Alle inzendingen over stroom

als moeder Gaia chaos wordt en wervelstormen baart die niet zijn in te tomen als wilde stromen raken in de nucleaire kern als gekerm de straten overmant en kinderen onbeschermd tussen vallend puin wezenloos bewegen laat mij dan meer oog dan lichaam zijn alziend goddelijk oog dat de gulzigheid van Gaia doorseint aan het alomvattend…

Ik voel energie stromen. Ik gooi een grotere steen en kijk naar de golven. Ik zie het wonder gebeuren. Voor mijn eigen ogen. Uit zichzelf. Gewoon.…

Langzame gesprekken Hebben we, jij en ik, Aan de bedding Van de beek Die meanderend door Het oude land de tijd Ongemerkt door zich Heen laat stromen, In een vastberaden poging Het moment vast te houden Verglijdt ze tussen onze vingers In eindeloos ritme van komen En gaan - het landschap En het stromende water Laten ons…

Maar nu vaart er een ballon met daaronder een manshoge mand Verbaasd kijken mensenogen over de rieten rand Nietig worden wij in hun ogen op zijn beurt door 't oog van zon En de stroom van wind weet nog niet waar de ballon belandt.…

wat is waarheid in het samen stappen van de stenen op een pad dat liefde leidt dwars door alle stromen druppelen de bomen hun nat dat hopelijk van onze schouders glijdt wij hebben onze route genomen handen in elkaar weet dat niemand daar ooit kan tussen komen want onze waarheid kent geen liefdestrijd…

Want het grootste gebaar van de liefde op haat Is de glimlach, het schrille contrast dat ontstaat dat ijzer ontdooit en het zonlicht laat stromen, het leven ver schijnt en er warmte doet komen.…

genoeg kan zijn, maar hoe dan, hoe lief hij ook is, geen vader die mijn geluk laat zien aan mijn moeder te vroeg gestorven, of niet nu dat niet gebeuren zal – een toekomst verloren aan een andere toekomst waarvoor ik verdrietig bang ben wat hoogstens verdrinken kan in verdriet om het verdriet dat mij verdrinkt, verloren in de stroom…

Ik zie haar betoverende silhouet De bevroren rivier kraakt Ik ben ontwaakt Haar verschijning heeft me gered Gered van het kansloze gevecht Het leed is geleden De strijd is gestreden In mijn voordeel beslecht Ik voel de rivier weer stromen Ontsprongen door haar silhouet is de stroming weer in werking gezet Het allermooiste ooit is tot mij…

dichter dan ooit nadert zijn zang haar hart wat doet een oud mens met waterlanders zonder harnas hoe komt het dat diepe droefheid haar keel dichtschroeft en doet alsof smart geen traan waard is hoog in de lucht zingt de veldleeuwerik hoe troostrijk stromen droeve verlangens tranen zonder tuiten van een oud mens…

de transparante engel op de ladder die haar vleugels samenvouwt het broze woord dat sterft in stromen van vergetelheid het kiezelpad in de tuin de regen die onbedaarlijk huilt de zee die glinsterend groen eindeloos deint de doorzichtige witte maan het licht dat naar de grond glijdt de kleine duivenveer in het zand…

iemand is heel stil opgestaan de verten in diepe rust verzonken zal iemand dan de eerste vogels horen nu het licht begint te wandelen de bomen kalm ruisen zal iemand dan het stromen van de blauwe rivieren zien iemand opent de handpalmen naar het licht zal iemand dan een pad tot aan de deur van het hart graven in het aanvangslicht…

Soms voel ik in het diepere denkwerk gelikte wonden dan is de zomerdag weer vol vrijheid en ga ik opgelucht de horizon tegemoet landschap komt kleurig tot leven rivieren stromen langs groene oevers zwaluwen vertellen van zomer foerageren in de blauwe lucht maar het zomers landschap blijft een schilderij in toevalligheid van tijd…

Gelijk een bloem, zo teder is ons leven; Het vliet daarheen, gelijk een snelle stroom; ’t Ontwijkt de mens, gelijk een vlugge droom, Die ’s morgens flauw slechts voor de geest blijft zweven Ene enkle nachtvorst kan de bloem doen sneven; Een felle noodstorm geselt vaak de vloed; De droom benauwt en foltert soms ’t gemoed, En doet de sluimerenden…

De zwarte bij voert hem naar een volgende bloem, die vijg wordt boven de stroom, zich laat vallen om mee te drijven en in een volgend leven boom te worden. In de schaduw van die vijg legt de dichter zich neer om in een volgende droom op te staan en weg te lopen naar een andere bron.…

