Alle inzendingen over toverfluit

Het was een stille nacht in ‘t Weensewoud waar Mozart in zijn eentje liep te dwalen. Hij dacht aan sprookjes, sagen en verhalen bedekt met spinrag, vele jaren oud. Al was het somtijds niet zo heel vertrouwd -er zaten rovers die je bruut bestalen bij nacht en ontij in het Weensewoud- toch liep hij moederziel alleen te dwalen. Zacht hoorde…

(Jethro Tull - Bourée) Van zoiets weet je dat het ermee begon Ian Anderson, voet op knie op zijn toverfluit die toen al verbond met iets ouds, maar verrassend zodat je luistert en verstaat wat je ziet voor de eerste keer en blijft zien zoals voor het eerst.…

want het mannetje op de maan dat heeft mijn moeder me ooit geleerd ziet eruit als een stukje gatenkaas maar voelt zich daardoor toch nooit, gediscrimineerd en hij doet dagelijks het maanlicht aan en uit met zijn maanlicht “aan en uit” toverfluit hey maan wil jij het mannetje op de maan zijn toverfluit eens laten fluiten zodat we hier…

Uit verveling vouwt hij vogels in Japanse stijl uit verlangen bouwt hij luchtkastelen die zo grimmig zijn vervoering torsen en tenslotte laat hij vissen vliegen van noord naar zuid met papieren vinnen op de straalstroom en een toverfluit de maan die blijft onzichtbaar totdat zijn geschreven zinnen enkel origami zijn en droef van…

Al moest Lei wel, in ruil voor eeuwig leven, zijn toverfluit bij God afgeven. Want de hemel is geen disco!…

als een natuurlijk blad vlinderen op de wind in de zwaarste storm het sneeuwklokje dat zich een weg weet te banen door de ondoordringbare aarde als de merel, de klanken, de reikwijdte van haar toverfluit verstaanbaar, vol van waarde de sierlijke schelp een symbool van vertrouwen voor wie haar treft als de rietkragen wuivend in…

bellen die ze blaast, en bekwaam haar weg in vindt, wijzigt de kleur niet in ademzucht kaast de beelden af op dikke huid, onttovert haar wereld in schel contrast, verveelt zich in treurig geluid van hebzucht, de ballast van een verlaten bruid, verovert zij nog haar kroonjuwelen, bereid om die voor ons te stelen, verrast ons met haar toverfluit…

De winter telt de roest door de ruit en in de nerven van de transparante jaren, waarmee het seizoen vervelt tot in de huid, strekt zich op duizend vleugels uit, warmt zich bij het reinigend vuur van de winterbruid om de herfstmuze uit te luiden, klinkt als vrolijk lied wat op z'n toverfluit de glazen telt, kristalen tonen over bladeren…

Ik heb zo goed als niets meer te vertellen de fles is leeg, wat rest is zielenpijn de eens zo blijde geest is knap vereelt slechts bitterheid komt er naar boven wellen mijn rijmpjes zijn inmiddels als azijn De harde bolster van de pit te pellen vertoont geen blank doch slechts gifgroen venijn de toverfluit wordt zelden meer bespeeld wat slagen…

teflon-buitenkant van minderwaardigheidscomplexen beschaamd van binnen, want u voelt uw jichtige dichtreflexen uw hoofd stagneert, zelfs als u schudt: geen vers, geen limerick Geloof me maar, 't is zo gebeurd, in 'n wenk, een ogenblik: de Muze, je vertrouwde partner in 't orgastisch seksen met rijm en ritme en cadans, begint je te beheksen je toverfluit…

Toen ik een abonnement kocht op de duizelende carrousel werd ik achtervolgd en gezocht door een labyrint van witte duin Het wou me steeds toedekken met zand als sluipend deken Het hield me voor de gek, en wees me op de kermis van gebreken Ik nam toen mijn glazen ogen uit en zag de witte zandduin groeien maar blies ze weg met toverfluit…