Alle inzendingen over traagzaam

Zoals een kraan koppig blijft lekken, druppel na druppel, liet ze haar leven traagzaam wegtikken.…

Traagzaam trekt de witte wagen door de stille strate toen, en 't is wenen, en 't is klagen dat ze bin' de wijte doen!…

een gekooide kamerplant ben ik geworden het leven kabbelt traagzaam aan me voorbij als goudvissen in de kom op de kast die eindeloze cirkels zwemmen, sierlijk en onbenullig zingen ze hun mantra maar luchtbellen zeggen niets de zon schijnt nooit in deze troosteloze kamer op het noorden waar ik stof vergaar een verworpeling opgesloten…

hij putte zinnen lepelde als dorstige hond uit de bron van woorden zijn glazen oog gevuld met metaforen de taal gelikt, gesnoven en gedoopt geschreven en gesloopt ligt nu bevroren naast verstorven wijn en geur van dode dichters ruikt hij het bloed dat traagzaam kruipt door holler vaten zijn troebel oog kleeft aan de randen van verstokte…

als een rots bood ik weerstand tegen de zuigende branding op de rand van de leegte die je in me liet tot ik kantelde en in dit dieptepunt roerloos als een rolkei in een kuil traagzaam gepolijst wordt door de tijdloze rivier verweerd door winterse vrieskou geblakerd door zomerzon seizoen na seizoen na seizoen tot ooit misschien een spelend…

langzaam slinken witte bergen langs de bermen van de wegen wanneer het geglazuurde dons onder gestrooid zout krimpend tergend traagzaam er vergrijst mistig wollige nevelen nu luchten over verkeer dat treuzelig rijdend bruingrijs met pekelregen sproeit naar de schuifelende wandelaars op het spiegelgladde wandelpad waar koning winter…

En de tiktak kan slaan bovenlangs op de metronoom En de tiktak kan slaan Langs een traagzame slinger onderlangs, van de klok Het is toch altijd de zeef waarin mensen zijn uitgelekt naar de dood.…

Jouw aangezegd scheiden, genadeloos en plompverloren Heenvliedende weken, traagzaam, tergend treuzelend razendsnel Gestadig slaapgebrek Spaarzaam sluimerend verpozen Gradueel schrikbeelden verdragen, loochenen als non-existent Door het krijten is mijn zicht beloken Langzaam vervagend schimmig bestaan Gedachtenflarden…

De zwanen varen traagzaam langs de kusten, Loh'ngrins onzeker van der Jonkvrouw' woon, maar God woont hier met zijn papieren kroon, en deze rust is een volmaakt berusten. Ik zend u dit sonnet met een tros druiven, onze eerste: niet onmooglijk nog wat zuur.…

De golf die zij bevoer kwam traagzaam rechtdoor naar de kust gevaren. Zij was alleen en klein, zij stond aan ’t roer en wat zij zong hoorde ik dat hymnen waren. O, dacht ik, o, dat daar mijn kindje voer. Bij God, zong zij, mijn lied zal u bedaren. ---------------------------- Herschrijving: De moeder de vrouw – Martinus Nijhoff…

naar de gestolde stilte in mijn hoofd later tracht ik aarzelend in faalangst met stramme lettertekens een brief voor je te krassen op grauw papier maar verder dan luttele woorden kom ik niet de onmacht blijft wordt zilte weemoed die welt en luwt in wisselend getij ik tel nog steeds de vele dagen sedert jou getal dat veel te traagzaam…

als vroege klaarte binnensijpelt -voorspel tot de dag begint- nestelt ze zich dieper in de lauwte van het bed, de handen in de knusse warmte van haar schoot waar sluimer van vertrouwd verlangen weer vloeibaar wordt en zwelt tot aaibaarheid wanneer een hand zich achteloos tot streling kromt, en vingers traagzaam in beweging komen, liefkozend…

Glijdende uchtendzonnestralen zilvren fijn de lichte nevel, traagzaam wuivend om het landschap als een sluier, maagdelijk blank; en geen klank trilt in die stilte dan, van verre - o ver! - gevaren, slechts, bij pozen, halvling hoorbaar, een verdoofde torenklank. Schone droom!…

En zie: geen enkel ziel en had gevoerd, en 't was iets ingekomen: gelijk een dunne en onbepaalde schimme die traagzaam vlottend zweefde als door een lichte blaas gevoerd, een statig spook met nevelige toga en lauwerkrone, onduidelijk en onkennelijk van wezen. En langzaam kwam het naar zijn bed gedreven.…

De navond komt zo stil, zo stil, zo traagzaam aangetreden, dat geen en weet, wanneer de dag of waar hij is geleden.…

Wij scheiden traagzaam van elkaar, En teeknen eerst een plek Op 't kerkhof, achter 't hoofdaltaar: ‘Dat die ons beid' eens dekk'!…

De navond komt zo stil, zo stil zoo traagzaam aangetreden, dat geen en weet, wanneer de dag of waar hij is geleden.…

Een blad sterft af wanneer de winter komt: het dwarrelt langzaam naar beneden, drijft nog even op het water en zinkt dan traagzaam naar de bodem van de vijver en vleit zich in de koele zachte modder voor altijd. Is dit nu alles? Soms droom je weg, wellicht heel even? In het woud wordt het licht door de kruinen getemperd.…