ik werp een handvol woorden
in een hoge hoed en roer
er met een toverstafje door
maar er komt niets uit...
blijkt er toch een dubbele
bodem in de hoed te zitten
wanneer ik de bodem los torn
vallen woorden op m'n schoot
die ik er niet heb ingedaan
bestaat er dus werkelijk
nog zoiets als magie…
lieve fee van de vervulling
trek je toverstafje aan
want ik doe je een onthulling
ik wil de zon en ook de maan
ik wil sijpelend van regen
dansend naar de hemel rijken
ik wil op een zeemeeuw lijken
wil op golven voortbewegen
ik wil zilte zwoele zanden
aan een eindeloze zee
ik wil blote voeten stranden
en ik wil mijn hondje mee
ik wil…
zich Sneeuwwitje,
die na een gretige hap uit een
mooie rooie ronde appel
een droomloze slaap slaapt
waaruit zij dan korte tijd later
fris en fruitig zal ontwaken
en dat dan alles wat er nog ‘moet'
is verdwenen als
sneeuw voor de zon
en dan - na de kus
van het ontwaken
staan vóór haar de prins
én de goede fee
met haar toverstafje…
ik hou van alle vrouwen
lang kort groot klein of dun
want je kunt hen net als het
weerbericht heel vaak meestal
zo af en toe wel vertrouwen
het is daarom dat ik hen
mijn lieve toverstafje gun
alhoewel met eentje
echt iets te lang
en een andere iets te dik
of zo eentje dun of klein
moet je soms zo voorzichtig zijn
voor die lange ben…