Alle inzendingen over sterven leven liefde

terwijl ze toezien hoe alles komt even blijft weer verdwijnt wortelen ze zich in elkaar doorgronden de diepte op zoek naar onwankelbaarheid de kracht van hun gehechtheid met bloei in de kruinen als eindeloze lente te verwoorden…

Wat heeft het voor zin te leven, als het sterven leven vernietigt. Alle geloven, godsdiensten, levensvisies tobben daar nog mee. De theologie poogt oplossing te geven: het godsbewustzijn. Een religieus humanisme geeft een beeld van soort paradijs. Van overgave aan leven en aan sterven, kortom aan liefde.…

Leven kent al vroeg plaatsen waar jij kinderen gaat krijgen jij stappen gaat zetten en waar jouw tafel lang zal staan, kent allang de plekken waar het allemaal deels zal gebeuren jij liefde zult ontdekken en kennen maar soms ook zult treuren.…

Bladeren dwarrelen rondom mijn hoofd, geruisloos naar de koude grond. Ze zijn van alle toekomstige illusies beroofd. gestorven aan het jaargetijden front. Verkreukeld is hun hart van goud, zij werden helaas voor het hier en nu te oud. Neem voorzichtig er eentje van in mijn hand, en wens mee te mogen zweven “naar mijn verloren vlinder” aan…

Om met jou te zijn in leven en in sterven en met iedereen. Om eeuwig leven en eeuwige genieting met jou en ieder. Om hoogste geluk van werkelijke liefde met jou en ieder. Dat alle sterven opnieuw geboren worden zal zijn en zingen.…

Gewone dingen, iets wat toekomst heet om mij heen kijkend in het weiland, wellicht uit een paradijs verdreven gewoon leven. En toch welt op deze dag zoals vandaag plots de prangende vraag zou ook God domweg wel eens bedroefd zijn.…

Als ik zonder liefde zou moeten leven zonder het te nemen, zonder te geven sterf ik liever, heeft ’t leven geen zin. Als ik zonder liefde verder moet gaan van alle emoties, alle warmte, ontdaan kent niets nog een einde of een begin.…

Toen ik je voor het laatst in de ogen keek zag ik de dood zag ik jouw dood zag ik geen angst zag ik geen vriend maar ook geen vijand en dat verzoende mij met jouw einde, ons einde met een laatste kus, onze doodskus!!…

waarom verschuil jij je nog steeds in de schaduw van je hart waarom houd je het licht dat je zelf bent zo tegen de pijn van liefde is oneindig zo de liefde wordt ontkend zij vervreemdt je van het leven en alles dat je bent laat je liefde dus stromen gretig en jong door elke ader laat de liefde niet sterven in de dood niemand wordt…

Haar lied is lang verzwonden; Mijn hart is ongerust, Maar van zijn leed bewust Gevoelt het bittre wonden… Haar lied is lang verzwonden, Mijn hart is ongerust. Het gloeit nog, als de vlamme, Voor haar, die mij verliet; O, kon haar spottend lied Mijn hijgend hart verlammen… Maar ’t gloeit nog als de vlamme, Voor haar, die mij verliet.…

Ik vloog de baren op en af Met haar, die tot een helse straf Mij nieuwe liefde in 't herte gaf... Maar, God, ik ben geen schipper, Hiphip, hoezee, hoihoh!…

Maar weet liefde, liefde kan niet sterven, zelfs als ook het zout van tranen de herinneringen als wijn zoals je zelf ook gaat ervaren uiteindelijk nooit op zullen zijn.…

Ooit eens opgejaagd door herfstlijke stormen die de bleke naaktheid van mijn wezen herkennen even meedogenloos ontbloot tot wanhoop geborgen tussen sterven de zwarte bladeren die stilte krioelend benaderen met wormen de draden een rottende humus die langzaam verteert hier wacht ik op de zon wijl de broeierige hitte in de grond rondom mij…

als een dichter sterft bij leven heeft de ebbe zich te vroeg doorgezet en verschraalt het kunstig zinnenweven tot knopen van een versleten letternet hij teert slechts op zijn scheppend verleden dat stilaan zo zijn glans verliest een poëet dient tot de dood zijn rijmen te smeden: een onvoltooid vers is waar hij voor kiest…

op een verwachtende hoop een droom met in wezen onbekende baten of zo men wil, fantasieloze gaten je bent op jezelf teruggeworpen niet om enkel de eenzaamheid te verheerlijken of je eigen zijn te stellen boven de ander het is een moment om het leven…

