32 resultaten.
De steilorige senior
netgedicht
1.0 met 2 stemmen 34 De aarde schudt, het stervensuur
Van menigeen heeft vorm gekregen
Een wooncomplex, een klachtenregen
Verschuiving naar miniatuur
Problemen met een nieuw bestuur
Met samenwerking, nieuwe wegen
De aarde schudt, het stervensuur
Van menigeen heeft vorm gekregen
Waar is die ooit zo goede buur?…
Het jaar is al oud
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 519 Het jaar is al oud;
uiteenspattende lichten luiden
het stervensuur in…
stervensuur
netgedicht
4.0 met 23 stemmen 1.540 de oude voorhang
geduldig als een wijze petemoei
vergeten stof en spraak van jaren her nog koesterend
in vouwen van haar pauwblauwe volanten
zich altoos warmend aan vergulde stralen van
wat late middagzon
bedekt het lege venster
waardoor geen bundel lachend ochtendlicht nog langer
leven binnenwaarts tot aan de sponde loodst
vergleden uren tellen…
Stervensuur
hartenkreet
3.0 met 14 stemmen 2.262 Langzaam vulden haar ogen
zich met tranen.
Langzaam kromp zij ineen
als een stervende vlinder.
Voor ’t laatst zag zij op
naar het stralende licht
dat – groots en gebundeld –
door hoge ramen binnenviel.
Toen brak het bladstille licht
de staf over haar.
De armen gespreid,
haar ogen gesloten,
steeg haar witte ziel klapwiekend op
de stralende…
Ik ben er
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 118 als je doof zou worden
zal ik je oren zijn
als je blind zou worden
zal ik voor je zien
als je niet kan lopen
zal ik je geleiden
als je niet kan ruiken
zal ik je roos zijn
als je doolt in duisternis
gaan we samen op weg naar het licht
als je stervensuur gekomen is
breng ik je naar de veerman…
Apotheose
netgedicht
3.0 met 38 stemmen 1.962 schone zwanenzang
dicht het boek zo diep bedrukt
de pennen breken…
De muur
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 1.215 Een muur rust op een fundament
van liefde en vertrouwen
liefde is het cement
waar wij op verder bouwen
door het afscheid op dit stervensuur
vertoont de muur nu scheuren
toch weet ik zeker:
jouw liefde zal ons leven blijven kleuren…
Bidden tot mezelf
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 350 Toon me straks,
wanneer mijn stervensuur aanbreekt,
de moed,
die ik jarenlang heb verzameld.
Geef me morgen,
wanneer de klok steeds sneller tikt,
de kracht,
om mijn angsten te verslaan.
Onthul me nu al,
terwijl mijn hart nog klopt,
de schoonheid,
van dit zinvolloos bestaan.…
verband
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 104 mijn handen lijken wel
op die van jou, als vrouw
en als persoon
verlies ik, doodgewoon mijn
kalme levenslust
angst vergrijpt
zich, aan mijn zwakke moment
hoe lang ik jou al heb gekend
doet er nu
niet toe
jij was moe -en ik
ik blies de dagen
naar een ander stervensuur
een oude muur, gekerfd vol letters
schrijft ons testament…
in eeuwigheid
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 147 mijn hart dat naar je smacht
Kom en rust in liefde bij me
En blus mijn hartstocht nimmer uit
Vlucht, oh twijfel, volg het gevoel
Sterk mijn diep verlangen naar je
Laat me liggen aan je zachte zij
Kus de lendenen in genot van bei'
Hoe is eenheid tot elkander
Brandend tot één enkel vuur
Overwin, mijn grootste liefde
Tot aan mijn laatste stervensuur…
De Doodsbloem verwelkt
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 331 De distels in haar hart geplant
verdrinken in tranen die druipen langs
ineengevlochten haarstrengen
van een voorovergebogen hoofd
Haar bibberige handen steunen gekromd
een vergeten aangezicht waarin ogen
zich bewegen naar een zonovergoten
licht bestaan
zoals een pas ontknopte doodsbloem
verzinkend in een nieuw leven
straalt zij nog…
Uur U
gedicht
4.0 met 6 stemmen 7.486 Vader en ik, wij zijn de luidkeelse
zwijgers. Ik hoef maar moeder
te fluisteren, of daar gaan we
met zestig minuten oorverdovende
stilte. Hij was al een man van halve
woorden, maar sinds haar dood
hoeft niets meer uitgesproken.
