Alle inzendingen over stonde

Ik stond vannacht met een kwast in mijn handen Ik stond voor jouw muur die blank was Ik stond op het punt om de waarheid te zeggen Goddank ik bleef staan en tekende niet Hier woonde Geluk vandaag…

ze stond op uit oude woorden en sprak naakt en werd gewassen zoals zij leerde van haar moeder voor niets krijgen we dag en nacht maar zelf moeten we water halen om ons te wassen, opdat de dood mooi in het leven kan groeien…

Er stond daar eens een schone bloem Helemaal verdoken Ik vroeg ze toen "Gij schone bloem, Waarom hebt g'u weggestoken?…

In liefdevolle herinnering aan Willem Frederik van der Giessen (1923-2003) Keukentrap beladen Met spijkers en schroeven In soorten en maten, Tekening achtergelaten Op een kistje van hout - Tot op de millimeter Nauwkeurig je nieuwe plafond In de sponningen gedouwd - Je had het afgekregen, je Laatste klus, en alles Stond er…

kwamen ter communie een jongeling in keurig pak gestoken grijs en zwart met in zijn hand een hoed en aan zijn rechterarm keek sluiks terzijde zijn minnares als vrouw vol levensmoed En 's anderendaags trad er een rouwstoet aan wenend in hun hart om al zijn zonden niet elk gehuld in grijs of stemmig zwart waar voor de poort de limousines stonden…

- zie de zeven berken er groeien zwarte tongen de dood sprak zijn verleiding uit ’t was alles wat jou overbleef - de dagen veranderen ik stap naar buiten kijk terug en naar de verte stilte opent vogels tegen de achtergrond van poëzie en ik geef me over aan dat wat niet vervuld werd aanvaard woorden die hun plekje nooit vonden…

Terug, naar waar zij ooit stonden.…

ze stonden wat te turen handen boven hun ogen starende blikken gericht op de zee slechts gekleed in een fel rode bikini en een donker blauwe boerkini gewoon gezellig samen hand in hand twee jonge vrouwen op ‘t strand…

dit vraagt om volharding; breek de dagen, doorsta de uren, het staan in stilstand verblind het ogenblik, om samen geheugen in vlees te prenten om atomen van steen als rook tot lucht te blazen verzacht een rots haper de tijd…

Ik ben vannacht bijna doodgegaan, als een vreemde tastte ik in het duister van mijn bestaan; de aanzet tot het komen en gaan, wanneer gedachten worden gekluisterd: het leven is als het spel van wolken en maan, al even ongrijpbaar als haar grillig bestaan; de strijd aangaand met wie niet goed luistert.…

in avondlijke stond ligt open naakt naast mij jij, en wij op ‘t strand van een nog onbekend land met achter ons een storm lust en passie zout lik ik van een wond en vind je dagelijks nieuw laat mij weer in jou vallen de geur van algen en koralen begeleidt mij tot jouw grond.…

Op een voetstuk stond hij Zijn leven lang geëerd Zo goed was hij, en zo geleerd Met prijzen overladen Door het leven gegaan Tot aan zijn dood - Toen zijn de prijzen Met hem het graf in gegaan…

het sneeuwt een donzig dekbed tegen schrale kou ogen rustig vingers blauw niet bang je wacht allang het laatste stuk leek op een ongeluk er wachtte iemand op een bel die rinkelloos de tijd versnelde van het afscheid we stonden bij de hemel hoog ingepakt en later dan we dachten keken toe hoe jij de drempel nemen zou obstakels waren…

Ik stond te praten en lette niet op de bal – tot hij mij raakte.…

Doodlopende steeg: kijk eens naar die blinde muur uitzichtloos dichtbij.…

Schouder aan schouder Stonden wij In de zon In de regen In de zomer In de winter Schouder aan schouder Stonden wij Als de herfststorm Ons omver Trachtte te blazen Schouder aan schouder Stonden wij Op uitgestrekte stranden Op hoge kale bergtoppen In diepe donkere dalen Schouder aan schouder Stonden wij En we wisten Dat…

