Alle inzendingen over tijdstroom

terug in de spleet tot tij keert de achterlijken die anders denkenden geen bestaan gunnen met hun lijven en daden die geen daglicht verdragen door de tijdstroom zijn verteerd…

Tijden nemen mij mee in hun stroom zacht laat ik me drijven tussen oeverloos lijden en stroomversnellingen van feest gestaag glijden de oevers mij onttrekkend aan het oog der vogels die azen op mijn hart langs water dat mijn brein ontwart en aan het eind der stroom beland in eindeloze zee vermenigvuldigd met gelijken dansen wij verheugd…

de tijd verglijdt langs zon en maan rond de cirkel van ons bestaan zal ik meegaan of blijven staan ontaarden in nieuw ontstaan de toekomst raakt het verleden aan het leven was even in tijdstroom vergaan alles draait door in een tijdeloze baan het weten is vergeten als Chronos stil blijft staan 2002.…

Na de twaalfde zomerwende voleindigde mijn welpentijd en overheerste ’t onbekende; ‘k begon de reis oningewijd Een gulle gift van oude gronden, door de Tijdstroom zelf gevoed. Rede en waanzin zijn verbonden in Darckheims ambrozijne bloed.…

Alle tijden hebben hun lang gezeten levenswaarden die zich dikwijls willen roeren men kan God hierover aanklagen laat Hij dit alles willoos toe? de Almachtige voor Wie geen tijdperken gelden ziet hoopvol toe op menselijk doen als de vader die vol geduld wachtte op de thuiskomst van zijn verloren zoon.…

Het was een vakantie van niets doen, van overgave aan zon, zee en wind, we gaven ons bloot waar we konden, we verschoten ervan. We lazen ons bij, boekten opgelucht tijdwinst op wat nog zou komen, voelden eigen natuur, een herkenbare toon die ons niet had ontluisterd. We liepen veel samen, waadden nooit dieper dan buiten de stroom. Boven…

Wind als fundament - vlagen uit een tijdstroom neergehaald, de grond in gevouwen, vast veen geworden onder vederlicht beton. Heel soms, 's nachts, veert krachtig dat hoekige terug, maakt plooien in slopen, krast dwars boven door de wangen van een mens die slaapt. ------------------------- Uit: 'Ikonen bij daglicht', 1982.…

wie jou heeft bezit het geheim van de spiegel die laag voor laag het hart en ego ontsluiert wie jou heeft kan zijn wie hij is bezit de ziel van passie voor alles wat er leeft wie jou heeft samen én alleen rijpt aan de vriendschap die jij overvloedig vlindert waar de tijdstroom van leven jouw jaren kalendert vlammen wakkerend…

Het gaat grotendeels aan haar voorbij Het vuurwerk, knallende champagnekurken Het feestgedruis, rumoer en cocktailjurken ‘t Komt allemaal op jachtschepen langszij Zij heeft alleen iets met het jaargetij En met tegen de eeuwigheid aan schurken Of soepel als een peuter op zijn hurken De tijdstroom zien met al zijn muiterij Zijn dokken, loodsen…

Vlottend op verwisselingen, Drijven de ondermaanse dingen Langs de snelle tijdstroom af. Niets heeft vastheid, niets wil duren: Op de vlucht der jagende uren Stuift ons lot daarheen als kaf. Wat is voorspoed? wat zijn rampen? Niets dan lichaamloze dampen, Ras gerezen, ras verdeeld.…

jaagt in vlagen een dorst die door alles heen draagt op jouw adem, die het leven kust stil van binnen het zilte zout maakt geen lawaai waar het leven drijft in een zee van tijdstromen van eb en vloed ik hou me vast langs jouw oever met vaste tred ligt het ietwat ziltig op mijn tong ter ontspanning neem de lucht in me op zweeft het…

afleiding en wandel de binnenstad in, de oude stad waar niets verandert trek ik aan als ‘n warme jas, ze is helende pleister op kwellende littekens; ik herdenk Kees P op de binnenplaats van het Burgerweeshuis, waar hij opgroeide, kijk door zijn ogen en zie wat hij zag; het is er stil, niets verandert er in het oude gebouw aan de oever van de tijdstroom…

Naakt beminnen zij elkaar; de tijdstroom voedt en schenkt extase. Liefste, laat ons langs de grens der meersen zachtjes nedervleien - met een beetje schroom en mate, tomeloos wild en schaamteloos naakt - én elkaar bevrijd beminnen, als man en vrouw, als nimf en sater. " Tussen beide werkelijkheden - faunenrijk en mensendorp.…

In 't diep des tijdstrooms zonk er Het vierdedeel eens eeuwkrings na die dag, Toen, na een nacht van wanhoopbarend donker, Het Vaderland de vrijheid dagen zag! Toen Hollands duin op 't zout der Noorderbaren, Hem naadren zag, als Held zijn Vaadren waard, Die eens het lied zou lokken uit de snaren: De Koning leef!…