Alle inzendingen over stille verwerking

Stillen! Om mijn verdriet te beperken. Om jouw liefde nog éénmaal te voelen. Door te schrijven kan ik het verwerken. Ik moet mij ook richten op andere doelen. Stillen! Om woorden te verzachten. Het was continu maar jouw lichaam. Ik was op jouw hart aan het wachten! En die klopte voor mij niet monogaam.…

Mijn echte problemen zijn niet van materiële aard En bevatten ook geen groepen mensen Het zijn vragen vanbinnen steeds bewaard Ieder mens heeft eigen vraag en wensen Het is ’t zoeken in ons twijfelend bestaan Bevestiging veelal van onze eigenwaarde Vergelijking waardoor wij ten onder dreigen gaan Ontkennen van innerlijke individuele waarde…

dat ik je mis dat de pijn niet mindert dat zou ik je zeggen dat de klok verder tikt dat mijn hart is blijven stilstaan dat zou ik je zeggen dat mensen het niet merken dat ik vanbinnen kapot ben dat zou ik je zeggen dat ik niet meer dezelfde ben dat ik jou elke dag zoek dat zou ik je zeggen dat ik zou willen dat je terug komt dat…

Het gaat mij niet zozeer om Het instituut kerk of levensovertuiging Maar veel meer gaat het mij om de grote stille ruimtes De ruimtes van de kerken Geven mij een heilzame werking Te verwerken wat verwerkt mag worden Bewust schrijf ik niet moet Want het is mijn eigen vrije wil Ik zou ook kunnen kiezen voor De ruimtes van de synagoge,…

Heb je moeite met verwerken van wat vroeger is gebeurd ? Schrijf je emoties van je af nu je al zolang hebt getreurd. Het zal je helpen te aanvaarden dat je bent zoals je bent, 't Verleden is niet jouw schuld als je dat maar eerst erkent.…

Nu de mist is veranderd In een helder blauwe lucht Nu de wonden zijn gaan helen Werpt verdriet zijn laatste vrucht De pijn maakte plaats voor leegte Die leegte bleef niet lang Want niet alles in het leven Is is kil, donker en wrang Eenzaamheid werd weggevaagd Door een streling van geluk En ik begin te vergeten Wat nu heel is was toen…

Verwerking van het verleden en dit is nog maar het begin.…

Besef is groot en eerlijk goed en antwoorden zijn resten van elke vorm van verwerking evenals het pijnlijke verdriet.…

Ik wil niet huilen, ik wil niet praten ik wil gewoon met rust worden gelaten De goedbedoelde adviezen en kussen kunnen de pijn nu geenszins blussen maar beklemmen mij tot benauwens toe het ligt niet aan jou, ik ben iedereen moe Mijn binnenste broeit, ik moet daarheen niet in gezelschap, maar solo, alleen Het water, de stilte en het groen…

Zwijgzaam als ik ben Wil ik luisteren naar geluiden Naar klanken aangenaam En vooral melodieus Woorden die het goede fluisteren Gemeend en zeker serieus Ik zal ze schrijven op witte vellen En mij verre houden Van enig commentaar Later wil ik ze zwijgend lezen En slechts denken; “Ach, laat ook maar.”…

Vol hoofd Vol indrukken Vol gevoelens Te veel lawaai Te veel gebeurd Te veel vragen Te weinig tijd Hoofd barst Als een bom Vol Bom Vol Bomvol…

Wanneer, oh wanneer zal dat gebeuren Dat mijn tranen verwerken het grote gemis…

Ik heb me opgesloten onder een glazen stolp alles kan ik zien, niets kan ik horen ineens hoor ik nergens meer bij men kan mij zien zo heel alleen toch ben ik niet eenzaam, ook niet verlaten volledig afgeschermd van het bewuste leven intimiderend klein is mijn wereld geworden ik mis geluiden, gesprekken, aanrakingen aan zuurstof geen gebrek…

Stille tranen zie ik in je ogen recht door je masker heen niemand mag naar binnen je bent nog liever alleen Er is iets in je kapot gegaan wat ik nooit zal kunnen maken ik wil wel maar alleen jij kan dat al lijk je bang het kwijt te raken Ben je nog aan het verwerken ik wil jou al die ruimte geven dan moet je dat wel zelf willen om verder…

nu is het stil wind weet van geen richting meer bloemknop blijft gesloten vogel strijkt geluidloos neer heel de schepping weet… het voorhangsel gescheurd de band is weer hersteld de sleutel omgedraaid morgen zal het anders zijn dan komt de dood tot leven…

