Alle inzendingen over tweespraak

Herfst is jouw seizoen het lichaam moet nog wennen tenen en pinken krommen zich ik wacht op de groene scheuten of het sluiten van de bast wil deze winter beter overleven bevoorraad met trossen bananen en zo krom zijn en jij zo zacht met al die watten in jouw hoofd het lijkt alsof je jonger wordt…

Zij zei: 'houvast heb ik aan mijn geloof' ontstak bij schemer gewijde kaarsen Hij zei: 'voorwaar het is geen apekool dat ik beloof,het is het paradijs' Ik zei: 'je brengt me nu toch van de wijs,is aarde - nu niet ons paradijs de inlossing van beloften?'…

De vogel eenzaam op het dak spreekt tot de wind om het huis: `Daarbinnen leeft een die is alleen, en toch hoorde ik dat zij sprak.' En dan spreekt de wind om het huis tot de vogel eenzaam op het dak: `Daarginder leeft een die liet haar alleen. Zij zegt het woord dat hij brak.'…

jij hebt altijd intens met jezelf kunnen praten geluisterd naar wat je lichaam jou had te vragen om dan door tweespraak weer in balans verder te gaan van die kleine gesprekjes deden je ogen geestdriftig verslag ik zag in je blik stromen en krachten van een omgeving die wachtte hoe jij een blokkering omzeilde door een confrontatie…

mijn moedertje is nooit meer slapeloos - dag ik strand hier op uw graf, nog immer bergaf het marmer strelen, voel de laatste herfstzon wat ge niet meer ziet, ben ik aan 't stockeren wat ik nu doe, ik laad wat wrakhout op mijn kar want ik ga een wrakhoutscheepje maken vol kwaliteitsmomenten, plus maar ook min de baren moe en zinkt…

Dan nog zal ik in tweespraak geloven. Openhartig in het beleven en woord voor woord in de opeenvolging bij klaarlichte dag.…

Hoe klonk haar ontzag in de stem van de haan voor de hond in de tweespraak gesproken trefzeker haar ogen in ‘t diepst van haar rol hierbij beurtelings blikkend bewogen tot het steeds mooier gespeelde slot waar ze langzaam voorover gebogen voor de toeschouwers langs kwam sluipen, stil de haan in het hok liet kruipen.…

en blauwe rotsen naar donkergrijs waarbij het frisse van de vijg een exquise traktatie blijft onbereikbaar ben jij op het tussenpad waar zendgemacht geen soelaas meer geeft op schermen die niet kleuren op elk nieuw gebeuren het is de wereld waar bewegen niet wordt geregisseerd door emoties en hartstocht omdat zij ons niet de tweespraak…

heil'ge tocht hoorde ik de kloosterklokken Hun vroomheid sprenk'len door nog duister dal; Ik zag, hoe flikkerende pantsers trokken De helling af, zilveren waterval, En, lange rivier van choraalgeschal, Golvende pijen achter pelgrimsstokken; Banieren zag 'k bergop, schokkende, klimmen, De kop vooruit, en goud en zilver glimmen In verre tweespraak…

Persoonlijke tweespraak waar een boodschap klinkt in hoorbare heldere klanken. Een ontvanger gelukkig maakt; terstond, ter plaatse hem het recht geeft hiervoor te danken. Dankbaar voor de klankakkoorden dat wij ook vandaag de dag nog menselijk met elkaar verbonden kunnen zijn.…

De molen waagt zich in tweespraak met de gorgelende wind zijn armen vermalen het de onderbuik gevoelens van een te vroeg geboren lentekind. Deze spaart mij legt een mistig winterlaken op de toppen van alle vergezichten die vergeten raken, soms valt een antwoord binnen als een toeschouwer die de zijn afslag heeft gemist.…

gal, zij die gaan en beklijven, de zuchtende zorg nu de morgen weer aanvangt in onuitspreekbare cijfers, de koningsparen troostend bij bejaarden, de presidenten, landgenoot en vreemdeling, allen die in droom en daad deskundig zijn in onuitspreekbare cijfers, blauwe kleding, maskers, brillen, in wandelgangen, thuis in quarantaine of in een tweespraak…

Kijk eens aan, zie ik niet hier een epigoon van Vinkenoog, of heb je hem heel speels uit het verdomhoekje gehaald? Het danst en schuifelt niet maar wuifelt doch wat is het, wie is zij vermaalt zij met haar bekkenkracht de tijd tot leed- en beenvermaak? Of sleept zij menig mannenoog gegázaad en geoekraïend de donkere decemberdagen…