Je gevoel kan niet stromen Wordt telkens geremd. Maar misschien is het onzin, Verbeelding, gewoon. En ben je heel simpel Een keihard persoon.…

gestroomlijnd drijven op dragend water de kust bereiken en aanspoelen op het strand het luie lijf koesteren in het zachte zand tijdloos wachten op vloed op wassend water in warme stromen steeds dieper verdwijnen in voedend water ademloos overleven stilte in een wereld onder water verborgen bodem van bestaan…

waarom verschuil jij je nog steeds in de schaduw van je hart waarom houd je het licht dat je zelf bent zo tegen de pijn van liefde is oneindig zo de liefde wordt ontkend zij vervreemdt je van het leven en alles dat je bent laat je liefde dus stromen gretig en jong door elke ader laat de liefde niet sterven in de dood niemand wordt…

in de stilte wordt zichtbaar wat zuiver is ik spreek niet over kilte maar van rust in een woordloos gebaar woelige stromen drijven naar de zee waar ik in de ontluikende kim een groeiend vertrouwen omhoog zie komen in die stilte van rijzend genoegen waar zand en water komen en gaan vertelt mijn ziel dat eb en vloed mij altijd al…

De blinde god spant de boog Hij schiet maar raak in het lis waar de waternimf schuilt Elke pijl vervult het gemis dat hem naar de grijze klei zoog De liefde is een dubbele stroom die kolkt in het trefpunt voorbij de dijk van schroom Enkelvoudig stelt ze niet veel voor een vampier die zich laaft aan de ader en haar leeg en loom achterlaat…

van Gaasperplas naar Weesperplein vloeit inkt dan berg ik mijn pen stroom met de massa de roltrap op steek de Amstel over en loop naar kantoor op die plek stroomt bruine vloeistof in een beker ik richt mij op een scherm licht valt over mijn gezicht met de kussens van mijn vingers stort ik woorden in emmers werkwoorden en persoonlijke…

Gedachten stromen zonder rem wie ik ben wat ik wil stil Woorden zonder reden noch doel geluidloos gaan zij hun gang ik wil het stoppen en verstoppen het benauwd en maakt mij bang Ik wil krijsen gillen het razende bloed in mijn donder stillen Ik wil zoveel maar ben gebonden met handen en voeten aan gedachten het verwachten…

geluiden gaan nooit weg verspreiden zich ijlen na in een lichter dan luchtlaag net als jouw lach die kleuren bloeit de wereld aanlicht met haar schoonheid die warmte deelt in aanstekelijkheid de mens verblijdt in een van binnen heerlijk doen gloeien zo stromen levensenergieën die het lijf doen dromen van spectaculaire zaken…

Ik wil op het punt dat de arend zich neervlijt in het hart van je borst luisteren naar de stroom van vurige waterkolken. Ik ben de vlag die trots prijkt aan de oever van een nieuwe lente nadat de oceaan tot rust en wij als tranen in ons Eden aanmeren.…

Welke regering er zal komen, voor mij staat echter vast: er zullen mooie verhalen stromen, bezuinigingen gaan even in de kast.…

Kiem in volle grond Zuchtend naar het licht Zon en regen bedauwen het land Levenssappen stromen door het jonge blad Sterk in streven Bloeiend naar omhoog Stormen woeden Even knakt het riet Lijdzaam vol vertrouwen Trotserend deze slag Als een boom Geplant aan de bron Zijn takken reiken tot in de hemel…

Rivieren stromen Zoute rivieren waaruit tranen komen En al het verdriet en de pijn voeren zachtjes met ze mee naar het diepst van de zee De stille smart -als een vloek, een last, een kater, de smaak van puur azijn- die langzaam in de zee verging Maar soms, in het stille zoute water proef ik de pijn van een bittere herinnering…

jij raakte me ik haakte in volgde de lijnen van jouw patronen in stromen die door hormonen werden bepaald verstrengelden zachtjes de vingers smolten in elkaars armen dansten eenheid op de melodie van eigen muziek proefden stilte na het uitbundig moment van onze liefde voelden het nieuwe leven zo diep gewenst…

wachter van intieme dromen gedachten als drijvers van poëzie glijden heen op zoek naar jou in eb en vloed tranen wil ik kussen op je wang angstzweet laten rusten op 't verlaten strand waar ik zal stromen als je op me wacht laat me bruisen smelten tot rivieren streel me zacht als ik één ben met de golven van de zee…

de wind jaagt over de golven omlijst hen met bleekwit schuim aan de horizon kleurt de avond jouw dode masker nacht vervaagt de zee laat branding hoorbaar breken herhalend ritme van stromen eeuwenoud daglicht onttrekt de zee aan het duister aan de horizon kleurt de ochtend vaag herinnering…

alle zielen dansen in een stroom zie hoe kleurrijk zich draden weven weet ik waarom wij allen leven? en wanneer ik waak of droom Triolet…