Af en toe hoor je hem slikken,
glinstert er iets aan zijn ogen
maar zijn gezicht een masker van
papier-maché, een…
Ochtendkrant
netgedicht
3.0 met 12 stemmen 1.518 Op de vroege lentemorgen
terwijl het bad mij wakker spat
dreunt de wereld op mijn mat
en dompelt mij in aardse zorgen
Ik lees van veel verterend vuur
van dode-mensen-landen
van weggeslagen stranden
ook van menig stervensuur
Vol blaren, derdegraads verbrand
krult mijn hart zich huilend krom
wil ik schreeuwen, maar blijf stom
door de koppen…
vergaan
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 431 van wat losgelaten blad
een dorre bloem buigt mee met oostenwind
ze wiegt haar tranen naar de zee
ze wiegt de dagen naar de overgang van meer
dan schelpen strooien op een oeverpad
met gras en lege ogen
waar de winter duizend vlokken weeft
besef ik, dat je leeft
in alle witte meeuwen en de vogelkelen die
de dag bezingen, rond een stervensuur…
Jouw blauw-dooraderde hand.
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 535 ."
In een houten doosje bewaar ik sinds jaar en dag een lok van je zachte, grijze haar, die ik voorzichtig heb afgeknipt toen je, buiten bewustzijn, op je stervensuur wachtte.
Op die foto uit 1951 sta je als meisje in een vlinderachtige jurk naast de man die mijn vader zou worden,
alsof je bescherming bij hem zoekt.…
Herfstbranden
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 483 In het vrome spoor van de vaderen
gloeit de as van de oude religie
nog rood na van het aardse hellevuur
dat de hemel de seizoenen bevocht,
maar smeulend in miljoenen stervensuur
Gods jaargetijden niet verbannen mocht.
Toch kruipen de dagen dicht op elkaar
en doven in het ghetto van de tijd.…
gebinte
hartenkreet
2.0 met 2 stemmen 365 ik heb mijn laatste blad gegeven
mijn armen reiken kaal en schriel
zelfs in mijn wortels kroelt geen leven
ik ben niet méér dan doods, steriel
mijn iele twijgen zwiepen zwijgend
gejaagd, door wervelwind gejut
ik voel me machteloos, onteigend
mijn rijke kruin werd weggerukt
Pan heeft mijn stervensuur geslagen
geen mistletoe komt mij nog…
Jos...
hartenkreet
4.0 met 12 stemmen 541 Je leven stond in het teken van de schijnwerpers
en vulde zalen met de lach van het toneel
Als een vurige diamant schitterde jij aan het publiek
Liet de mensen genieten met een snik in je keel
Je veelzijdigheid bracht zoveel kleur in je leven
Hierdoor kon je andere mensen helpen in doodstrijd
Woorden die je in het stervensuur kon geven
als…
Open raam...
hartenkreet
3.0 met 25 stemmen 2.674 blauwe lucht
Nog even genieten
voor je allerlaatste zucht…
Vogels laten zich meedeinen
op de zachte adem van de wind
Je ogen stralen in het schemerlicht
Even voel je jezelf het kleine kind
De angst voor je laatste reis is weg
Genietend neem je afscheid van de natuur
Nog één keer glijden je ogen de hemel af
in deze ogenblikken van dit stervensuur…
Werk van de Geest
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 97 Als zachte bries door kruinen der bomen
En warme tongen van onblusbaar vuur
Bent U tot de mens op aarde gekomen
Geleidt hem van geboorte tot stervensuur.
