Alle inzendingen over strelen

pure stilte, wat zou me dat deugd doen laat me schuilen in jouw armen wat snak ik ernaar even te liggen mijn hoofd op jouw schouder net zoals vroeger je hoeft echt niets te zeggen een oplossing zoek ik zelfs niet maar wat ik je vraag, is er gewoon even zijn voor mij, voor mij alleen wij met z'n twee in de zetel, en me dan zachtjes strelen…

'k zou je willen omarmen in mijn armen, verwarmen je in slaap willen sussen zachtjes je gezicht willen kussen je liefdevol willen strelen je dagelijks geraakte hart willen helen. Maar ben niet meer de persoon hiervoor 't voelt in mijn hart als een drilboor. Maar zal sterk voor jou blijven dit dan af en toe maar van me afschrijven...…

Nu, tussen schemering en nacht, hou ik je in mijn armen, en streel je rimpels, diep en zacht mijn hart vol van erbarmen Ik neem je handen een voor een, en hou ze in de mijne, en wacht, tussen schemering en nacht, tot een nieuwe ster zal verschijnen.…

inslaan hier is de wil geen wet en is het weer stilstaan bij het begin het is niet door te drukken een keuze te maken in gokken hoewel de uitdaging om beslissing roept maar als er een waaghals in je schuilt kies je de kant waar wat licht straalt donkerte lokt alleen zwartkijkers het is aan mij om mijzelf mee te tronen met een smoes die kan strelen…

zware zwarte nachten ingekort door schuifelend avondgloed mossen zwellen met insectenvloed waarom leven nog langer wachten als voorjaarszon ons strelen wil reeuws geluid achter heesters levensdrift en soortbehoud: nieuwe meesters waarom mijn lief dit verschil met het koude verlaten ijs tussen naakte waaibomen velden eentonig, verlaten…

de zon aait het aardewerk van waaruit de bloemen gretig bloeien de collines in gindse verte strelen elkaar met tedere tinten de lucht hemelsblauw zoals het moet en het gestapelde muurtje op de voorgrond maakt het plaatje bijna af…

jij bent mijn rots vangt licht van dageraad verzamelt warmte als de mens nog slaapt jouw hitte komt pas vrij in avondlijke uren ik was erbij jij warmde mij je gaf je bloot aan maan en sterrenregen ik voelde hoe jij zacht de dag besloot in mij beschutting geven streel nu de kleine barsten in jouw groot massief kou zal jou in…

men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken of het soms een ander hart kan breken toch zal gedeelde smart vlugger helen een luisterend oor kan wonden strelen of de scherpste kanten zacht afbreken men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken toch is er angst dat je geklaag…

Met ritmische tussenpozen aangetrokken het verlangen van je verwarmende lichaam aanraken zoenen likken strelen in rust liggend bij elkaar de dag de liefde bloeide. Steeds meer en groeiend gevoel ook de gesprekken en het samenzijn ons raakte meer dan gedacht één konden zijn dan durven dromen de dag de liefde bloeide.…

Dat ik u begeer, uw rode haren die voor een gerucht van jeugdigheid staan, uw schouders ongekend tenger die noden tot strelen. Dat ge me bekoort, waar onderkoeldheid heerst tiert de verscholen begeerte als zomerkoren, als kattenkruid. Laat me uw lippen beroeren zachtroze als de kleur van uw rusteloze ziel.…

meisje stappend met vader door het hoge gras madeliefjes stralen samen rennend langs de vloedlijn, waar luchtkastelen ontwaren in aangelengde zon Mama ging jou al voor zij zal geduldig wachten toch wil ik jou niet kwijt blijf nog een ogenblik om het dageraad mee te vieren bloemen te zien ontluiken jouw handen in de mijne te strelen…

men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken of het soms een ander hart kan breken toch zal gedeelde smart vlugger helen een luisterend oor kan wonden strelen of de scherpste kanten zacht afbreken men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken toch is er angst dat je geklaag…

ik naar die van jou en jij naar die van mij ach die bloem smacht ook naar die van ons en die van een vlinder of bij de boom hij wacht met wijd open takken op die vele brutale kraaien die naar plaatsje in hem snakken en hij lacht en mijn hond komt bij me bedelen hoopt mijn aandacht te stelen door met zijn koppie mijn been te strelen…

weer beleefde ik de zomer het zonnen op een ochtendbloem het soezen in de middag en de avondvlucht beginnen met een zoen ik zag je in de nieuwe kleuren van het gras waarop ik je wilde strelen het spelen met de wind en jouw gedol ging nooit vervelen je vleugels wiekten grijs toen luchten donker vlogen ik gaf mijn liefde aan je prijs…

