Alle inzendingen over uiterwaarden

Je trekt de deken opzij zodat ik naast je kan liggen en jou iets kan vertellen over uiterwaarden en die brug over de Waal waar ik overheen ging met de trein. En dat rivieren mij altijd doen denken aan andere rivieren in de verte en boten in de mist aan andere boten nog verder weg in de mist.…

Een vroege ochtend langs de uiterwaarden Een ijle nevel talmt van boom naar stronk In tinten, die geen schilder evenaardde ligt het landschap onbeschrijfelijk te pronk Als kleine spiegels glanzen waterplassen tussen de wilgen met hun stekelkoppen De kale takken vormen schuchter knoppen; het water zal voorlopig niet meer wassen De kleur van…

Weet je nog, die gulle zomerdag toen wij vanuit de uiterwaarden in lange kleurige stoet zingend de berg beklommen, met bloemen in het haar en geurende guirlandes Met trommel en gitaar.. Twee eiken trouwden Wij waren hun getuigen Op mijn gebogen rug tekende een sjamaan de huwelijksakte 'Quercus,'vroeg hij, 'neemt gij Quercus?'…

Water in je laarzen sopte Van tijd geen gewaar Nooit moe ’t landschap aan de rand Snoven het leven Jij en de rivier dreven Doake langs de waterkant Je jeugd waar naartoe Drijfhout brand Duden roken Je kop verbrand Eendenkroos in je haar Je Wereld zonder gevaar Koemist over ’t land no nintendo Aan school het land Leven in de uiterwaarden…

Tussen uiterwaarden met korrelig strand. Mariken en Moenen, Havana aan de Waal. Nimwegen, ge bent de mooiste van allemaal.…

Ze mochten in de uiterwaarden bouwen Omdat een ambtenaar het op een dag Vrij onverschillig door de vingers zag Maar nu zal het ze uiteraard berouwen De mazen van de wet, ze gaan helaas Ten onder aan de wetten van de Maas…

Mijn longen vullen zich met natte lucht, tot waar de weemoed in mij gekt. Nu is ieders eigenheid nog onbeducht, weldra met dampige teelaarde bedekt. Onbeholpen tast ik naast de weg voorbij alwaar mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Met mijn zielement tot in dronken barbarij, het vruchtvlees met denkvaten doorspekt. In gewijde grond van onbedijkte…

In de weiden grazen de vreedzame dieren; de reigers zeilen over blinkende meren, de roerdompen staan bij een donkere plas; en in de uiterwaarden galopperen de paarden met golvende staarten over golvend gras. ----------------------------------------- uit 'Verzamelde gedichten'…

De uiterwaarden steeds zompig en volgezogen De lucht zo zwanger van de lente, mijn hart van jou Mijn verlangen ergens, in mijn binnenzak Kastanjeknoppen barstensvol, bijna Geur van ontwakende belofte, van jou en mij Licht schrijnende vreugde Pruimenbloesemkus…

Het water is weg uit de uiterwaard. Zolang het duurt, uiteraard.…

Het land ter zielen aan de oevers van de kade, uiterwaarden Het tegenlicht van glinstering weerkaatst het zwevend gruis Lichtend pad kabbelt het spreken in de wuivende kraag Het land ter zielen houdt de voeten staande rond de spiegeling van het stadsgezicht…

er daalt een rust vandaag over uiterwaarden zoals de binnenboezem langzaam leegloopt terugstromend naar de rivier ontwaterend op stroomdraad en buitenbocht nu nog zacht licht van stof tot wederkeren ‘laat ik het niet merken’ er is nog wat ruimte uit te sparen met gedachtenbundel vol krankzinnen in afwachting van de winternacht…

in gestrekte uiterwaarden die aan het schone schip voorbijgaan, op de rand van ‘t bed met uitzicht op het noorden en de zon die op het punt staat te vertrekken soms wordt een gedachte groter dan werkelijkheid, is het de verbeelding die een eigen, seizoensgebonden leven leidt zonder ooit op zichzelf te staan…

Ik divergeer mij, ontregel mij, betreed buiten oevers, spoel tranen boven zoet water, tart de buiging van de einder, ga in afneembare voetstappen, ontdoe mij van afgebakende dromen, verdamp in onbedijkte uiterwaarden. Ik ontkramp, onthecht, spreid. Ver en wijd.…

nu buigt het gras het ligt vermoeid ter aarde, geen bloem die nog de kop opsteekt de uiterwaarde kruimelt droog en wit verhitte stukken zand aan land de frisse schaduw van een mensenhand, gebouwen liggen stil te bleken, in de harde middagzon heb ik het stil bekeken…

