Alle inzendingen over tonen

Toch durf ik nu mijn gevoelens te tonen gewoon omdat ik erbij mag horen. En onbewust denk ik toch dat ik ook met gevoelens ben geboren.…

En daarom dank ik jou Toon Hermans, voor dat wat je ons achterliet. Je bent er mede oorzaak van geweest, da'k ook probeerde te gaan dichten. 't lukt niet altijd, maar ik doe m'n best misschien krijgen mettertijd mijn gedichtjes ook 'gezichten'.…

Je hebt iemand nodig, eerlijk en oprecht. Die, als het er op aan komt voor je bidt en voor je vecht. Pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient, Dan pas kan je zeggen... Ik heb een vriend.…

Teder raak ik harde snaren van onbespeeld verdriet, zacht streelt de ondergaande zon noten op verbleekt papier het voorjaar walst licht nader in de verte hoort zij klanken van zwoel gezongen woorden, langzaam groeit tijd door de de dagen, op mijn naakte huid speelt kippenvel met trillingen van ooit bespeeld verlangen het laatste…

Houd niet alles voor je toon jouw gevoel aan mij Anders streef je weer zomaar je doel voorbij Pak mijn hand ook vast zoals ik zo vaak bij jou Zeg ook gerust eens vaker` dat mooie van "jou en hou" Ik kan geen gedachten lezen ook al weet ik dat je het doet Zeg het omdat je het wilt zeggen niet omdat je denkt dat het moet…

Och, toon me nu dat gij niet slaapt mijnheer maar storm, orkaan, tempeest, steeds overwint.…

' Ze leken voluit van elkaar te houden Maar nu beticht ze hem van een TON fraude Terwijl hij bezwoer 'ik sta je gratis bij!' Het wordt nu trots pompen en toch verdrinken Dus heus, lieve Rita komt wel tot zinken...…

mijn hoofd bloedt dieper dan ik kan verdragen en in de morgen wanneer de nacht is uitgeademd verwekt mijn lichaam de schimmen van schuld zo machteloos en ongezien de smaak van dood spuugt metaforen, bekende stemmen doorheen het veld van zwarte dromen buiten leeft de dag en ergens, ik weet niet waar, omspant het lot mijn ziel…

Verdrink in het zoet van de vergeten wijn wat door je aderen stroomt en in alles wat je vergeten was maar uit je hart en poriën bloeit, herkenning wie je werkelijk bent, onbot je fluitenkruid, laat mij dan om een windvlaag wensen over het neerbuigend riet, die op de tonen van herinneringen in de toekomst speelt, met je deel in…

Ik oefen partituren waarin de toon ontaard de noten balken jammeren omdat ze half vervaagd de wijs niet kunnen houden er komt geen einde aan de valsheid in geschrifte de strijkers nog aan zet laat ik als spechten tokkelen hun beeltenis mijn rust boomschors houd ik mij voor tot aan de generale de dirigent een kikvorsman zijn poel een…

Het heeft de muze in huis gehaald bijna geruisloos en met virtuositeit bespeeld een natuurlijkheid om wars van alles de klarinet te behagen in de animositeit van de fluit, zoekende op de geharste snaren in de gaten van de eenzaamheid oprechtheid van puur geluid geblazen die een perfecte toon verspreidt, tegenstelling in de schaduw van…

Daar komt een groep Mensen aan voor wie Het leven louter dikke mik Lijkt te zijn, schouders Gerecht, de blik naar voren Over de hoofden van anderen Heen kijkend in het niets - Het individu volgt ze Een tijdje op het Callantsoger Strand, en merkt al binnen Minuten dat de groep net zo Los aan elkaar hangt als het zachte Zand van…

ik stond nooit in de schoenen van een ander laat staan dat ik ooit 1000 mijl in de schoenen van iemand anders liep ik ken iemand die ooit 1600 kilometer in de schoenen van een ander heeft gelopen hoe doe je dat? ze keek me aan en glimlachte wie de schoen past trekke hem aan…

"Toon me het leven", hoor je de twijfelaar zuchten. Ik wijs hem op de schilderachtige luchten. Ik toon hem de groene wouden. Ik toon hem de winter met de sneeuw en de koude. Ik toon hem het landschap en zijn pracht. Ik toon hem de rotsen in hun kracht. Ik toon hem de zee met zijn stormend geteister.…

toon me je ogen, ze laten me zien toon me je lippen, ze laten me voelen toon me je handen, ze geven me warmte toon me je hart, met al zijn liefde hou van me.…

