Alle inzendingen over strand

Zondagmiddag, rust maakt me weemoedig Even uitwaaien op het stille verlaten strand Het gemis maakt me zo emotioneel en leeg Het gevoel wint steeds weer van mijn verstand Nooit gedacht dat alles zo weinig waarde had Dat je ooit mijn liefde en vriendschap zou weren Het vertrouwen dat ik had is zo geschonden Ik wil mezelf nooit meer zo laten…

Op dit warme, halfdonkere strand geef ik je mijn hart. Hier mijn lief, ik geef je mijn hart in een schelp, in deze witte met dunne streepjes! Ik geef je mijn hart duizend keer.…

Wij liepen naar het strand van de binnenbaai, dat geen geweld kan doorstaan. Zand over het pad, ruwe sporen van water waar zee door de duinen brak, planten afgerukt en nog bloeiende, slap op het strand. Eb en vloed zaaien weer nieuwe schelpen. Nog nooit zoveel oesterschelpen, geribbeld en wit.…

Samen met hem een stuk toekomst verdronken Jong leven geland Aangespoeld op een strand; in het hiernamaals nu terechtgekomen Via de zee voor toeristisch Bodrum ALAN KURBANI een jochie van pas drie ontvluchtte de oorlog om t' overleven, maar vond in zee de dood... .…

Zwem naar de zijkant van de mui en probeer rustig het strand te bereiken, ook al ben je waarschijnlijk uitgeput. De zee, verraderlijk maar ozo prachtig, heeft en geeft vele vrijheden. Foto Dick Voogd…

Wij kennen al jaren van die dagen de korrels aan het strand, de schelpen het schuim op het water dat af en aan als golven wederkerend het strand aandoet, het koude dat je in winters laat huiveren. De nacht telde deze keer minuten lang uren.…

Er verdampten onnodige woorden in elke ademtocht, omarmden de verten in iedere blik die een leegte achterliet, een korrel zand, die door het getij, in menige omwenteling zijn eigen wereld beliep, op een nog onbekende strand, en een afdruk schiep om in te schuilen.…

Sneeuwwitte vlaktes zandduinen als golven gestroomlijnd schelpen aangespoeld op een hagelwit strand het beeld overdondert gedachten dromen voort verbeelding draagt mij naar de horizon verstrooide as verdwijnt als sneeuw voor de zon stilte... ik verlies mijzelf in stil geluk.…

vaak heb jij de aarde gekust maar ik heb je nooit zien breken buigzaam onder storm en lieve lust want iedereen mocht alles weten je groeide naar een knipogende zon maar hebt je afkomst nooit verloochend jij was meer dan mijn rots in de branding ik strandde dan ook in hemelse verwachting…

Hij woonde in een prachtig huis aan het strand van Kao Lak. Op een zonnige dag (ze zaten net aan een ontbijt van toast en sinaasappelsap op de veranda) kwam er een golf en Frankie zag zijn ouders nooit meer terug.…

Geef mij aan de sterkste mee En schiet pijlsnel naar ’t strand. Surfplank van vlees en bloed.…

De pelikaan lonkt naar de vangst van een visser laat de tijd rijpen als het getij over het strand stormwind raast woester dan woest kille lucht waait de schelpen naar een nieuw getij als ooit op een dag vandaag is geworden en later ontluikt tot in het einde van de tijd…

Hun mond vol zand, liggend op het strand, Bleven ze gelukkig in leven om verder hun hartstochten te beleven.…

Vanaf het strand kijk ik omhoog Naar regen en wat zonneschijn Aanschouw de flauwe regenboog Hoor en zie een krijsende meeuw Natuur in al zijn schitterende vormen boven zee Draagt deze door wind gedragen witte vogel De ziel van een verdronken zeeman met zich mee…

Een zilte geur vermengt zich met vlagen van mist over het strand. Ik wandel met jou hand in hand. De storm heerst over het land!…

Haar ogen schieten vuur ijskoud glijdt taal hard als staal langs onbegrepen terwijl hij zijn handen wast en even omkijkt brandt er een vraag op zijn lippen in gedachten strand hij licht jaren voorbij lest haat laat en gaat…

