Alle inzendingen over toekomstdromen

De wolken storten regen neer Zoals mijn hart de angst Door mijn lichaam pompt en meer Om van de donder maar niet te spreken Een knal, mijn hart slaat over Ik zit mezelf te steken Met woorden, daden, zelfs een mes Want ik moet gestraft Dat is een wijze les Een neerwaartse spiraal draait Mij het diepste ravijn in En windkracht duizend…

Ergens in een Verenigde Staat krijgt George Bush een beroerte. Te laat komt de reanimatie. Vlak na z'n crematie verstrooit men de as van het kwaad.…

geacht mens jij staat nu voor de rechter even als gedrocht naast jou hoort ook diegene waar jij dit dramatisch spul van hebt gekocht als verslaafde ellende berokkend maar zelf ook zielspijn geleden zoek deskundige hulp/op naar de vrije toekomst weg nu van het barre verleden…

als schaduw in de spiegel die langzaam vervaagt verliest zij zichzelf in haar evenbeeld het leven ontglipt haar jeugdigheid die toekomstdroom verdwijnt in het niets want kleur vervaagt in het licht van haar ogen wij herinneren haar lach voor eeuwig kwijt…

mijn jeugd verloor toekomstdromen dagen naar morgen gelatenheid waar hoop verscheen als tranenwens in stil verlangen gefluister wordt hoor ik mijn vragen zichzelf herhalen elke traan wil haar wens beleven in jeugd…

Wereld die niet Meer is, onzichtbaar Verdwenen in het Heelal van uiterst Donkere toekomstdromen Zwart als de nacht Maan en sterren Onvindbaar voor Hem of haar Die zielloos achterblijft Alleen de nacht is nog, Zonder verder leven, Alleen het donker nog Dat in al zijn immensiteit De nacht is uitgegroeid…

wat had ik veel vertrouwen in de mens maar links en rechts blijkt menigeen verrot en máákt men elke toekomstdroom kapot: ze steken zelfs de wereld in de hens maar ik blijf lachen om hun rot gebrul en lig door hen voortdurend in een krul…

De kaartverkoop gaat vlot. Het loopt er storm. Een vonnis heeft het tribunaal geveld. George Bush, die fout was, wordt terechtgesteld in 't stadion. De aandacht is enorm. 't Is uitverkocht. Tweezijdig snijdt het mes: verkoop bij executie - groot succes.…

ik liep eens in de stad zomaar voor de grap daar liep ik dan te zingen en wat op en neer te springen ik was zo blij want ik wist onbetwist hij geeft om mij hij was een knappe man die mij als zijn verloofde nam wij raakten met elkaar vertrouwd zijn een jaar later al getrouwd kleuters kwamen er geen bij geen voor hem en geen voor mij…

een zucht heel zacht het hoofd gebogen op zoek naar zichzelf door tranen heen verloor zijn jeugd in toekomstdromen een pijn ontstaan die nooit verdween in het zoeken naar liefde woorden van troost kwam nooit het geluk tot jij verscheen…

dans elke nacht in jouw toekomstdromen de tango naar morgen het ochtendballet gracieus in het heden door stijlvol begrip wentel jouw leven een pirouette waar de wolk der zuchten jouw lied bespeelt dans in die dromen het leven met mij…

wil je nog wel dromen aan het eind van de dag schuilt er dan nog hoop als de nacht op jou wacht is er nog verlangen waar duister verschijnt wacht er mij een toekomst als het huilen verdwijnt en ik zoek in mijn lach toekomstdromen waar het eind van de nacht herleeft vandaag…

Hoog kijk omhoog naar mijn lange ademstroom ik til nevels op uit alle kieren laat bloemen achter op blanco blaadjes vouw vlinders tot een glimlach in ontwakend zomerblauw ach kijk maar niet omhoog het is enkel de wind in mijn toekomstdroom…

Er wonen vogels In mijn hoofd, Ontelbaar veel - Allemaal, een voor een, Gekooid achter tralies Van onnuttige gedachten En voorbije toekomstdromen - Hunkeren doe ik ernaar Ze los te laten en Ze vrij door het Luchtruim te laten vliegen Om mij op weg te helpen Naar mijn voorgoed Herwonnen vrijheid…

Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag Lang-uit met moeder in de warme hei, De wolken schoven boven ons voorbij En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag. En ik riep: Scandinavië, en: eenden, Daar gaat een dame, schapen met een herder - De wond'ren werden woord en dreven verder, Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende. Toen kwam de…

