Alle inzendingen over trage

Gouden schemering: een mooie laatste avond – maar liefst niet vandaag.…

Je kunt wel van alles willen en weten, maar het is niets wanneer je wakker bleef Ja zon, ja eten, wat anders maar geluiden verdraag ik niet laat staan dat ik energie heb voor liefde of een prestatie die de dag tot leven brengt de dode dag van te moe zijn voor mezelf en de wereld De tijd…

Buiten het dorp ligt de brug zonder weg, bij het kerkhof Er zitten wel eens stadsmensen om haar te schilderen Soms spelen er kinderen Voor mij is het een beeld van het leven en vanochtend trof ik er een vrouw Ze lag op het landhoofd en schrok, durfde niet met me mee te komen, door mij verloor ze haar niemandsland Verder gebeurt hier…

Stil. Donker. Huis Ik denk de hele tijd aan jou, jouw stille passen in mijn herinneringen aan jouw passen in dit huis blindelings in het donker van mijn verwardheid naar de liefde onder mijn angst een leegte nu, geen stem om te roepen, geen tranen geen lichaam meer, verloren als ik hier weg zou gaan of een ander leven leven als…

Het is windstil Plastic water in het kanaal Ik eet bij mijn moeder Onderweg naar huis talm ik op het kruispunt Mijn kamers zijn zo leeg en jij woont hier vlakbij Ik kan naar je toegaan en toch kan dat niet Achter de dunne gordijnen leeft de straat, de stad Niemand ziet mij Ik zou liefdesbrieven willen lezen van jou, ontboezemingen…

leggen voetstappen een spoor van twijfel als leven iedere dag weer ademt om te laten geeft hartslag een nieuwe dag nooit meer zullen lijnen verbinden datgeen wat benen ooit hebben kunnen dragen zwanger, gevat in handen wijzen vingers naar die ene laatste pijnplek…

traag trekken wijzers kringen rond hun plaat duwen met zacht geweld de tijd onomkeerbaar vooruit lijken minuten soms uren te duren vliegen ze dan weer op jetski's voorbij toch zijn ze alle gelijk…

Langzaam,ooooh zo traag Zoek ik naar woorden maar ik vind ze niet langzaam en ooooooooh zo traag Ik schrijf erg traaaaaaag Langzaam wordt het wel een gedicht…

Hoe belangrijk is de vraag: wat is nu eigenlijk traag? De Donau in Praag Stroomt sneller dan de Taag, Maar zelf weer traag. Ook in Den Haag Zijn ze ontiegelijk traag.…

In sluiers onzekerheid sta ik op mijn balkon de stenen verschieten vergrijzen achter een bui en zakken weg in de schaduw van zwarte wolken, ik wacht op dampende opklaringen die weer kleuren schieten in mijn stille huis De dag heeft veel tijd en al die tijd sta ik hier moe hard te werken, emoties heen en weer te kaatsen…

Ik kan jou confronteren met mijn haperen Dat zoekende, het trage dat ikzelf moeilijk verdraag? En wat denk jij dan van mij?…

Af en toe een boot, een auto, de bezorger -- De stad is verdorpt.…

over het seksuele leven van slakken hoe zij verkiezen om man of vrouw te zijn, elkaar prikkelend met kalken pijltjes in de tuin glinstering van dauw, vochtig geurt de aarde en de trage lusten van het vlees ik denk, ben meer beest dan geest…

zonder iets te breken vliegt het verlies in volle vaart de ruimte binnen na de plompverloren plof op de stenen vloer zet de stilte kil en oorverdovend in we staren naar de zich verdringende grijpgrage tentakels van het onaanraakbare ding zoals de slak zonder oog of talent voor de versnellende pas bijt het verlies zich vast…

De dag loopt in sukkelgang. Regen klatert van druppel tot drop. Jij frunnikt aan je haar en mijmert: morgen ken ik het weer in opheldering.…

Rusteloos bouw ik lege dagen en verlies mezelf, alleen door mij gekend. Ik struikel over elke stille morgen, ‘k heb mijn ogen afgewend. Het licht verstopt zich in mijn verdwaalde blikken, waterdruppels doen mijn gedachten steeds opschrikken. Heel zachtjes huilt het diep in mij, zonder woorden, maar zo heel dichtbij. Ik zoek jou in een…

regendruppels vallen in zee de wind drijft mensen huiswaarts ik keer noch richt mij verder naar vragen, luister enkel naar weemoed en verdwaal tussen geruis, de mond verlaten sinds het afscheid ken ik de weg van de regen en hoe meer ik waai hoe meer ik tot zwijgen kom ik wil de vloed staande houden, de meeuwen die in zilte plassen de…

