Alle inzendingen over uitgedroogd

Met uitgedroogde lippen probeer ik de zon te blussen, die sinds voortzetting overvloeide, naast mijn voeten getekend aan de boom, met takken als wimpers zaait.…

zonder water zou ik dorstig dolen langs de uitgedroogde zee…

Ze hijgt uitgedroogd zoekt de plaats van opstijgen om zich te drenken.…

Verdwaalde tranen doorkruisen uitgedroogd zand, vermoeid en eenzaam…

soms draag ik leven van handen die niet geven waarvan de borsten zijn verschrompeld en de schoot is uitgedroogd nog ongeboren zijn talenten die blind zichzelf niet herkennen waarvan de kern bevroren is in middelmatigheid van winters alle dag maar leven kent geen tijd jouw handen dragen die gaven geven ons de eeuwigheid…

drie weken ben je dood nu wel lang genoeg de aarde is verschroeid de hittegolf voorbij regen drupt mijn uitgedroogde lippen…

rauw verdriet puntige scherven kerven krassen in mijn ziel als uitgedroogde aarde uiteengereten door de zon smachtend naar water is het te droog? is het te laat?…

Een tobber is hij een bleekselderij tussen de blozende carnivoren een uitgedroogde pruim tussen de sappige koteletten angstig prikkend in het groen altijd verdacht op een slavink…

jij bent gewoon cool cooler dan het stempel van mijn uitgedroogd artisjokkenhart En ik weet ook terugkijken moet je niet te vaak doen je kunt niet achteruit zoenen we trekken rustig voort over die tweebaansweg met tegenliggers We lachen om onze kiespijn en zeggen Merci dat je er nog bent…

in alle maten strandbloot uitgedroogde eeltslippers dieprode zweetoksels en gebruinde spataderkuiten een donkere zonnebril is geen overbodige luxe want het is weer volop genieten buiten…

als een uitgedroogde kameel in de woestijn strompelt mijn “ik" door mijn hoofd wegzakkend in het zand brandt m’ n kop vol pijn uitgedoofd als een kaars van zijn vlam beroofd…

daar waar rond plat bijna banaal maakt ontheemd uitgedroogd op zoek naar een zee van adem waar lucht het licht nooit meer zal raken ja daar daar slaapt zij zwart…

Ik ben op Totaal verloren Het heeft mijn ogen Uitgedroogd De woorden kunnen Mij doorboren Nu is de vlam In mij gedoofd Ik ben verlamd Ik ben verdoofd Want niemand heeft mij Ooit geloofd Mijn hart gebroken Mijn ziel vertrapt Door het leven Ingepakt…

Men neme een wat stoffige premier, Vijf dames in beschaafde stijve kleren Alsook een tiental uitgedroogde heren, Dan heb je samen Balkenende Twee. Bestuurlijke vernieuwing is hun eis, Maar zelf zijn de bestuurders oud en grijs.…

Bij het gloren der dageraad verschuift de steen Het duistere kraambed waar zij geboren worden En zo ook nu weer er een nieuwe dictator verscheen Hangend in besmeurt Batik, Gezogen aan uitgedroogde borsten Huiveren schrale baby's…

Niemand zag haar schoonheid die was achtergebleven in haar spiegel ze had hem nooit meer afgenomen alleen de uitgedroogde tandpasta zat er op 's nachts liet ze dromen niet meer toe en van slaap werd ze alleen maar moe ze was nu als een oude krant niet nieuwswaardig.…

Je ziet ze steeds meer; van die lama's die, gedachteloos in de verte starend, op een uitgedroogd stuk kauwgom kauwen. Oostblok blond, rood gelipt, net te wulps een duckface maken, met smakkende kaken die ze niet op elkaar kunnen houden.…

Staand in de woestijn met niets dan twee handen vol water en jou, waar ik naar dorst in mijn uitgedroogde hoofd Als de trillende lucht je loslaat zie ik mijn lege handen Weer een dag vergaan ongemerkt in het gulzig hete zand…

