Alle inzendingen over stuip

Zuipen, slurpen, zuipen is zo verlichtend lekker Stuipen, burpen, stuipen meer maakt toch wat gekker zwikken, zwalken, zwikken nog eentje dan, volgende kroeg likken, slurpen, likken 't is nog altijd heerlijk vroeg…

De beek in verval ontdiept zichzelf met kreukelig blad en met zand van hogere lagen ze kruipt weg in de schaduw van verwilderend hout fijnstof met het sijpelende water zichtbaar waar de zon wat ruimte krijgt het nazomerlicht breekt brokkelig de schaduw die over haar stroomgebied hangt stuiptrekkingen van een lang gerekt bestaan…

Gillen en bungelen, zwiepende waaghalzen, trekpleisters boven het Schevenings strand, Stuipen op ’t lijf jagend, draaierigmakende, zweven ze omgekeerd, jumpen op stand.…

Ik gaf jouw eerste ademtocht in dagen van sneeuwvlokjes en beloofde oprecht mijn hand op jouw woest kloppend hart stuip op stuip ademde in en uit en nachten veroverden lange dagen wanneer wilde waanzin weer stenen op strak witte muren tekende jij keek door het gat naar later lachte stiekem late uren weg en gaf ja gaf alles met het oog…

Een antwoord op het antwoord laat muzikanten verder stuipen over onbegrijpelijke liefdes in een omhullende notendop; onverstaanbare vibraties laten het complex gestel kruipen, de massaliteit tussen door doet als of een sprekende pop.…

Ik jaag u straks de stuipen op het lijf Of hoort u niet bij al die schijtebroeken Die bij een enge film al dekking zoeken En denkt u zeker dat ik overdrijf Maar...hoor ik daar iets kraken op de gang? :-( ...Oh jee, nu word ik zelf een beetje bang!…

Het winkelend publiek wordt vaak de stuipen op het lijf gejaagd door zo’n kolos, waarvan de eigenaar, als een Big Boss, geen notie heeft hoeveel die krengen zuipen. Het motto van die nieuwe stadsnomaden: “Ik ben een blije sponsor van Bin Laden!”…

Slank gespierd lijf met al je mooie plekjes slaap stuipen en trekjes Liefje, hou me vast en blijf Blijf nog even tot het zonlicht ons opnieuw weer wakker maakt Ga nog niet en blijf nog even deel van dit verstrengeld naakt…

ooit ligt een haas lam met een stuit resten beentjes mos zacht tellen dagen dubbel een hamer vangt zonder rede loos bloed mooi kreten op vertrekt een laatste stuip met kerstmis voor de deur het klopt kamers vullen geluid…

De dagen verlaten dromen verstommen Mijn hart bloed, breekt gemeend grijpt resterende gebroken delen De doos beloofd een blijvende kijk zwakheid broos betoverend Vingers bieden broederlijke steun in de allerlaatste honger stuip Slaap zacht…

Daar op het Vrijthof te Maastricht mocht ik onder je korte rokje kruipen Daar liet je het toe, smeekte zelfs, en nog wel op klaarlichte dag Met mijn lippen in jouw lies, slikte ik en spoog Je kreeg zowat de stuipen Met in mijn hand de angel van de bij die jou zo stak vertrok je grimas in een lach…

Verwachting van ellende op de wegen Jaagt menigeen de stuipen op het lijf. Zodat ook ik van schrik al half verstijf, Met veel succes houdt zo ’n bericht mij tegen. Het toppunt van de veiligheid bereikt, Geen Overweg te zien, waar je ook kijkt.…

Hij knapte uiltje en floot blok, las lip Klom touw, vloog stunt en zeilde ook nog plank Liep wad, trok stuip en zei vervolgens dank Schoot schijf, sprak buik en streamde nog wat slip ‘Ik heb’, zei hij, ‘helaas geen enkel sjoege hoe al die gekke woorden te vervoege’…

luchthartigheid meer in de oogopslag die mijn blikveld raakt in een verstolen moment dat evenwel geen diepte toestaat omdat contact is geblokkeerd vage dweperigheid heeft ook de geest gegeven omdat die uitstraling geen bron van leven heeft meteen weer vingers aan de knoppen ogen kijken het rood uit hun doppen om de rigoureuze stuipen…

gewonnen om te falen, in mijn eigen wereld te verdwalen op de vlucht, struinend of lukraak kruipen van mijn verhalen krijg jij de stuipen Kon ik maar zijn, door jou gemaakt, als een moedersillusie heilig en volmaakt.…

met waterpistool de albert heyn binnenlopen, mensen daar bang maken maar wel op een bescheiden manier, je moet de mensen rustig benaderen en niet de stuipen op het lijf jagen, beetje rondstappen met je flap- schoenen en je rode neus op, tot slot de groente water geven, de wonderen van het kapitalisme aanschouwen, jezelf de winkel…

