Alle inzendingen over tuinman OR scherven

Nooit komen wij de wereld af, Al barsten we tot scherven. ------------------------------ Verzamelde gedichten (1990)…

Each Time You Die Alone, The First To Die, Maybe You Die Today or Die Tomorrow, Die Now, Again, or Die Once Without Sorrow, Die Twice, Die Hard or Die And Say Goodbye. Maar híj blijft leven, wat er ook gebeurt, Die 007, ‘shaken’ dan wel ‘stirred’.…

Ik heb de tuinman lief en zijn gebaar dat met het lengen van de dagen zachter wordt en luchtig als bloemennamen in het gras, het wakker gras dat schrijfzaam is en buigend.…

schuldig gesmokkel tussen repen van Cote d' Or ben ik afvallig…

bloemen dwingt hij tot vroege slaap zonder woorden en met regelmaat bouwt hij schoonheid uit de grond ruw maar met twinkelende ogen en wanneer het werk eindelijk is volbracht springt mijn tuinman de hoogte in en hangt zijn geblaf in de bomen…

wat zou je zeggen, vroeg de tuinman als dit jouw laatste zomer was hij had het wild gewas al lang gesnoeid, geruimd wat zicht ontnam nu wilde ze nog oogsten om door de ingeslapen herfst te gaan om winterwarmte te doorleven met lief en haardvuur, rijp op alle wegen daarna als vogels weer de lente weten het ontwaken van onschuldig leven…

tot twee keer toe floot hij, de vogel die het voorjaar riep en ook de zomer terwijl de tuinman naderde waar ik hem zag viel er een schaduw over het lokkend groen en jij en ik, opnieuw, wij huiverden in de omhelzing duidelijk voelbaar de rilling van de tijd…

in het bloemperk hangende hoofdjes - de tuinman is niet meer…

Zen-slagen wonder Spreek "To be or not To be" Goed te "zijn"- "zonder"…

<< >> Controversy Whether tricked or not.…

Er zijn, dat is het, glimlacht de tuinman, een tuin – leeft en is nooit af.…

straight ahead immer gerade aus en dan ineens die afslag naar links, rechts, einde rotonde or whatever...…

Er was eens een tuinman zo'n oude, bejaarde Als hij zijn vrouw eens water gaf Had dat heel wat voeten in de aarde…

Tussen geum en aronskelk staat de tuinman met zijn net. Hij schept en schept de vliezen weg, bij oevergras en waterblad. Aanslag en afval aangegroeid, takken en blaadjes aangewaaid, van hier en daar en overal. Van overal uit het heelal...…

Tuinman handen in mos groene dagen dromend van geel en wit zit terneergeslagen in een boek gedoken een zachte, lieve, gedachte aan heupwiegen en bladernat. Zingt met duivelsverzen tot een ongenoemde goddelijke schoonheid die hij, vanwege tijdsverschil, niet bellen mag. Regen maakt de paden nat. De tuinman zat.…

Bent u de tuinman of diens knecht? Toon mij waar gij Hem hebt gelegd. Ik ben de tuinman niet maar keer u om en ziet wat heden is geschied. Meester! U noemt mij bij mijn naam. U bent de opstanding en het Leven. ik voelde mij zo bang en eenzaam. Vrees niet. Mij is alle macht gegeven.…

Een man van hout en planten, van bloemen vogels, spinnetjes en vliegen van stenen, nerven en patronen van schelpen, touwen van lekker wonen, van zonlicht en van blauw van een ik-hou-van-jou van denken en van verzinnen bespiegelen en steeds opnieuw beginnen van een-soms-zat! en een-krijg-nou-wat, van lachen in jezelf, maar ook…

Kijkend naar de acties van de tuinman, die maait het gras, zie ik ineens iets wat er eerder niet was. Het leek wel of de grasmat bewoog, warempel een graspol, kwam omhoog. Een bruine bol aarde stak boven het gras uit, zie je wel, de mol die kleine schavuit, heeft niets op met onze tuinman dat zie je maar weer.…

vermeden to be or not to be, that is ...…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

mijn hemel de rozen verwelken de treurwilg staat op nul ik had van de roos moeten plukken,meeldraden uit moeten zeven alleen om een kwestie van bukken verspeel ik de winst van een leven , staat stil de tuinman met zen hark en ziet de bloemen kwijnen geven wij elk het zijne in dit leven , de dichter voor zen sonnet de tuinman voor het rozenbed…

Het komt misschien door het weer Dan schijnt de zon, dan weer niet Zo ook met mijn gevoelens elke keer Dan ben ik happy, dan weer niet. Als ik happy ben, dan zou ik willen schreeuwen De wereld laten weten hoe blij ik ben En al het moois in de wereld willen omarmen Ben ik dat niet, dan zou ik willen huilen dicht tegen je aan willen kruipen…

Ben ooit de afgrond in gegleden loop nu op scherven van het verleden diep verdriet, want lijmen kun je scherven niet opnieuw leren leven liefde verwerven geloof in het heden maar blíjf lopen op de scherven van het verleden.…

Tussen de scherven van mijn leven.. En heel even.. Zie ik hoe gelukkig ik ben geweest..…

Scherven brengen geluk dus gooit zij na die uitspraak haar hele servies maar stuk.…

Laat je leven niet bederven door de scherven van je verdriet raap ze op en smelt ze tot parels om put kracht uit je eigen levensbron droom vlieg zweef en geniet dan zal je weer schitteren als de stralen van de zon…

Een beetje dichter schrijft met een mes knipt de waarheid aan stukken laat de woorden aan scherven vallen wikkelt alles in azijnen omslag en doet het dan op de post naar zijn moeder. Och jongen, wat zeg je dat toch altijd mooi hendrik…

Of slechts een deel van mij zo bekend en toch zo vreemd schreeuwt mijn hart stil als breekt de glans van mijn ogen en herleeft mijn hart aan scherven -dood- en toch vol smart…

bijeengehouden scherven raken elkaar aan gelukskristallen…

Oude scherven raapt zij opnieuw bij elkaar haar gebaar van onuitputtelijk van hem te houden. Scherven, ze lijmt ze keer op keer maar telkens weer lijkt de lijm niet sterk genoeg te zijn en weer opnieuw, ziet zij scherven, groot en klein. Vlijmscherpe scherven ze snijden tot in het hart zo diep.…