Hoe dikwijls stond ik op mijn wandelingen door het weiland niet bij een damhek stil. Een aantal planken die op van streek tot streek verschillende wijze met elkaar verbonden zijn.…

Hij stond voor iedereen klaar Zowel in woord als in daad Niets was hem ooit teveel Hij stond altijd paraat Zo hielp hij veel gezinnen Met klusjes en problemen Men vond het heel gewoon Om hem daarvoor te claimen Tot hij ziek werd op een dag En alleen lag op zijn bed Hij belde naar zijn buren Maar die waren al bezet Hij belde naar zijn…

Met lippenstift had jij geschreven in paars violet dat jij moest gaan Onze verhouding hield jou klein Begon te huilen met mijn armen op het tafelblad, mijn hoofd erop Juist op dat moment vroeg ik me af wat voor hout er was gebruikt welke boom er was omgezaagd, en als de boom er niet geweest was Van diep binnenin begon gelach botten versplinterend…

Oh Nederland, waar eens mijn wiegje stond. Vaak denk ik aan vroeger terug, maar de tijd gaat veel te vlug. Oh Nederland, waar een glimlach nog volstond en op het matje bij de deur nog "Welkom" stond. Nederland, wat gebeurt er toch met jou, als alles zo verandert, alles waar ik van hou.…

Ik heb net aan jullie graf gestaan en liet mijn tranen rijkelijk stromen toen het graf van Ko en zijn dochter het leek opeens zo kort geleden nog Maar toen ik naar de datum keek leek het een lang vervlogen tijd ik weet opeens weer hoe ik jullie mis en voelde me zo teneergeslagen Ik heb mijn tranen weggeveegd want ik weet; zo is het goed…

ik zag je papavers veroveren aan het grote raam je liet het maanzaad zien om mij - blauw - uit schaduwpoëzie te bevrijden ik herkende je handen en het trage web dat in grote donkerte sliep alsof uit het zandig licht waarover je sprak, geen erfenis daalde…

De dag stond stralende, gesponnen klank, De hemel lag, schedel van God, vol wonderen, De zee zette zich om, en goot zich uit, En joeg zich op, en stond, en bolderde. Het was al vreugd', een mild geraas ging uit Van golven, die de castagnetten sloegen, Van wolken, die het zijd gewaad verschoven, Van onzichtbare strijkers door het Ruim.…

Ik stond met lege handen bij de kist.…

jij was nog lang niet klaar met leven bevocht de dood met alles wat je bezat op die bewuste dag vroeg je je af ' waarom ben jij hier, en jij.. en jij ' in gedachten gooide jij jouw benen over de rand van 't bed klaar om op te staan, aan de wandel te gaan in gedachten je hoofd wilde wel, je hart had nog zoveel willen zeggen je oren…

met een ‘’tot morgen’’ De beelden vervagen, verlagen ons morele niveau Zie ze wijzen vanaf de plek waar eens een huis stond…

Stond iemand er wel eens bij stil, hoe een ster zich voelde? Stond iemand er wel eens bij stil, hoe Diana zich voelde? Stond iemand er wel eens bij stil, dat beroemd zijn, niet alles is?…

ik reed vanmiddag door de kerkstraat en wie schetst mijn verbazing, daar stond een kerk. ik reed verder en kwam terecht in een dorp en wie schetst mijn verbazing, op het bord stond: dorpstraat. ik sloeg rechtsaf en kwam in de esdoornstraat en wie schetst mijn verbazing, er stond niet één esdoorn.…

Ik stond op rand van de kade te kijken naar alles wat er te kijken viel Ik stond in de wind te genieten naar wat er te genieten viel. Ik stond er een praatje te maken met een man die me passeerde meer niet En toen stond ik weer te kijken naar wat er te kijken viel.…

Alsof hij er nooit stond hij is weg, alsof hij nooit fier en vol lampjes stond te pronken, daar, in de hoek. Ingepakt en wel ligt hij weer zonder verlichting pronkbaar in de kelder te wachten op het volgend jaar! Alsof hij er nooit stond.…