kuiven zijn weer gladgestreken kistjes achteloos weggesmeten orde klinkt als een refrein maar af en toe jankt een gitaar krijgt het drumstel weer de stuipen in een spasme van voorheen dansen beat en rock hun ruige tijden in een nostalgische revival van provo en de flowerpowermeiden de sax klaagt weemoed en huilt langzaam uit als vergane…

eerst siert hij in beschuiten gebak dat in roze of blauw de geboorte kondigt van het nieuwe leven dat harten stromen doet later boezemt hij in schuur of kelder zich warm nestelend tot angst en afkeer als hij honger stillend ons de stuipen jaagt nu trippelt hij driftig heen en weer muis aan muis gevangen in knuis en kolenschop…

Op het moment dat ze los komt, stokt de sapstroom, met een laatste stuip pompt haar lijfje het sap nog eenmaal rond. Net lang genoeg om het leven hoop te geven en in de vlucht naar beneden begint de droom. Op tere vlindervleugels van satijn zweeft ze over de wereld, nog eenmaal overziet ze het allemaal.…

Lachen zal ik - lachen stuiterbaren zal ik deinen bellen blazen rond in diepzee vlinders stuipen van het wad en koppen schuimen tot ze kraken in een eindeloos verschijnen van ontwaken in een branding die mij telkens weer verwacht En diep verlangen zal ik -terug naar al het heinde en het verre in een sterven dat voorbij ging om voorgoed…

Het is vroeg in de ochtend als zij aan de dood vraagt nog heel even te wachten bijna ademloos spreekt zij zijn taal vermoeid ritst hij de laatste dag ruimschoots open en bijna gekuild verschijnt helder een open gezicht als was in handen van moeder aarde sneeuw noch ijs deert deze vorst al jaagt hij in zijn nadagen menigeen de stuipen…

Haar benen gaan verwoed tekeer gestuwd door pulsen uit haar stuit haar gebogen rug verslapt na elke stuip. Mijn moeder fietst nu verder dan weleer. Zij is er nog maar ook al niet meer.…

Want vol haat en wraakzucht bulderen de megaleeuwen de kamelen van hun stuk dictatuur geeft laatste stuipen wanneer komt toch dat geluk? Een vlucht metalen meeuwen de vrienden ver van overzee Europeanen en Amerikanen brengen hopelijk het stemrecht mee.…

Al wat ik schrijf weerstaat mijn wanhoop, elke zin waaraan ik ademloos begin jaagt mij de stuipen van het lijf. Want op papier ben ik niet bang. Hier gelden vastgestelde wetten die mij uit razernij ontzetten en redden van de ondergang.…

het doek is gevallen de laatste akte speelt zich af buiten het aanschijn van vreemden zonder enig licht nog wat resterende stuipen toegedicht aan ontheemden geblinddoekt op planken tastend op weg moe van spoorloos kruipen soms is applaus door zwijgzaamheid omhuld het kent begrip op afstand zogezegd monddood kil de zaal…

Nevelige waas bedekt de ochtend met natte dauw reeën lijken te zweven, vogels fluiten met ontzag bederf geeft mulle aarde in het bladrijke pad en tussen de bomen hangend op het vochtig gras, zo zacht legt de stilte een laagje rond de tederheid van de dag april toont haar laatste stuipen met reeds bekoorlijke lentekleuren en tussen…

op afstand heb je makkelijk praten stuipen terwijl we door de vuurlinie moeten kruipen ieder legt zout op eigen slakken en z'n eigen booby-trap de geest ziek het lichaam moet geholpen verkeerd moment en verkeerde plek en we zagen het niet aankomen wie het wel zag kon het niet verhinderen angst maakt het erger slechte vrienden waar eindigt…

Confrontatie plek een veld zoals zo velen, waar de meters zijn bevochten met een stompe bajonet en leeggeschoten warmgelopen revolver Een vlek op de kaart doordrongen met engelse of duitse kreten smekend om de overheersende angst weg te nemen van het moederziel alleen in zijn doodsstrijd te moeten berusten Zij kijken in hun laatste stuipen…

Het is beter dat het onzegbare zwijgt het is beter dat de mens niet alles begrijpt het is beter dat een vrucht langzaam rijpt Het is beter dat je rustig blijft het is beter dat je niet naar een ander wijst het is beter dat je naar je eigen boezem grijpt Het is beter dat je voor een ander geen kuil graaft het is beter als de ander jou geen stuipen…

Een laffe indringer Kruipt en kronkelt onderhuids Hij waarschuwt voor een ijl spook Dat mij gebruikt en ruikt Hoe ik verstar, stik, kook Hij geniet van mijn stille stuip Kil knijpt hij de strot dicht Knaagt aan de spieren Klauwt naar het gezicht Hij raast De nacht rekt zich loom uit De slaap weigert het woelend vlees Hij nipt gulzig…