We zitten omarmd in het bad van onze vriendschap, ongedeerd door de nieuwsgierigheid van mijn familie te strelen Jij dwaalt af naar de ogen van mijn zus waarin we begeerlijk naakt zijn met een fier geslacht Ik zie het en keer terug je bent er weer, dichtbij…

een plant in mooi blauwe kleuren met bloesems die hangen en strelen verspreiden s' nachts zoet fluwelen geuren ideaal om dit met je geliefde te delen... schilderachtig mooi is nu mijn oude huis s' avonds in het licht van de maan en vooral met die blauwe regen zo struis mag van mij... de gehele wereld vergaan!…

Donderslag en regen maar de lakens strelen mij Het is nog lang geen dag Jij blaast kusjes in mijn oor Word wakker, ik wil geuren in jouw bloed Raak me aan, maak me mooier dan ik ben, draai je om, kus me begeer me en maak me fijn Laat in mij, op mij, om mij fluwelen hommels zoemen laat me glanzen en zweven Laat jouw kusmondjes wegdrijven…

Ik ken jou nog niet thuis Ouderwets, een volle kast met boeken die ook ik ooit las Er moet een verwantschap zijn die ik niet opgemerkt heb in jouw lichaam, jouw adem en oogopslag, maar zou ik jou willen omarmen, dicht tegen me aan drukken en kussen, niet tongen maar gewoon jou tegen me aan drukken mijn handen laten strelen over jouw…

ik wilde je lezen in het strelen van huid kraste met nagels mijn liefde voluit je voelde de pijn in het zien van de sporen jouw naam werd in rood heel langzaam geboren ik zocht naar je ziel in onherbergzame dalen we slechtten de bergen om waarheid te halen ik peilde je ogen in een landschap verdriet door het grijs van vergeten…

ik houd van jou alleen geen andere hartendieven of woorden die bedriegen je voelt mijn nagels in je been ze schrijven over passie op je huid, pijn kerft rood zijn liefdesvoren in sporen wordt je lust geboren warme vingers spelen, dansen op muziek van strelen zullen je nooit gaan vervelen in verkennen van het onbedekt gebied ik heb…

Mijn huis heeft grote bedden waarin naakte mensen kreunen en meisjes verkracht worden door andermans eenzaamheid De gasten betalen voor het wassen van de gordijnen die ze na de nacht strelen met hun zachte handen Ze verwachten geen eelt van de dag, ze herschikken en ruiken, plukken de bloemen niet zelf, leven binnen waar ze zonder…

ik jaag ze na de wolken in mijn hoofd grijp hun koppen bij de staart en vorm ze tot mijn hemel ja, ik ben God en schep mijn eigen luchten vorm spookgedachten uit een wereld vol met kluchten ik pak je lach als het even mag het diepste wat je denkt, dat wat je met je ogen schenkt zo streel ik mijn omgeving voel het intense van beleving…

men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken of het soms een ander hart kan breken toch zal gedeelde smart vlugger helen een luisterend oor kan wonden strelen of de scherpste kanten zacht afbreken men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken toch is er angst dat je geklaag…

Het keert de woorden, egt het veld, en zeist de metaforen van het land: in het strelen zal haar omvang stralen. Het weigert u haar verder te beschrijven. Van witte stilte is haar echt gelaat, gouden luister is haar uitgesproken staat. Het wil haar met geen woorden nog bevuilen.…

een hevig verlangen op, jij kust wakker wat al lang bestond, verlangen om hart, ziel, geest en lichaam te doen samensmelten, dat oeroude, eeuwige zoeken van iedere mens, ik wil je laten slapen in mijn armen en steeds kijken naar je gesloten ogen, en luisteren naar de geluidjes van je diepe, rustige ademhalen, ik wil je lieve, mooie lijf strelen…

In 't land waar, in 't gewelf der blâren, De vogelkens hun stemmen paren, En gene wind het zanggebed Van 't vliegend morgenkoor belet; Daar streel' dit zoete morgenkoor Uw kinderoor.…

Herinnering kom je een oude wonde helen Ik wil je niet negeren, maar mij zachtjes laten strelen De mooiste wil ik prenten in mijn hart De slechte schuiven aan de kant. Na vele jaren kom je opnieuw tot mij We leven weer samen zij aan zij En alle zorgen, pijnen en nijd Zijn nu verdwenen met de tijd.…

Ik wil je voelen, ik wil je zien en strelen, dus heb een beetje flair Want, Love Is In The Air...…

Hou mij nog één keertje vast Met je sterke armen Streel mij nog één keertje Met je zachte vingertoppen Bemin mij nog één keertje Met je goddelijke lijf Hou me nog één keertje vast En lees me voor Met je heerlijke warme stem Lach huil nog één keertje met mij Laat mezelf in jouw ogen zien Voor de laatste keer Als ik voorgoed mijn ogen sluit…

ik heb je de kleuren laten zien uit een veelvoud van pigmenten streel penselen rond en plat waar hard en zacht reflectie geven op het dagelijks gebeuren voor het grote vlak lijkt de spuitbus een betaalbaar gemak maar milieu vervuilend om van te huilen als precisie hulp werkt voor mij het mes in scherp doortastend steekgedrag…