Daar stond zo`n oude schoenendoos verborgen onder het stof der tijd op zolder bij de herinneringen het plaatje van die kleine meid ze knipte fragmenten uit de bladen een compositie van haar ideaal en plakte het in die schoenendoos zo fröbelde ze haar mooiste verhaal een kijkgaatje bood in perspectief kabouterfiguurtjes uit de libelle…

poëzie is op sterven na dood laatste woorden sleept zij omzichtig uit de trouw van haar strofen perst het voedsel naar boven kruimelt letters in verzen meandert langs uitgevreten paden komt tot stilstand op het kerkhof waar nog toekomstdromen werden geschreven in het laatste inlevingsvermogen…

door stramme handen ontglipt mij de jeugd waar een hart jong gebleven het testament maakt van zijn leven en in vermoeide ogen dromen vervagen speels verlangen naar vervlogen tijden dit doorleefd gezicht aanschouwen mag dat toekomstdromen liggen verborgen in reikende handen van een kind…

als nevel niet verdwijnt de kilte mij omhelst rest dit leven niet meer tijd dan de dagen die het kreeg laat ik los mijn eenzaamheid die stille toekomstdromen waar duisternis in vragen de dagen niet verblijdt maar enkel nog de troost gelegen in jouw ogen mij zachtjes laat hopen dat morgen toch verschijnt…

ik ken veel woorden in veel talen maar kan je niet bereiken al woon je dichtbij lijkt het of je in het verre Patagonië bent, toen post nog bedeeld werd te paard toen telefoon en telegraaf hun digitale opvolgers globale connectiviteit nog toekomstdromen waren ik blijf briefjes in een fles in zee gooien die je niet bereiken…

waar die fluisterende stem, het zingen der wind als een lied vol liefde bekoren wil weerspiegelt een ster in gelaten tranen de glinstering breekt haar duister gevoel overheerst beklemming de troosteloosheid waar toekomstdromen niet langer zijn flakkert een briesje stormwind aan haar liefde verloor fluisterende woorden…

er klonk steeds muziek als onze blikken kruisten maar de vonk sprong nog niet zacht sponnen tonen patronen tot een melodie alleen woorden wilden niet komen stilte heeft ons alles van liefde geleerd in gezamenlijke toekomstdromen helaas is die realiteit nog niet onze werkelijkheid maar het lied zingt al een paradijselijk perspectief…

door die ogen in de spiegel staart zij in haar jeugd op zoek naar toekomstdromen haar verdriet nog te gaan waar herinneringen vervagen in verdwenen helderheid een keuze ooit gemaakt haar wil ontneemt te leven en zij bevrijd van alle tranen zichzelf verliest in het staren breekt het geluid van spelende kinderen haar hart een laatste…

in de stille nacht waar engelendromen vrede aan deze wereld beloven een sneeuwtapijt in zilverwit zacht geglinster van een ster weerkaatst zal een baby in liefde geboren zachtjes huilend de stilte verstoren waar vertwijfelde harten zich vullen met hoop dat toekomstdromen verscholen liggen in gesloten ogen van een kind…

Vader volgt rivieren donkere schaduwen van zijn land hij leeft zonder toekomstdromen eerzucht verlaten in zijn hand moeder, binnen gebleven kan niet meer lopen zonder pijn het zat haar tegen in het leven geluk zal nooit meer bij haar zijn mijn ouders zijn nu vreemden in geen jaren, dat ik ze ergens zag we zijn allemaal ontheemden zo triest…

Volg de vrije vlucht Die Hanny vandaag zo Tastbaar mooi beschreef; Ben die zeemeeuw die met Gestrekte vleugels van tien Hoog naar beneden zweeft - Ik die geen vogel maar mens ben Bij wie de vleugels niet zijn aangeboren Wil in mijn droom in vrije val naar beneden Waarna al mijn vluchtige toekomstdromen In tienduizenden bijna onzichtbare…

volgens de verhalen wel maar wat zal een kind aan zich voorbij zien komen haar leven was pas begonnen er viel nog amper iets te overzien zal haar flits zich vullen met haar nog vage vormeloze toekomstdromen? ze was immers nog geen tien…

Die in zelfgeschapen Leegte ook in zijn Naaste omgeving geen Invulling vindt voor De persoon die hij is Merkt dat de leegte Pas verdrongen wordt Als zijn verste Toekomstdromen In vervulling gaan In zo maar een Ochtendmis in Vancouver, Canada, om zeven uur, In een volle kathedraal Die van iedereen is, Van jou en mij…

Aan de oever, in het lied van dageraad. 3 Geluk groeit in het woord van zwijgen, stilte in kleuren op het doek van toekomstdromen. Nu is het tijd om haar te begroeten.…

waar een misstap ooit begaan een leven heeft verwoest de pijn van duizend vragen knaagt aan zijn gemoed zijn weg terug verdwenen is de wens te lachen stil vergaan toekomstdromen verleden zijn zijn wil te leven schuilt in pijn brengt de tijd verwoeste dromen van wat eens niet is geweest is het antwoord op zijn vragen moest dit moment…