de geur van water onder de strakblauwe lucht met witte zwanen…

Ranke zwanen hals aan hals wadend in wolken luchtende uiterwaarden welt het water wijd de zwanenzang in stille huid het water de halzen onder het spiegelende oppervlak avondlicht op witte huid wind waait weg in een vederlicht vergezicht de dag is gaan liggen in het laatste avondlicht verstild in magisch geluid.…

langs het grijs blauwe water van het uiterwaarden land spoelt de dag de hitte naar de overkant, de rand van de rivier gehuld in haar zilveren papier er zijn geen levenden en geen doden meer zij zijn voorbij de horizon op veermans boot gekeerd de kribben in de levensloop meanderen langszij het visserslatijn voorbij overdrijven in…

een vader die vastkokende aardappelen bereidt als voldongen feit maar ook bestaansrecht dat zich in berisping verliest -gedeeld door zinsneden tussen uitersten, in uiterwaarden op het midden van de weg ergens halverwege de ivoren toren doch ruim voor de val nergens gloort twijfel tussen zekerheden tussen nuluren en voltijds zelfs als…

Zoek me in de uiterwaarden achter het riet van de rivier volg het karrenspoor der paarden en breng je diep verlangen hier wil mijzelf met jou vermannen tot natuurlijk vrouwelijk schoon vul de kruiken en de kannen met passie uit de onderstroom tussen lelies wil ik dansen tot we samen overvloeien op het veld waar levenskansen met de laatste…

Alles kavel en veel Akzo, Shell veel tolueen en afgraafwijken nog wachters op de dijken en nog altijd matigen ondergelopen uiterwaarden de waterhoogten, spiegelen ze tijdelijke rietbeemden en een twijfelachtige lucht. Gaat eigen aard (wat was dat, ooit: tastbaar en zuiver?…

We verbreken zwijgen niet door in woorden te vervallen uren lijken alsof nooit geweest, hooguit op een padenstelsel door onbetreden bos binnensmonds zwelt een letterstroom aan die uiterwaarden met gedachten vult want het blijft waterstil. Raak mij aan onder de huid die ons weerhoudt…

In volle vlucht door de vroege lucht als jachttoestellen in een formatie vliegen ze in het vredesteken elke vleugelslag met een gratie die de kribben doen verbleken Het kale water weerkaatst gesnater de sonar van de ganzengroep de uiterwaarden liggen leeg langs de rivier een groene stoep de dijken als lange rollen deeg Eén schamel schot…

De uiterwaarden zijn meren geworden Waar voor kort nog koeien graasden Strijken schuimkoppen neer uit de ether Ik begrijp de natuur, die haar grenzen toespreekt Maak een gat in de heining Laat me vrij, laat me wild, één leven lang woest zijn Zelfs de wet van de jungle verzuipt hier De geur van het geurloze water is al De schepping…

Soms als het regent in jouw nacht daken misnoegend schreien de wind strepen maakt op het veld dan zijn je wangen de uiterwaarden van al jouw verdriet al zou je willen vlieden voor instortende oevers, dan nog ben jij het waaiend riet dat buigzaam haar nest beschermt tegen de degens die jou voortijdig al hadden bekrast jij leeft voort in…

Daar, waar ’k over IJssel zie terwijl ik met mijn blik veerkrachtig 't water oversteek zijn het al de uiterwaarden die hier dravende in kuddes fascineren Natuur, haar eb en vloed bij hoog en lage waterstanden ontplooit het land langs dijken kleiend tot het zand knedend met haar handen Nu dit seizoen het groen laat krimpen…

past maar net schudt de wind aan panden beven binnendijkse landen blijven buien waterdicht ik breek rotsen splijt de bergen jaag met grof geweld massa's water door de perken tot de kruin van jonge berken ik barst van energie maar moet zo af en toe meanderen de richting iets veranderen door jouw granieten wil ik vloedgolf over uiterwaarden…

Schapen in de uiterwaarden tellen schepen. De schreeuw om hulp werd niet gehoord arm schaap op zijn rug. Gezoem van bijen gefladder van vlinders honing als beloning. Natte namiddag het regent katten en honden pas ook op luchtvee!…

ben ik mijn eigen staat van zijn of sta ik terzijde, geïmproviseerd tussen ons, in een staat van semi-bevinden of onderbestaan het is opmerkelijk hoe we hier nu al een tijdje verwijlen het water stroomt al die tijd door de rivier, streelt de stenen en schampt de oever in de uiterwaarden van onze huid gaan we voor honderd procent…

De wind van de tijd is gisteren begonnen mijn profiel te slijpen, het restant van mijn gestalte los te weken om het omhulsel een andere naam te geven, het laat mij iets berustend in mij te voelen, het bestrijkt de brede uiterwaarden van vergeten sagen, mijn fascinatie van groene oasis helden waarin ik mij wil herkennen moedig…