Ik ben de dame met lichte geest en heldere ogen die in stille liefde van haar priester houdt nog het meest.…

De vleermuizen razen De wereld is verlaten Vergooi je leven niet met poezie Zei Komrij zie je dat dan niet De vuurkolf danst Zoals de muggen zouden dansen In trance En het vergaat Zo ook de woorden En was een lach Die sprak zonder te horen…

…’k Voel me zo vreemd, – zo vreemd bevángen zijn… Uw stille stemme fleemt als zoete wijn.…

Wie zijn verdriet verdringt zal het nooit verwerken…

Onze intimiteit maakt de nacht zichtbaar teder, en ondoorzichtig onze lichamen nemen de ruimte, in liefde en schaamteloos genieten het ritme van vrijen is zacht en dwalend in hunkering zo intens is onze schemervreugde in de dwaalnacht van onze keuze misschien de schaduw van het lijfzuchten van duister het stille herademen van verwerken…

Lichte krullen bloeide lente rond mijn mond zomer warmde mij een glimlach klein, maar toch waait de herfst in blije bui mij kleuren stil, wat winter brengen zal ik heb zoveel gekregen al of kan het nog?…

de stille gedachten in een klein gebied waarop men levende letters in het leven ziet stroomt langzaam samen tot een klinkend rijm aan de gedroomde grenzen van het zwijgend zijn…

En nog eens overviel Die stille stem mijn ziel: Daartoe ben Ik gekomen.…

rustige biartstraat werd deze nacht een helse meir door borrelpartij bij jonge dertigers. gekir,geluid,gebral vanaf twaalf tot vier. feest en drink wij waren ooit ook jong. heb tenminste empathie voor die mensen die daar in nottebohm sereen op de dood liggen te wachten en niet kunnen slapen. kan dat niet minder en anders, jonge buren…

Na warme dagen volgen koude nachten. Als lakens ligt de dauw op bleek en haag Versteven naar wat zonneschijn te wachten En slaat in wolken op en regent traag. De struiken tinkelen met haarfijn ijzel. En in de hof, de dragende appelaar Komt uit de damp reusachtig te verrijzen, Met ronde konen en veel grijzend haar. O eedle boom, die, boven…

O Heer, hoe vreeslijk zijn de dagen, Nu heel de wereld schreeuwt van nood, Naar uwe hemel waaien vlagen Kreten om bloed, klachten om brood. Gij geeft, en men verdelgt uw spijze, Verwekt kunstmatig hongersnood, En stilt op uitgezochte wijze Wanhopigen met lust en dood. De vlakten liggen braak en bloedig, 't Zaad en de zaaier sloeg terneer…

De lucht betrekt, het zand stuift op, Hoog torent zich de donderkop, Die blauw als lei, en koperrood, Dreigt met vernieling en met dood. De bliksem, kort en lang van lijn, Gelijk een zenuwachtig sein, Meldt ademloos: wie vloeke of kniel', Gedenk uw zonden, red uw ziel! Een windstoot, water, vlam, een knal, Alsof de hemel barsten zal…

Ook nu het avond wordt, Heer blijven we op U hopen, Het winterdaglicht kort, Hoe traag de dagen kropen. Het water is zo diep En donker, de lantaren Beschampt de oeroude baren, Waarin de wereld sliep. En als de smalle boot, Waarin ik word gedrongen, Van levens wal afstoot, Hoe hoog de golven sprongen, Van u komt heil en heul…

Hoeveel pijn is te verwerken? Wat is draaglijk voor een mens? Wat maakt leven waardevol? Waar ligt toch die grens? Wanneer komt toch dat punt Dat verdriet berusting wordt Waar pijn vervaagt in tijd? Waarom is het leven kort? Hoelang staat er voor spijt? Wat is nu de standaard Voor verwerking van verdriet?…

Hee ouwe rups, ik haal je in Nog maar 25 jaar En nog enkele dagen Dan heb ik mijn zin Mag ik de fakkel dragen Jij hebt jou record Niet echt scherp gesteld Maar ik heb je door Je dagen zijn geteld 62 plus en nog een beetje Is voor een mens niet echt oud Te jong zelfs, maar dat weet je Doodgaan laat je koud Jij stierf zo onverwacht Het leven…