…

nu jij wijl het nog zomert reeds winter meedraagt sterven laat horen telkens als jouw niet volgroeide vruchten te haastig de grond raken stel me gerust dat je doorgaat met leven beloof me in een nieuwe lente een rijke oogst ik mag je zo…

Sterven van angst. Verdwalen kun je in de toekomst. Zoekraken in het verre verleden. Doodgaan in de overleden tijd. Verdrinken kun je in het moment. Dat is de énige, Goddelijke weg, die tot ons ware leven leidt.…

Sterven dichters. Gaat menselijkheid dood.…

Schrijvers sterven eenzaam. Verhalen blijven.…

Hoeveel mensen sterven niet? Wie aan nieuws verslaafd is, stelt die vragen bijna nooit. Wie door angst verlamd raakt? Die ziet de antwoorden niet.…

Daar waar geboren worden, sterven is en andersom. Waar einde verandert, in ongekend begin. Voorbij de horizon, begint de horizin.…

Tussen het lover van bomen, ademt het gif van wraak. Men jaagt op vrede, ja, men schiet raak. Deuren van liefde gaan niet meer open. Alles is geblust, men gaat kogels kopen. Men bemind zijn echo veel te graag en geven elkaar het ergste kwaad. Geweld is de grootste therapie, weet men met zijn geweten nog raad? Hopelijk komt de…

Ja, Voor jou wil ik sterven, Als jij er niet meer bent.…

Je ogen vergiftigd Eens waren ze blauw Het doet me zo’n pijn als ik terugdenk aan jou De hoop was verloren 't verdriet was te groot ik moest je zien sterven aan die ondenkbare dood!…

Dan vangt zij de fonkelende ster die nog nagloeit op haar kille blauwe handen nog vol van licht, zuiver als kristal en zij spreekt haar wens zonder woorden Haar hart is vol van eenzaamheid in de zwarte kille nacht wanneer haar wens niet wordt vervuld en zij zal sterven, of breken van kou…

Ik zie in het licht wat dwarrelend gruis op gouden koorden een dans creëren in werv’lende warmte vol wondere schijn die me lokt om samen ‘n éénheid te zijn en ik denk aan de woorden bij sterven gesproken stof zijt ge tot stof zult ge wederkeren…

Hoe ziek zit het menselijk brein in elkaar hoe krankzinnig lopen hersengolven wanneer opnieuw een paard, drachtig en wel, zo gruwelijk te grazen wordt genomen dat beiden sterven. Hoe verknipt zit een mens in elkaar, zeg het me, maar als paarden konden praten….…

Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo traag... zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

ik ken het scenario , eerst sterven dat moet nadrukkelijk eerst en dan de reis vanonder het witte laken naar een kist als alles meezit -want die is duur, ik vond die van de Paus knap zie je- verder blijf ik gewoon rustig dood en de begrafenisondernemer helpt altijd daar kan ik op vertrouwen, de stoet ook, en toch…

Een kleine Noordse Stern poogt wiekend los te komen van het asfalt waar hij stervend ligt de kleine jongen hem over `t angstig kopje strijkend kan de aanval ternauwernood ontwijken ons vertelde deze vogel tussen jou en mij is het op sterven na voorbij…

ik droeg liefde en kind verder verder dan het sterven en de bomen in mijn bed de rillingen aan het raam gleden om flarden landschap en altijd door de wind ik herinner me mijn huid witter met de deuren dicht het licht was toen en ik ben nu de dood loopt om en om * afbeelding : Art Dekat ©…

Grote harten sterven leeg. De waarheid wordt bezongen door het hart zonder verwijt.…

voel ik nu een druppel zakken over mijn ongeschoren wang een traan die afscheid vertaalt in vluchtige vochtigheid van innerlijke treurgezang ik kijk nog omhoog alsof ik de waarheid verwacht van boven; het gevallen leed van een blad met uitzicht op herfstig sterven ik hou me van de dove…

Je mag niet sterven in het parlement. Een zegel op z'n kop toont weinig achting. Een vrouw met hoge nood, mits in verwachting, mag plassen in de helm van een agent. De raarste wetten op een rij gezet; verbied ze maar wat mij betreft, bij wet.…

één keer wil ik nog de scherven als er glas is stukgegaan één keer wil ik weleens sterven van geluk wel te verstaan één keer wil ik nog eens huilen duizend druppels zoete traan één keer in je armen schuilen om er nooit uit weg te gaan…

wanneer ik voor je viel weet ik niet meer de blauwe plekken op mijn knieën zijn al geblondeerd maar ik denk dat het was toen jij mijn lach uitdaagde jouw lippen te veroveren in die warme lange nacht die geen mondjesmaat verdroeg toen we samen het leven lieten voor wat het was en de hemel raakten zonder te sterven ~…

Mooi ben je Prinses met je droomogen Teder is je geur, een zoete vrucht, een lieve bloem, vrouwenzoete parels Het moet meer zijn dan weemoedige hartstocht Het verlangen te zwerven over jouw leden Lippen zacht te begraven in jouw geheimen Zoet te sterven in jouw licht…

onder het gehemelte van rochelende woorden sijpelt angst in herhaling om het smeekgebed gelaten in de helse dood te graven het ontvleesde sterven in de nacht gebrand trekt benen in een stuipend baren wanneer het einde in een nooit meer begin rumoerig in enkelvoud nadert…

Alle hens aan dek Christus was nog niet zo gek Rijstpap zullen ze eten Oude wijsheid Snel vergeten Tijd voor herinnering Ieder zijn ding Christus tekende een nieuw begin Heilig zij die sterven Onze vader Niemand zal het merken…

Geen beeld staart me na in ’t vlokkend ijs wanneer ik ga in een tastbaar sterven dat lokkend fuift Stappen die gesmeed in ’t heetste vuur verliezen de glooiing van het besef en ik zal dapper wezen doch zonder moed, waag ik mij zonder lichaam in de vertes van jouw bestaan…

Het is alsof de dood ons stilte afpakt en de kleuren van bloemen intenser zijn dan ooit maar helderheid is in een waas omdat de spiegel nooit kan liegen en denken soms niet verder gaat dan voelbaar beseffen dat het sterven ons de grootste talenten heeft ontstolen om voort te leven in gedachten.…