Alle inzendingen over taal

hij was de straat ontstegen maar in zijn taal kwam je haar tegen hij vocht en zocht zijn eigen wegen klampte aan aan grote kunst hongerde naar aandacht en erkenning wist het onbegrepen zijn als eindbestemming maar in een semi-artistieke bui kan hij de straattaal niet vergeten spuugt gal op allen die niet weten…

In 6 talen moet hij leren zwijgen spreken gaat hem heel goed af de loftrompet zou hij kunnen krijgen als hij zichzelf 10 seconden denken gaf Frans Timmermans ga niet naast je schoenen lopen na zo veel lof liggen de valkuilen open…

Misschien hoef ik me geen weg te banen Geen pad of steeg meer in te slaan Om lente met het blote oog te zoeken Misschien komt lente op m'n pad Ontmoet ik haar als ik langs veld en akker dwaal Van het seizoen de taal leer spreken.…

nooit gaat het opeens eerder waren er al tekenen te zien paddenstoelen, veel in tal op rottende resten elfenbankjes sieren boomstronken de geur is kruidiger hertenhoefjes haasten zich naar beschuttende struiken steeds meer bladeren op het smalle bospad waar mijn voeten treden…

na het woeden van de stormen wil ik je omringen met stilte waar je binnenin kunt schuilen met jou alleen maar kijken naar de spiegelende regendruppels rollend langs het raam onze oren alleen maar afgestemd op de taal van de regen die de aarde beroert in de stilgevallen tijd…

je was mijn cerberus wachtte aan de hellepoort toen ik de styx afvoer met een boot vol mythische verhalen en jij verstond mijn vreemde talen parkeerde me aan lager wal en kwispelde je wist het allemaal al ik ben die hel niet nogmaals ingegaan want bij de poort had jij je piepie al gedaan…

de censoren zijn het tellen van woorden uitknippen van zinnen meer dan zat onleesbare brieven arriveren of sterven een vroege dood in de versnipperaar een ongeteld anderhalf kantje max dan maar de onbegrepen rijkdom van de taal vermorzeld met geen pen te beschrijven: de lieve brief aan je kind…

Dat is taal die vrienden verstaan. Af en toe valt een kenner van zijn stoel, als getroffen door een diep besef. Van de noodzaak van genieten. Van de zin van ons bestaan.…

Een dakloze ben ik In 't diepst van Mijn gedachten Ben niet Van hout of steen Maar van mezelf Vervreemd Muren van huid Staan overeind Maar dakloos blijf ik In 't diepst Van mijn gedachten Ben zonder huis, Ben zonder dak - Slechts in woorden Woon ik nog, Alleen de taal Verleent mij nog Onderdak…

Geen kaart, of liefdesbriefje, taal noch teken 'N kattenbel, 'n krabbeltje misschien? Geen kladje en geen droedeltje gezien De postbode heeft vast niet goed gekeken En staat z'n fiets straks even onbeheerd Heb ik die zware tas zo omgekeerd!…

Als tongstrelend zoenen geen nasmaak meer geeft en op gehoorafstand een handkus liplezen wordt niets mondjesmaat rood op rood taal slaat uit ontleedt ontkleedt het smoelenboek de naakte waarheid kent vrij spel zwaai me gerust uit want een hand los van de arm herken ik niet…

Of wij dezelfde taal .....spreken? vroeg hij me...... onder de bomen schuilplaats voor 'n plotse regenbui Ik heb het al jaren eerder vergeleken Het antwoord schuldig tot op deze regendag Tussen spreken en verstaan 'n verschil als tussen zon en maan hemel en aarde.…

Iemand is de dood ontvlucht zo gaat althans het gerucht al tijden loopt dit verhaal en ieder maal in een andere taal het is natuurlijk niet echt maar niemand zet het recht als je ergens in gelooft lijkt het of je zinnen worden geroofd Sinterklaas bestaat en Elvis is alleen te laat.…

De taal der vogels in urgentie van jouw dromen merels, zwarte kraaien duistere vleugels naar de dood soms ontwaakt er een zombie op zijn grafsteen beitelt hij woorden over liefde er is geen onverschilligheid hoorbaar in het geluid van vogels komt het voorjaar nooit te vroeg.…

ik graaf een graf voor het wegstervende woord de doorgestreepte zin een graf voor schots en scheve verlangens en de tranen met tuiten voor het gebrek aan lucide dromen aan taal en het teveel aan menselijk tekort boven het graf laten moed en hoop zich onvermoeibaar horen…