In zang van de nachtegaal bevlogen geen woord, mijn hart, nog nooit gelogen het strand, de zee, mijn ziel veroverd de vingers aan mijn geest getoverd muziek, een lied, vrolijke noten een droom in groot geluk gegoten van liefde die niet over gaat omdat mij, alleen maar jij, bestaat.…

Laten we dansen rond het vuur Als zigeuners in de nacht Vergeten de stormen en de pijn Laten we dansen op het strand Als kinderen van de zee Breken golven in het zand Laten we dansen in de sneeuw Als minnaars in de zon Vervoering van het noorderlicht…

ik waai pik je op en waaien samen bruin op stranden waaien bergen passen dalen waaien over landen met elkaar stevig in handen over alle talen zonder oude schepen die verbranden waaien we vrij vol liefde en door niets en niemand te achterhalen…

Dansend en zingend loop ik over het brede strand in de energie die uitdijt tot over de witte duintoppen en de blauwe lucht.…

Terwijl hongerige schaduwen de vallende avond bezetten lichten zij de volle maan bij tussen wit en vluchtig zwart een bundel letters helder en blauw van belofte geprojecteerd op mijn verstand een droom van uitzinnige woorden pootje badend aan mijn wakker strand.…

Ik schrijf met mijn tenen, letters in het zand, de letters vormen woorden, daar op dat warme strand, de woorden die verdwijnen zodra de zee weer aanrolt. Ik schreef de woorden in het warme zand, alleen bestemd voor mijn ogen, daar aan de kust, in dat langzaam verdwijnende zand, in het water.…

je zwaaide witte handen wierp me een rode glimlach toe uit je gebruind gezicht in je ogen danste zomerblauw een warme zon en in je haar nestelde wind een lentekind de branding kabbelde als toen sloeg in groene golfjes over spatte op het strand wit schuim nog op je hand…

Een hemelsblauwe lucht hing boven het strand, met kleine witte wolken. Een prachtig geheel met een lichtelijk roze kleur aan de horizon. De waarde voor de natuur is en blijft belangrijk. Het blauw was overtuigend aanwezig, bijzonder mooi om er getuige van te zijn. Foto Dick Voogd…

Stad met rafelrandjes Een tram rijdt door het gras En de zee, de zee, altijd dichtbij Nostalgische panden Duinen en strand Lopend naar zee Steeds weer die zee Stad van verhalen Talrijke talen Aan zee begon de herfst vandaag Den Haag…

ze stonden wat te turen handen boven hun ogen starende blikken gericht op de zee slechts gekleed in een fel rode bikini en een donker blauwe boerkini gewoon gezellig samen hand in hand twee jonge vrouwen op ‘t strand…

Vroeger op zondag, Met je ouders naar het strand. Vlakbij Heemskerk met je voeten in het zand. Blinkend het zonlicht ontvangen in je ogen. De toekomst nog lang niet vervlogen. Je hoofd nog vol van het heden. Dat is nu lang geleden.... Het is nu raar...en denk telkens... Ik hier jij daar. Dag lief mens.…

ik wist het maar het kwam beter uit me iets te verbeelden dorre randen van de slaap uitwassen van een droom het wordt heel vaag nu burengerucht geritsel van een muis danig in de war nog meer geritsel struisvogelen in het zand reizen door het landschap het bos is er om te negeren daarom zoek ik schelpen op het strand…

in de woeste bezeten kop teistert het spookhuis van zijn kindertijd blokken basalt houden onwrikbaar de wacht onstuimige kleuren spatten uiteen vermengen zich met het wijde water golven slaan in dikke klodders op het strand woeste verfstriemen belagen het doek…

de lucht is vandaag gevuld met aankomst en verblijf bevroren in hemel en veranderlijk met wolkenvorm vertrekken is geen object geen onderwerp in een kooi geen zinsnede op het strand geen visgrond en zilverplevier misschien een draadloos paaltje in ongemaaid weideveld een onzichtbare kust, een hek of onmiskenbaar iets dat beklijft…