Alle inzendingen over stoppen met roken

onverhoeds rinkelt en ze gaan praten en laten me naakt ALS zonder enige ondersteuning van hoofd en nek ik rechtop word gezet ALS ze mijn rolstoel onhandig bedienen, of ze vermorsen mijn voeding op bed ALS ze te vroeg het toilet binnenkomen, vergeten mijn ondergoed netjes te doen ALS ze mijn schoenen te stevig strikken, ruiken naar rook…

oogjes kijken schuin lachjes zijn weer vol betekenis er hangt spanning in het huis buiten schijnt een vale maan en schaduw speelt waar schoorstenen wit roken het welterusten ritueel na liedjes en verhalen lijkt eindelijk eens goed te gaan toch komen ze wat later een voor een weer voor je staan het lukt niet goed met slapen schoenen…

Zijn honger, als potente edelman Was al op jonge leeftijd niet te stillen Hij was wat je wel noemt een Don Juan En regelmatig nam hij het ervan Gewoon, wat alle mannen stiekem willen; Hij stelde jongedames vaak de vraag: Zou u voor mij uw rok op willen tillen, En mag ik even voelen aan uw billen ?…

Dan rook je plotseling de zee en aan het strand was je de helden van weleer alweer vergeten.…

woejwoej o zo fijn poederkool met rook op diezelfde wind verspreid (voor de spiegel dit ja-woord oefenen) dat vooral ja van vliegas kreeg hij borstgroei...…

Maar, u steekt zich in decennia van schulden voor een stulp met riolering die vaak stokt, een interieur dat door het roken is doorleefd, met in- en uitgangen waaraan een luchtje kleeft. Aan alle kanten uitzicht op een blinde muur. En huur? Niet mogelijk. De eigenaar wil er vanaf. Het spookt er.…

Hij hield de handen voor 't gezicht, Hij dacht door tranen te verstaan, En in dit duister, diep en dicht, Zag hij de bonte wereld aan; Hoe blonk het goud, hoe rees de stad Gehorend opwaarts voor het blauw; Wie ooit gezocht had en bezat, Hoe maakte rook zijn vensters grauw.…

ik heb de nachten geel gezien je angsten schreeuwden rood je wist niet of het donker was omdat de kleur je dat verbood het zwarte jurkje in het goud dat uit je ogen vloeide streelde heel uitdagend langs je huid omdat je lijf mij boeide de zon weerspiegelde het blauwe kleuren van de zee ze brandde huid en haar en nam in rook je kleding…

mijn beesten waren dons en pluche gekleurd knuffelzacht dichtbij zo voor het grijpen toch speelde ik er niet echt mee zij hadden geen naam roken naar zand en zee de zilte geur van ver en avontuur in het afhollen van duinen voor de lawines uit ik zag altijd het eerst de wolkjes komen dat maakte vaak een eind aan onze strandvrijerrij…

omdat omdat we vrienden hebben alles wat we weten bestaat al lang alles wat we geven is niet van ons maar gekregen, omdat wij er zijn voor elkaar, en hij omhelst me stil voor het raam geef ik me over in zijn geur we kijken hand in hand naar de sterren hand in hand schrijden ze over de hemel aan de overkant van de rivier kringelt rook…

Hij hield de handen voor 't gezicht, Hij dacht door tranen te verstaan, En in dit duister, diep en dicht, Zag hij de bonte wereld aan; Hoe blonk het goud, hoe rees de stad Gehorend opwaarts voor het blauw; Wie ooit gezocht had en bezat, Hoe maakte rook zijn vensters grauw.…

Een composthoop en, erboven, slierten traag vervluchtigende rook. Op het erf een kar met groenvoer. Groene halve staldeuren. En op de strakke, spiegelende beek lichtbruine vlekken, bladerdek. Roerloos wou je zijn, onbewogen blijven.…

wal en schip de scheepswand is onze huid -er zitten barstjes in we moeten onze huid duur verkopen het is tenslotte al gisteren laten we een gat in de tijd metselen voordat we dit nalaten stel dat we vergeten iets in een hersenhelft terug te duwen de huizen waar we te laat voor school waren zijn van steen toen je er nog woonde rook…

Hoog is de dichte koets Boven is Boven en Onder is Onder Huilend dragen we de lange sleep het circus door, we wisselen van hoed, rollen het testament uit en staan stil voor een groepsportret Het leven gaat door, onder tromgeroffel rijdt de koets rond, sneller en sneller, opgejaagd door de muziek en saluutschoten uit de tuba, overal rook…

voor een laatste groet tijd vergoedt geen afscheid lucht ging vonken in een spel van ademloze woorden je bracht me bloemen die al zomerend nog bij de lente hoorden ze kleurden ogen met de warmte van je lach in hun glans zou de uitgestelde hemel ook op aarde mogen je hebt het paradijs maar afgebeld, je zinnen smeulde vuur, er was rook…

