Alle inzendingen over toedekken

ik kam je haren kam je haren zo rustgevend, geen gedoe ik droog je tranen tuurlijk droog ik al je tranen jouw ogen voelen moe waar is jouw deken hier is de deken dek je met al mijn liefde toe…

waar eens verdachten in veel te rokerige kamers verhoord werden keer op keer op keer, wonen nu zij van hogerhand die alle leugens toedekken met gebroken wit zodat de waarheid nimmer aan het licht zal komen…

omhuld door het donker van de nacht, het koude licht van de maan, een toedekkende verzilvering. Dit is een nacht vol vragen, een nacht van bekennen ook. Wat deed het leven ons? Weten wat niet is, maar had moeten zijn. Tel de jaren die niet tellen maar wel aan ons voorbij gingen.…

Met het kleed der liefde de povere toedekken. Mensen die bedelen om aan de minstbedeelden uit te delen. Mensen die hun eigen noden opzij zetten om te zorgen voor de anderen. Mensen die in de puinen een hongerbloempje zien.…

waar ijzige kringen bevroren water de rust van zacht gekabbel breekt kristallentranen als deken van wit deze verkleumde aarde toedekken wil zullen spelende kinderen hun droom beleven een levenszucht in dolle pret aanschouwen zij hun magische wensen feeëriek als winters tafereel…

Soms zie ik de Bosweg voor me, vijvers bruine bladeren, als 's avonds in de boom voor huis houtduiven zitten en met veel geraas verspringen door het groen. Verband bestaat er niet. Toch loop ik dan als toen naar donker water toe. het ruikt. Op de bodem aan de kant weerspiegelt tak en blad. Wat dreef ligt onder, hangt erboven. Dekt wat geweest…

De sneeuw dekt alle woorden toe en laat hun ijdel pogen zien om weer te geven wat het is in stilte te vertoeven. De sneeuw hervindt de luchtigheid om toe te dekken wat ons deert terwijl de eeuwigheid niet rent maar smelten durft in ieder vlokje. De sneeuw kent eenvoud en vertrouwen want durft te vallen zonder vrees terwijl de bange mensen…

Misschien vind ik ooit nog de woorden die openbaren noch toedekken, die verhullen noch noemen maar die er zijn, simpelweg er zijn.…

Tederheid kent geen verleden, geen ressentiment, enkel sluiers die openbaren en toedekken, avond en morgen verbinden.…

zij is niet meer maar wel zichtbaar dat doet zeer was hier nog lang niet klaar huil ik keer op keer zij praat niet als ik het uitschreeuw van binnen mijn handen raken zo dichtbij wil haar wekken, met mijn eigen leven toedekken hoe kan dit nu zo roerloos ze is toch mooi nog jong was dit nu haar leven nee, ze is er nog,…

des dichters donderpreek: Dolzinnig doorgedraaide dwaze doch deerniswekkend droeve dwergen der Drievuldigheid doen doorgaans des dinsdags danwel desanderendaags de douairière der driedubbelovergehaalde dwarsfluitspelende doge dusdanig dappere daden dat ze deze als Disney's Donald Duck en droomprinses Doornroosje deemoedig toedekken…

Uit magische machten die de dag toedekken wachten wachten op wat?…

Ik hou van vaders die hun hart toedekken. ------------------------------------------------- uit: 'De geur van natte meisjesharen', 1987.…

De ranke wereld tot aan jouw lippen zal ik droogleggen achter een dappere glimlach, laten rusten op het kussen van de nacht waar een zwerfkei duizelt met een vlinder elkaar toedekken in tomeloze verbeelding bij het passeren van een wolk en jij mijn onverschrokken engel schudde licht als licht en zo bevlogen de nacht van het kussen.…

het zijn niet je ogen die mij hebben veroverd het is de blik vol liefde waarmee je handen het nieuwe plantje met zwarte aarde zachtjes toedekken jij hebt het met warme vingers bekleed een zonnig plaatsje gezocht in een wereld vol gelijken en toch ben jij steeds anders naar haar gaan kijken zij vangt iedere ochtend…

Over de zeebodem, ooit nijver drooggelegd vloeit opnieuw treurig vocht rond levenloze karkassen - een mengsel van bloed en tranen - langs bomen in vormen van catastrofes een eenzame schelp treurt om de gestolen liefde van haar godin de mismaakte aarde komt woest en ledig terug bij haar geboortestaat wachtend op alles toedekkend hemelwater…

tot het einde van de stille weg besluit Steel nu je tijd en steel je plek zolang je kunt jou is de mooiste dromennacht gegund Jouw liefste houdt je bij de hand zij zegt: ik hou van jou zij voedt je met haar stille trouw in verwarrend ziekenhuisland Zij kijkt nog eenmaal naar jouw lief gezicht zij zegt: vaarwel mijn liefste in dit toedekkende…

tot het einde van je stille weg besluit Steel nu je tijd En steel je plek zolang je kunt jou is de mooiste droomnacht gegund Jouw liefste houdt je bij de hand Hij zegt: ik hou van jou hij voedt je met zijn stille trouw in verwarrend ziekenhuisland hij kijkt nog eenmaal Naar jou lief gezicht Hij zegt: vaarwel mijn liefste in dit toedekkende…

Toen ik een abonnement kocht op de duizelende carrousel werd ik achtervolgd en gezocht door een labyrint van witte duin Het wou me steeds toedekken met zand als sluipend deken Het hield me voor de gek, en wees me op de kermis van gebreken Ik nam toen mijn glazen ogen uit en zag de witte zandduin groeien maar blies ze weg met toverfluit…

Geleidelijk toenemend wordt zij gekleed in ander jasje daar een natuurlijke schaduw haar zal toedekken met een verdonkerings- folie zwartgrijs omgeven door een lang satijn gewaad van maneschijn en sterrenbeelden Al met al was het een intense beleving waarbij ik elke keer opnieuw hoopvol wacht op haar terugkeer…

ik trok mijn klauwen in niet dat ik prooien zocht of praaide maar langzaam, langzaam kwam het terug ik herinnerde me het beginsel, de oude jongensdroom alsof ik wat sympathie kon binnentrekken in een paar halen richting mijn lichaam * al het verzinbare is bestaande er zijn werelden die slechts de affecten beslaan het toedekken zonder…