Van het sterven kijk daar is er licht van het leven kijk daar is de duisternis…

levende kustlijn van zand altijd in wording altijd aan het sterven landschap in beweging grillig ruig stelend en vretend onberekenbaar huizen verdwijnen onder bergen zand Charybdis’ wellustige kaken zuigen schepen op om ze dan weer uit te spuwen verslindende Scylla wacht sluw haar kansen af niets niemand blijft gespaard in dit…

Wanneer ik van de lucht kon leven, zou dat geweldig zijn, wanneer ik van de liefde kon leven zou dat enorm zijn, wanneer ik van de complimentjes kon leven, zou dat fenomenaal zijn, maar ik kan niet leven van de lucht, de liefde of anderszins.…

Vonkelt er een straal der zonne, lachend in het hart der bronne, borr’lend zingt ze in heilige wonne: liefde, liefde zoet! Kom, terwijl die zielestralen van het liefke in mij dalen, zal ik moedig haar herhalen: liefde, liefde zoet!…

Mijn grootste angst is om alleen te sterven Zonder kinderen of een geliefde naast mijn bed Waarschijnlijk ben ik nu op de helft van mijn leven en enkel goede vrienden om het mee te delen Slechts één keer mocht ik echte liefde ervaren Maar dat liep na enkele jaren anders af dan verwacht Veel van mijn hoop is toen gevlogen En een klein beetje…

Elke behoefte komt voort uit angst voor gescheidenheid van het Zelf Relaties zijn bedoeld om gescheidenheid te helen Als je die gescheidenheid heelt Zijn je behoeften niet langer een afspiegeling van angst en onzekerheid…

Om tegen je geliefde te zeggen: 'ik hou van jou', maar niet weten wat de Liefde is, en toch bereidt ervoor te sterven. Om van je hoop en verlangens een nest te bouwen voor je naasten, en ze laten gaan als het de tijd er voor is. Het vergt moed om te sterven maar nog meer om ten volle te Leven.…

Soms heeft leven een punt om er achter te zetten komma's , gewoon leed, rappe dagen van leven en welzijn liefde en hartstocht en noodzaak je hart en ziel te koesteren.…

Sterven hoef je niet. Stel je eens dodelijk voor, dat je moeder je baart. In liefde en in pijn. Dat je zal sterven. Stel je nu eens voor, opnieuw, dat je nooit geboren werd. Dat je moeder je nooit ter wereld bracht. Waar zouden we bewust voor kiezen? Voor onbewust en ongeboren zijn? Voor de liefde en het leven?…

Ik geef me zonder redeneren over, aan wat mensen liefde noemen. Aan leven voorbij oorzaak en gevolg. Aan moed en liefde zonder logica. Aan zinvol leven zonder vrees. Aan leven zonder strijd.…

lachen zal ik ik zal leven wat ik ook zeg zeg ook ik wat? leven zal ik! ik zal sterven wat ik ook doe doe ook ik wat? sterven zal ik!…

na je aardse tocht leef je zeker nog verder in je eigen kroost. jlb de schouders rechten glimlachend door de dag beurt medemensen op. jlb warme ontmoeting kan koude herinnering opnieuw milderen. jlb stil en gesloten kan met lieve aandacht worden ontsloten. jlb als t' einde nadert hoop je op je kinderen tot bij de overgang…

Vul mijn leven zoals het woud de zuurstof leven geeft Geef mij kracht zoals alleen liefde geven kan Laat mij sterven in jouw armen Kom, laat mij weer leven Geef mij toekomst die iets waard is Laat mij weer lachen met een hart vol liefde Vul mijn hart met liefde Zoals de getijden de lente met liefde vullen Geef mij de rust van een slapende…

sterven…

die nooit zal sterven…