, gespetter, -pieter, -pater en geklater en tegenstanders om weer af te drogen Dat waterracen is zijn pakkie-an, zijn snelheid is als die van kruisraketjes, zijn powerboat een pakje sigaretjes, want Cap’tain Cees is de Marlboro-man Van welke kant je ’t ook bekijkt, ’t is levens- gevaarlijk, denk aan je gezondheid, aan de longen waarin rook…

Je hand pakte mijn rok zo renden we door 't gemaaide gras we stonden stil: de lucht betrok wolken wrongen zich in bochten en wegen je zei: 'laat het maar regenen de zon - en af en toe een stortbui' je blik trok als die bui over mijn hart in dikke druppen vielen we samen gaf ik liefde weer nieuwe namen wilde ik voor je dansen op…

Oma breide knikkerzak en poppen nóg proef ik dat gezellig sfeertje Opoe zat sokken te stoppen bij een elektrisch peertje. Bij Oma mocht je in de bedstee slapen, een sprookje vertellend bij je bleef staan bij Opoe zat je van verveling te gapen en zei al snel, het is laat, ik moet gaan. (dit alles gezien door kinder-ogen)…

Met naast mijn wang jouw prachtige gezicht Die ik elke ochtend kus en streel en aanschouw Een verlangende herinnering is wat ik er aan overhou Dus hou ik je stevig in mijn armen gedrukt Voor eeuwig samenzijn toch niet gelukt Met herinneringen moeten we het gaan doen Van de eerste tot aan de allerlaatste zoen Samen hebben we besloten ermee te stoppen…

De dag is dorstig, schaars het vocht ik droom van koninklijke perskuipen die met overdaad mijn koortsstuipen stoppen.…

Iemand anders ruimt wel op achter onze Haagse reet We verpesten onze burgers met een goed belegd gemoed De pensioenen staan maar te luieren, zoals je weet Niemand weet wie het over de balk smeet Het volk huilt als een rouwstoet Het werkende volk weet dat het tot het einde der dagen werken moet Niemand weet dadelijk meer hoe het op je zestigste stoppen…

Ik ben ziek zeer ernstig zo veel bibbers ik kan er niet meer van eten en kan niet meer stoppen, er aan te denken maar wil het ook niet vergeten het zijn de kriebels als een groot monster en onder mijn huid loopt, zich daarna vermeningvuldigt het maakt me druk in mijn hoofd alles klinkt als muziek de melodie van de klank alles is tergelijkertijd…

Rivieren klateren krachtig omlaag, produceren een niet te stoppen woordenvloed Het water vordert gestaag tot het op haar pad, onvermijd'lijk de vlammen ontmoet. Waar water en vuur met elkaar in conflict zijn worden de vlammen gedoofd.…

Zelfs nu is er de gedachte, zo sterk als ooit of toen Kan ik slechts door te sterven, stoppen met de pijn Moet ik dat werkelijk accepteren? Is dat wat het moet zijn?…

Licht schokkend glijdt de intercity over zijn vastgelegde lijn Door vale ruiten vol met smoezeligheid grauwt grijze mist over de donkere stad Geroezemoes van geluid klinkt op Ik zit weer in de trein Gesprekken ongeremd door de passagiers verspreid worden plots afgebroken als hij daar binnenglijdt waar nooit een trein zou moeten stoppen…

Het tij is nu gekeerd, de herfst niet meer te stoppen. Zuchtend zet ik mijn computer aan, het is weer tijd om te "googleen" en "photoshoppen".…

Ze heeft vanavond geen tijd Voor mijn ondoofbare verlangen Ik leun op de brugleuning Het loopt tegen middernacht Ik kijk naar mijn schaduw Aan de oppervlakte van de gracht Plots zie ik een tweede schaduw Een stem fluistert mijn naam Voetstappen stoppen achter me Voel haar adem in mijn nek Warm en aangenaam Ik draai me snel om Ze legt…

Je ziet die jongens weeklijks in keurslijf de velden betreden op wankele benen hun neuzen wijzen al naar hun tenen hoogste tijd dat ik nu de Beurs schrijf U die Ajax in delen splitste en heeft genoteerd kijk toch - de handel zo gaat naar de knoppen beweegt er één je ziet al zijn maten stoppen bij samenspel zijn de acties tegen elkaar gekeerd…

Niet te stoppen na het wispelturig voorjaar met korte schemers en kille avonden nog zo voelbaar. Geef mij maar de dagen, eindeloos en lomer. Waarop de tijd schijnt stil te staan en de klok het genieten niet vermaalt noch zich in afgepaste stukjes steeds herhaalt. Hoe de strijd met een lege agenda aan te gaan?…

Ik ben een wolk Jij bent de zon Die mij doorklieft Ik ben verliefd De warmte die ik Soms met vochtige ogen In jouw hart lees Valt met geen pen te beschrijven Met geen potlood, met geen viltstift… Geen… ach laat ik stoppen met zoeken naar woorden Ik wil gewoon niet overdrijven… Woorden die in de buurt zouden komen Zijn als druppels op…