Je lippen trilden toen de zee
zich terugtrok van de kust
waar het verlaten strand
jouw eenzaamheid vergrootte
zoekend keek je rond
en vond
haar naam
verweven
in de einder
en ik zag
je blik
verdrinken in
de branding…
Achter de duinen het overbodige landschap.
Geronselde wolkenhorden. Strand dat
langzaam zichzelf schept.
In ouderwetse rieten strandstoelen
zitten mensen te sterven, tatoes
op hun geloken oogleden.
Een enkel sigarettenrokend lijk
lost op in rook.
Een beroepshond met een bijbaantje
snuffelt langs de vloedlijn.
Vindt een kinkhoorn.…
Ik vraag mij af of die smeerlappen van IS
ook naar zulke navrante beelden kijken,
het directe gevolg van hun strandbeelden
met onthoofde onschuldigen. En Assad, hoe
houdt die als vader zijn hoofd koel en in
de quasi-trotse plooi bij deze waanzin?…