U geeft hem de gave van ’t zien en horen
De blijdschap en daag’lijkse verwondering
Van bloemenpracht tot zang der vogelkoren
Zo U ooit schiep zonder uitzondering.…
Ontwaakt uit een droom
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 85 dat de zon hoog aan de hemel staat
Vreemd is het in een droom te aanschouwen
hoe dat er vanuit de hoge toren
Bekleed met mos en spinnenweb
naar me wordt gekeken
alsof ik de klimop ben gespijkerd aan het hout
om alsmaar
hogerop te klimmen
Geperst geduwd verwrongen om te sterven
met de vreemde adem in mijn longen
zuur tot aan het stervensuur…
MAN
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 115 nog hoor ik je stamelen
in oerkreten witheet
hoor ik je gegrom
dat in zacht snikken vergleed
hoe zal ik je zeggen
dat ik stierf en leed
terwijl jij als een Hunnenkoning
mijn lendenen bereed
en lichaam aan lichaam werden wij kosmos,aarde,licht
naamloze massa met nauwelijks gewicht
offer, chaos, waanzin, plicht
oudjes voor het ultieme stervensuur…
De roos op de kist
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 622 onbekende gezichten
sieren de ruimte om haar heen
Fossiele gestalten die als verlate herinneringen
voorbij schuifelen geven pas
voor even
Ze wekken het idee van oude warmte
als de kaarsen worden ontstoken
Bibberig kleven de tranen aan menig vinger
die vroeger naar haar wees
Ze keken op haar vrijgevochten natuur neer
en zelfs na haar stervensuur…
Meimerei
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 44 te weiden
Deswegen schiet ik vol bei lach en traan
Geplengd door dezen doch meer nog door genen
Aan gene zeide van de overkant
Der styx waarheen de zwaan van tuonela
Bij charon met twee zilveren floreinen
Desteids haar stervensuur aan had verpand…
HET GESCHENK VAN MIJN VADER
gedicht
3.0 met 193 stemmen 63.445 Bij elk klokgetik
kwam zijn stervensuur
nader en nader.
Hij was rustig en goed;
lijk de moeder
die haar kindje heeft gedekt tot de kin,
en die heengaat op lichte voet,
stil en verblijd.
Zo wist hij zijn denken en daden bedolven
onder Gods warme barmhartigheid.…
De danseres.
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 168 Het was haar dance macabre,
haar pasa diabolo met de dood,
haar dansen in 't vagevuur,
haar tango van het stervensuur.
Zo liep ze nog rond,
zo viel ze neer.
Ach alles heeft z'n grond
maar 't gebeurt geen tweede keer.…
Wiegelied
poëzie
4.0 met 1 stemmen 393 Mijn smart kent rust noch duur,
die is als een stokoud man,
die snakt naar 't stervensuur,
en het niet bereiken kan...…
oudjaar
netgedicht
4.0 met 16 stemmen 2.209 een laatste vuurpijl
vonkenregen spat uiteen
inktzwart fluweel omfloerst het oude jaar
dat daag'lijks lied en luim alsmede
beleden zeer vergruisd tot stof en
mijmering vergaarde
een gouden ster
geheime gelofte in een flits naar de maan
kust in haar stervensuur beland uitgeblust
en moegestreden zwarte aarde die gewillig
gelijk een geduldig…
Innigste wens
hartenkreet
3.0 met 6 stemmen 400 Voor ons stervensuur ons tot zich neemt,
en het ons de adem beneemt,
laat ons wensen elkander weer te zien na dit tijd`lijk uiteengaan,
elkander weer te zien in die mooiste hof, na ons heengaan.
Stof wordt hij en tot as zal hij wederkeren,
maar laat mij bij leven verkeren,
in uw aanschijn en onder het zachte steunen van uw adem.…
te oud
netgedicht
4.0 met 16 stemmen 832 oudroze en gekarteld welft het oor zijn
tere schelp vermoeid naar binnen
broze oudgediende
vergroeid met wetenswaardigheden van weleer
oester
in een laatste stervensuur vol overgave voor
het crescendo van een naderend saluut
de bedding van de mond geplooid door
klaterende stromen, ontsprongen in het hooggebergte der
beleden overmoed, ijl…