Nog nieuwtjes van de twee informateurs? Jawel, de stand van zaken werd door Remkes onthuld aan journalistenboys en -femkes, die ongeduldig wachtten op primeurs. Hij roemde de gemaakte overuren en zei: ‘Het gaat nog wel een tijdje duren.’…

Docentenschaarste, PFAS-gif, Ter Apel, de jeugdzorg en de woningbouwmisère, aardbevingsschade, toeslagenaffaire, het kabinet loopt niet zo hard van stapel. Als het in Nederland om mensen gaat komt actie laat, te laat, of veel te laat.…

Regeren wàs vooruitzien, nu niet meer: geen proactief beleid voor zware kluiven, het is de trend om ze vooruit te schuiven, zo sneuvelen twee spreuken van weleer. De zorg wordt onbetaalbaar, valt te vrezen, omdat we niet voorkomen maar genezen.…

Ik zit aan tafel, misschien wel te slapen, denk ik even bij het gillen van een sirene die uit mijn neus de geur van gepofte kastanjes weg- neemt naar een spoedgeval In de keuken zie ik de poes afwachtend kijken en de wolken trekken snel langs de dommelende zon Dadelijk gaan we spelen eerst koffie zetten Hoog en laag ruisen het kookwater…

deserteren, Zo'n ijsvloer is een bodem van verraad Hoewel ook warme grond me tegen staat Sinds ik ontdekte dat men trage beren Leert dansen op een gloeiend hete plaat --------------------------------------------------- Uit: Zwart Ijs, november 2001.…

Als een trage beer bleef ik lopen, tot jij kwam... jij brak me open, Ik zag je staan, een baken in de wind. Die de goden heeft getart, een weg zocht naar m'n hart, die me liet huilen als een kind.…

‘t Is jonge Rutte man op onderwijs hij spreekt van nieuwe dat is snelle tijd in vijf jaar, dat is nu de fletse eis waarin studenten worden opgeleid Hij kuchte op de pijnlijk rake vraag het sneller kunnen is iets van vandaag…

Onaantastbaar glijden donzen aquarellen in trage metamorfose langs het blauwe linnen Sierlijk gesluierde bruiden een witbebaarde reus hier en daar wat elven verpozen aan het azuur De kwast gedoopt in grauw over wit gestreken lost pittoreske vormen op in een stilleven van nevel…

je wuifde ik lachte terug herinner me wolken drijvend op hun rug een trage zon waarvan de stralen stil leken te staan in het verloren gaan van tijd in wachten bevroren keken we naar elkaar het moment van breken kwam snel daarna jouw transparantie knapte toen ik met een woordloos afscheid jou diep op je ziel trapte onoverbrugbaar…

stoelen door het laatste leed verlaten lege plekken in het echtelijk ledikant waar ooit warme gevoelens zaten waait koude wind over het land het trage licht gestaag ontloken zeeft schemering door het gordijn van tederheid voorgoed verstoken klinkt onrust door als een refrein niets wijst nog op het oud geluk waarmee zij eens elkander bonden…

het duisterde traag subtiel penseelde tijd meer donkerte in het decor zette contrasten aan die normaal de structuur van bestaan wrijvingsloos aanpasten de samenpakkende schaduwen gaven een koud en onbestendig gevoel waar vroeger minuscule stofjes dansten in tevreden namiddaglicht tochtte het kil in verlopend samenzijn sloot ieder…

Ik geef het toe: ik dacht er nooit echt aan Maar dat de schapenherder nog bestond Was toch een stukje erfgoed dat ons bond Dus achteraf gezien ben ik ontdaan Nu valt er in ons leven een hiaat Waartegen geen massaal geblaat meer baat…

de witte duif vliegt weg het stukje kerst valt uit zijn bek opgeschrikt door fel wit licht een harde knal zonder gezicht de boom staat vaag te pronken de takken zijn al moe buigen naar de aarde toe in trage uren neemt het jaar zijn end de witte duif is neergestreken wil niks van vuurwerk weten…