Hoe jij met gevleugelde taal naar het spant zweeft jij kan een school woorden temmen met de tippen van de vlerken Je neemt me mee boven de meander van je poëma, de bevliegingen door je denkbeelden tempeesten voel ik me ongewerveld de vloeiende metaforen als rivieren door het papieren landschap…

voorzichtig kleurde stilte haar vocalen in kleine perkjes medeklinkers op de grote groene wei veelkleurigheid en een walhalla van geur schiep hier de hemel voor tal van bestuivers vaak onbewust ook in rust kunnen hoofdzaken tot een prettige bijkomstigheid raken als rijpende vrucht…

Engeland versus Europa het wordt een scheiding het wordt een vechtscheiding niks mediation Engeland heeft gesproken niet met het hoofd maar met het hart en dat gaat euro's kosten een pondje meer of een pondje minder Engeland ligt daarvan niet meer wakker Engeland ligt sowieso niet meer wakker gaat weer in de vaart der volkeren op…

Dichter en prozaïst zijn het eens, de mens is geïncarneerde taal, communicatiemiddel die ons onderscheidt van ‘t dier. Is het volk nog analfabeet worden verhalen op rijm gezet dat werkt als skelet en houdt de tekst stabiel en bewaard door mondeling door te geven. Die noodzaak is er nu niet, dus ook de rijm niet.…

ik had zo, meen ik willen inschepen onder een bladzijde door de letters van je gedicht hoe kan ik lieve woordjes vangen aan dagzijde van onderdak op het kustgebied in de schelp van je heupen om mijn vingers rond je haven te sluiten binnen gehoorafstand ik wilde wat roepen 'binnen onze taal' de zee klotst altijd voort in eindeloze deiningen…

in de sobere kamer kwam uit een laatje een papieren testament opgesteld in vier talen de vragen leken gedestilleerd uit een test over wie ik was of zou kunnen zijn was ik gelukkig of treurende zachtmoedig misschien had ik honger was ik dorstig barmhartig bovendien?…

Hier leg ik dan maar de taal ter ruste, hopend op vrede.…

Vanuit het donker schijnt een helder geluid de stilte verdwijnt in poëtisch gefluit een zang in al zijn volheid, kracht en schoonheid afwisseling van toon, ritme en melodie klinkt bevrijd door pure magie de nachtegaal verspreid zijn kunst in zijn eigen betoverende taal…

sestanta mirraza martessa vindella boscollo baresa domapi dizalo stollari zo onbegrijpelijk mooi dat je zou emigreren en je linea recta laten bekeren maar deze taal vertelt alleen een klankenverhaal hoewel dat weer precies is waar duizenden gelovigen in geloven…

jouw liefde is als vruchtbare aarde ik oogst jouw gevoelens van onschatbare waarde jouw ogen zijn als blauwe diamanten een traan, een lach ik hou van al jouw kanten jouw taal klinkt als een echo van mijn dromen die jij voor mij tot leven laat komen…

Weer is het herfst en weer kleuren de straten Door de gevallen blaadjes bruin en geel En soms ook rood dankzij een crimineel Die daar verbloedt uit tal van kogelgaten, Zodat men nu opeens weer heel goed weet Waarom de maand november slachtmaand heet.…

het laatste blad valt van de bomen ik droom mijn dromen in zwart/wit hoop dat er nog iets langs zal komen een brainwave waar muziek in zit voorlopig blijft er veel te wensen omdat ik taal en teken mis maar straks misschien met andere ogen schrijf ik wellicht geschiedenis…

Heel even was de hemel daar woordloos sprak liefde de taal van morgen ongebonden vrij kun je niet bezitten nooit bezitten mag liefde vrij zijn of is verbondenheid zonder ziel eenzaamheid kan houden van de schreeuw verstommen van verlangen naar jou koud, zo koud ...…

Men put hier uit een diep verleden; een sterk verhaal in droeve onvertaalde taal. Ik hoor. Een druppel zoekt zijn weg op de beslagen ruit. Het rotten zet maar door. Mos groeit in de reten van deze wrakke schuit.…

gesluierd is mijn taal verstrikt in woordgewaden worstel ik totdat ik bijna stik in- ademend verplichte stof mijn ogen zijn niet neergeslagen als ik breek tradities loos in schrift van warm naar koud het boeit mij niet of u van mij of mijn gedichten houdt vrij wil ik zijn en naakt in stromingen van ongedwongen stijl…