Een lijntje naar elkaar Lijkt zoek Ik wil haar graag weer vinden…

ton sur ton licht op een citroenvlinder verkleurt warm de lentedag…

je streelde stilte heelde tonen die schuurden aan zuiverheid waar akkoord in samenspel doel is zullen in wanklank fouten hoorbaar zijn primair zal stilte het ideale klankbord voor een foutloze compositie zijn in alle combinaties zullen de tonen elkaar schragen en auditief steunen om een complexe volheid te laten horen zonder…

jij hebt met lichte druk en later pure hartstocht lucht in buizen gedwongen hun volumes zijn op diverse scherptes gestoten die tonen floten op verschillend niveau pas later kwam de moederpomp die buizen van verschillende materialen vulden in onderscheidenheid trompetten en bazuinen kenden het orgel als hun vadertoon samen…

Toon Hermans hangt hier aan de muur: natuurlijk niet hijzelf, maar in papier en hoe hij lacht: de dagen gaan nu niet meer echt voor hem voorbij! Maar wat beklaag ik mij want ik kijk treurig, ernstig en ik til heel zwaar aan zoveel dingen. Hoe leer ik van dit leven toch een lied te zingen? Hoe kan ik ooit de zorgen laten wat ze zijn?…

Laat de schelle tonen vlieten uit de zangerige keel en als vooglen henenschieten in hun wislend klankgespeel. Want dan reppen tong en veren vrije liedren, lang versperd, vooglen die hun kop bezeren aan de traliën van mijn hert.…

De meeuwen slapen nooit ze kwekken en ze krijsen maar als het vogel-uur begint wanneer het licht de hemel kleurt begint een merel hen te overstemmen het 'tè-tè-tè' verstomt en rollende octaven zetten de toon der ouverture van alledag in zomertijd geen dirigent, de meesterzanger zet hier de toon, en 'tú-tú-tú' vallen zij in, de koorgenoten…

Vijf vingers in verbondenheid vier snaren liefdevol omarmt De strijkstok hemelwaarts Ogen die sluiten zinnestrelend is je spel Met fluweelzachte tonen die m'n geest en hart verwarmt voelt het als een deken over m'n naakte vel…

waar woorden eenduidig hun kleur luiden is het fijne geklepel van klokjes niet hoorbaar het monotoon starre dringt zich meer dan opzichtig op en houdt ogen en oren gevangen de kleine nuances accenten en speelse wendingen in zinnen en strofen komen niet op toon wat een kleurige boeket vol harmonische klanken had moeten zijn resulteert…

lieflijk streek muziek de plooien glad van tonen die in harde confrontatie het respect voor elkaar helemaal vergaten hun eigenzinnig geluid lieten zegenvieren ver boven alles uit anderen verweten hun partijen niet meer uit te willen spelen het stokje van de dirigent schreef overuren het gehoor had heel wat te verduren maar…

hoe zal ik het zeggen jij bent zo gewoon zo alledaags en toch bijzonder zoals ik jou ervaar en beleef blijft daarom een volslagen wonder van alle gehoorde klanken word ik steeds weer geraakt door jouw uniek zuivere toon jij beroert dat wat er huist tussen mijn beide flanken…

Dat Rita ruzie maakt en dus vaak kookt Dat weten we, maar Kay zet haar te kakken Hij zegt dat Rita heel goed lucht kan bakken Zo wordt opnieuw een vuurtje opgestookt Die hitte brengt Verdonk alleen maar rampen En laat haar zetels stuk voor stuk verdampen…

Een lofzang op een vluchtig epos, waarin de goden elkaar beminnen en van de literaire honing smullen, op hun bizarre tocht, de emoties laten gisten, tot aan de gewraakte tonen die ik zocht, om dan een draak te moeten onthullen van een herhaalde hersenschim, tot aan de gene zijde van de Styx , waar het moeilijk aarden is, voor dichters…

in een oneindige klim, naar een streepje licht, ontrokken aan de duisternis, een smetteloze vlam haar vonken op mijn hemel heeft gericht en aan de hete as ontkwam, gebalsemd in een seringenbad en geurend duizendschoon, haar doolhof heeft ontward, verstard de tijd haar beeltenis, het mededogen weerspiegelt in een laatst gesproken toon…

Lopend in uitgewiste sporen neemt de natuur mij in zich op ik ben waar niemand mij kan horen een krijsende papieren prop rollend langs rulle waterkanten laat ik alle woorden drijven van de gestorven bloedverwanten die mij hartenkreten schrijven op hoge toon snijd ik hun fluitjes uit dode stengels van het riet door deze zingende geluidjes…