Ramp zalig het gevoel loos de woorden schat ik ook van jou wéér galmen gehate klanken vormen zinnen sprakeloos mond dood moe gestreden uitgedroogde levens ader en door stromen haperend ader latend walgende weerzin…

voel hoe warme wind het leven doet exploderen met snelgroei zonder vruchten onder wolkeloze luchten in verschraling door hete ademhaling die verschroeiend langs rotsen tocht het eens zo vruchtbaar land is uitgedroogd en weggewaaid kaalslag heeft een prijs vernietiging van leven is ook voor ons einde reis…

De felle zon brandt diepe rimpels vervaagt jouw zoete blik getergd en somber een uitgedroogde bron verdampt in laatste snik Al zienderogen doof je uit jouw laatste hoop vervlogen mijn tranen stromen met je mee ik wens je regen op je huid…

De felle zon brandt diepe rimpels vervaagt jouw zoete blik getergd en somber een uitgedroogde bron verdampt in laatste snik Al zienderogen doof je uit jouw laatste hoop vervlogen mijn tranen stromen met je mee ik wens je regen op je huid…

Terwijl hij nog even rochelt en zich warm klopt knerpt en kermt de uitgedroogde sneeuw onder de zool van zijn ontnuchtering Snuivend klaagt hij 'mijn liefde voor haar was enkel mogelijk dankzij haar gebrek eraan maar waarom' Op 't einde van de rit verzuipt hij zichzelf tot een zwart gat in de allesbevattende kou…

loslaten is gaan in diepten niet om te vergaan als oud vuil of worden tot uitgedroogde bloemen het is zoeken naar de aarde, wortels voelen, drinken uit nieuwe waarden waarop ikzelf mag roemen in bleke schaduw zal ik verblijven waar nog prille zaden de stilte inlijven wachtend op een nieuwe aubade…

ze staan er de donkere bomen sinister schemerend hemelschreiend het loof de naalden prikkend naar de ondergaande zon maar daar waar geen sterveling komt, scheurt de bast van berk en plataan loot en ent hebben geen weet van knokige knoesten waar de wind uitgedroogd takken kraakt daar wil niemand gaan…

het vrolijk dartelen doet de ademzwaarte van zijn jaren lonken naar de lichtheid van de jonge jeugd ziet de kleinen plaats betwisten op haar uitgedroogde schoot om het genoeglijk leunen tegen het verend boezemmos spartelend achter tandentralies onuitgesproken gedachten hij weet zijn rijkdom meer dan goud of diamant dat daar liefdevol…

is laven ter ontschaven van weerbarstig kreupel hout van 't woud al heel jong gekapt bekneveld gebutst domme nagels zomaar in getimmerd uitgedroogd ingeteerd afgestempeld verzegeld voor onbekend en onbestemd ziet nu: loten lopen uit lang leve de brouwerij zo ziet men maar nog ongelaafd is onbeleefd…

als een onwetende natte hond druipt het zeewater rond mijn golfbrekersziel met blauwe droefheid in mijn groene zeedijkogen mijn lippen voelen aan als de oevers van een uitgedroogde rivier maar in mijn irissen blijft zoals steeds de flikkering van zon op water als verborgen woorden in schelpen en onderwater zeewier een frisse wind waait…

Wat jou op een bamboespies Werd aangereikt, spons Gedrenkt in gal en azijn, Om je uitgedroogde lippen Te deppen, verschraald door De blakerende zon, door Het schuldeloos opgehangen zijn, Stroomt hier in ongekende mate Door de loopgraven van een aan Flarden geschoten menselijkheid, Waar kinderen hun onschuld verliezen, Onomkeerbaar…

Op een wandeling met een gevoel van de herfstbleus ontwaar ik op een schuine helling twee rechtstaande naakt ontschorste bomen uitgedroogd door het aanwezige zonnevuur.…